Patrick Duynslaegher over ‘Pink Panther’-regisseur Blake Edwards

Regisseur Blake Edwards (‘The Pink Panther’ en ‘Breakfast at Tiffany’s’) is woensdag op 88-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een longontsteking. Knack Focus-hoofdredacteur Patrick Duynslaegher blikt terug op zijn carrière.

Blake Edwards (26 juli 1922) begon zijn carrière in 1942 als acteur, oogstte vooral succes als regisseur van de legendarische ‘Pink Panther’-reeks waarin Peter Sellers in de huid kroop van de klungelige inspector Clouseau, een van de grote komische types uit de jaren ’60 en ’70. Zelfs in zijn slechtste films toonde Edwards zich als een meester van de mise-en-scène. Een hommage van Knack Focus-hoofdredacteur Patrick Duynslaegher.

‘Breakfast At Tiffany’s’ (1961)

De absoluut betoverende openingscène van Edwards’ Truman Capote verfilming. De elegante mise-en-scène en de charmante, fragiele vertolking van een ravissante Audrey Hepburn geven aan dit melancholisch blijspel een glans die een halve eeuw later nog geen barstje vertoont. Plus die heerlijke score van vaste componist Henry Mancini.

‘Experiment in Terror’ (1962)

Naast komedies maakte Edwards ook deze noirish suspensthriller in stijlvol zwart-wit.

‘The Days of Wine and Roses’ (1962)

Bitter portret van een echtpaar met een alcoholverslaving. Het is een van de meest lucide en wrange ontluisteringen van de Amerikaanse succes story, met hartverscheurende vertolkingen van Jack Lemmon en de te vroeg gestorven Lee Remick.

‘The Pink Panther’ (1963)

Met de klungelende detective van de Franse Sûreté creëerden Peter Sellers en Blake Edwards een van de grote komische types uit de jaren 60 en 70. Zelfs de zwakste episodes uit de serie bevatten schitterende staaltjes van knap getimede slapstick.

‘A Shot in the Dark’ (1964)

De tweede film in de Pink Pantherreeks was oorspronkelijk een verfilming van een Franse farce maar werd halverwege de productie getransformeerd tot een nieuw avontuur van inspecteur Clouseau.

‘The Great Race’ (1965)

Edwards eindigde zijn geëlaboreerde (en eerlijk gezegd bijzonder geforceerde) hommage aan de slapstick uit de stille film met het grootste roomtaartengevecht uit de filmgeschiedenis.

‘The Party’ (1968)

Misschien wel Edwards’ meesterwerk. Peter Sellers speelt een blunderende Indiase acteur die per abuis op het feest van een Hollywoodproducer aanbeland waar hij een kettingreactie van catastrofes veroorzaakt. De Kitscherige nouveau-riches villa wordt met de grond gelijk gemaakt en alle gasten (plus een psychedelische olifant) gaan in een gigantisch schuimbad kopje onder.

‘Darling Lili’ (1970)

Anno 1970 was deze spionageprent/musical/loflied aan kersverse echtgenote Julie Andrews een spectaculaire flop; nu is het voor Edwards fanaten een van zijn grootste films. Wegens de meirevolte verhuisden vele buitenopnamen van Parijs naar Brussel.

‘Wild Rovers’ (1971)

Edwards maakte ook één western en ook binnen dit voor hem ongewone genre, maakte hij een schitterende film, een van de meest miskende uit zijn carrière.

‘The Return of the Pink Panther’ (1974)

Halverwege de jaren zeventig nam Edwards weer de draad op van zijn Pink Panther serie. Een van de running gags in de serie zijn de uitzinnige vechtpartijen tussen Clouseau en zijn oosterse knecht Cato.

‘The Pink Panther Strikes Again’ (1976)

In de volgende Pink Panther afleveringen werd Sellers (die volgens Edwards onhandelbaar was geworden) hoe langer hoe meer naar de background verdreven en groeide de rol van zijn nemesis: chef-inspecteur Dreyfuss (Herbert Lom) die door Clouseau tot waanzin wordt gedreven.

’10’ (1979)

De beroemdste scène uit 10, een voyeuristische sekskomedie over de midlifecrisis van een gevierde songwriter (Dudley Moore).

‘S.O.B.’ (1981)

Edwards’ burleske komedie en bittere spotprent van het Nieuwe Hollywood is ook een film over de afbraak van het imago van zijn steractrice en echtgenote Julie Andrews.

‘Victor Victoria’ (1982)

De restaurantscène uit Edward’s grote come-back uit 1982, een tintelend en heerlijk kunstmatig blijspel over rollenspel, emancipatie en seksuele ambiguïteit.

‘That’s Life’ (1986)

De meest persoonlijke film van de eeuwige hypochonder Edwards. Een zwarte komedie over mislukking, ziekte en dood waarin het echtpaar Edwards/Andrews de eigen angsten te grabbel gooit.

In 2004 werd Edwards bekroond met een Ere-Oscar voor zijn gehele oeuvre.

Op het moment van zijn dood stonden er nog twee Broadwaymusicals van de man in de steigers, waaronder een die gebaseerd is op de Pink Panther-reeks en ‘Big Rosemary’, een originele komedie over het Prohibition-tijdperk.

Andreas Ilegems