Recensie ‘Apres Mai’

Olivier Assayas ‘is talking about the revolution’ in de onderhoudende post Mei 68 jongerenkroniek Apres Mai.

Vreemd genoeg worden er de jongste jaren meer films gemaakt over Mei 68 en de nasleep ervan dan toen de barricades indertijd werden opgeworpen. Denk bijvoorbeeld maar aan The Dreamers, Le Faute à Fidel, Les Amants Reguliers, Il Grande Sogno en consorten.

Ook Olivier Assayas, 57 inmiddels, doet zijn duit in het zakje met dit meanderende maar liefdevolle groepsportret van een bende, Franse scholieren die de revolutie begin jaren zeventig verder zetten in de provincie, maar na een gewelddadig incident gedwongen worden om tijdelijk uit te zwermen en zowel professionele als amoureuze keuzes te maken. Dat de veelzijdige Assayas – je kent hem van de vampierenthriller Irma Vep, het junkiedrama Clean en de terreurbiopic Carlos – als tiener zelf in de ban was van de rebelse geest van weleer is niet alleen duidelijk te zien aan de rijke details, verzorgde retrolook en fraaie hippiesoundtrack (met oa. Nick Drake en Syd Barrett.

Hij weet ook het gevoel van jeugdige verwarring en politieke agonie op een simpele maar efficiënte manier op te roepen, al durft het verhaal wel eens in het ijle te zweven, wordt geen peace, love and revolution-cliché over het hoofd gezien en mist zijn hoofdpersonage – een scholier met linkse ideeën die graag schilder wil worden – wat fond om dit sfeervolle maar net iets te langdradige coming-of-age drama te dragen.

Niettemin: een aardige film vanuit het hart over de bloemenkinderen, hun idealen, angsten, leugens en waarheden.

Dave Mestdach