Glen Powell en de terugkeer van the all-American hero

Hij is niet alleen de nieuwste ster aan het Hollywood-firmament. Glen Powell symboliseert ook alles waar conservatief Amerika van houdt.

Poseren in een satirisch, over the top muscle suit voor de cover van mannenblad GQ, of zich à la Mrs. Doubtfire een schaamteloos lelijke vermomming aanmeten voor zijn rol in de reeks Chad Powers? Glen Powell (36) draait er zijn hand niet voor om. Die gedurfde keuzes bewijzen dat het nieuwbakken filmicoon over de nodige zelfrelativering beschikt. Al wordt de Texaanse familieman in eerste instantie vooral geroemd om zijn viriele charisma.

Sinds hij in 2022 te zien was aan de zijde van Tom Cruise in Top Gun: Maverick is Powell alleszins niet meer weg te denken van het witte doek. In de blockbuster, die met een opbrengst van meer dan een miljard dollar een absoluut kassucces was, sprong hij in het oog als de arrogante maar getalenteerde marine-vliegenier in opleiding Jake ‘Hangman’ Seresin. Hoewel tegenspeler Miles Teller een grotere rol had dan hij, loofden critici vooral Powells bijzondere uitstraling en acteerprestatie. Sindsdien staat hij geboekstaafd als de absolute opvolger van Cruise.

Dat resulteert in de ene hoofdrol na de andere. Denk maar aan het populaire Anyone but You, een losjes op William Shakespeares Much Ado about Nothing gebaseerde romcom uit 2023, met naast hem dat andere nieuwe, all-American filmidool Sydney Sweeney. Evengoed viel Powell op als stoere storm chaser in rampenfilm Twisters uit 2024 én toonde hij zijn komische talent in de zwarte komedie Hit Man (2023), waaraan hij ook meeschreef en waarvoor hij een Golden Globe-nominatie in de wacht sleepte. Eind deze maand is hij te zien in de sportkomedie Chad Powers. In deze Disney+-reeks speelt Powell een mislukte football-speler die besluit om zijn carrière te herlanceren door zich met een vermomming voor te doen als onontdekt talent.

Powells voorkeur voor ouderwetse genrefilms en zijn talent om zowel een testosteronbom neer te zetten als een ietwat sullige antiheld, leiden tot uitgelaten reacties in de internationale pers. In kwaliteitsmedia als The Guardian of The New York Times buitelen critici over elkaar heen om het succes van de acteur te duiden.

Goeie jeans

Daarbij worden niet alleen zijn werkethos genoemd, of het feit dat Powell de tijd nam om zijn carrière nauwgezet uit te stippelen en zich te omringen met mentoren als Matthew McConaughey en Tom Cruise. Wat vooral opvalt, is dat er overal gekraaid wordt dat met Powell de klassieke filmheld is teruggekeerd naar het witte doek. Terwijl hij vergeleken wordt met iconische voorgangers als Paul Newman, de betreurde Robert Redford of Brad Pitt, klinkt er tussen de regels door een soort opluchting: ein-de-lijk hebben we weer een traditionele hunk in ons midden. Na de tengere Timothée Chalamet met zijn arthousekwaliteiten en atypische fashionstatements, is er weer een ‘echte’ man in jeans aan zet, klinkt het.

Dat is redelijk bizar, aangezien de hollywoodiaanse moviestar annex posterboy natuurlijk nooit is weggeweest (hallo, Ryan Gosling). Het succes van een acteur als Powell is vooral precies wat er te verwachten en te voorspellen valt binnen het huidige politieke klimaat in de VS. Met zijn arische looks en liefde voor Texas is Powell de perfecte incarnatie van wat conservatief Amerika doet likkebaarden: een complexloze, heteroseksuele, witte, ‘mannelijke’ man die met de glimlach een muis vangt voor zijn gillende liefje, hout hakt voor de open haard en haar daarna masculien in zijn brede armen sluit.

Je zou je kunnen afvragen waarom mensen überhaupt nog vallen voor dergelijke oersaaie clichés, maar dat zou behoorlijk naïef zijn. Powell conformeert naadloos aan de heersende mannelijkheidsnorm van een land waar tradwives opgang maken en de president daags na zijn inauguratie liet optekenen dat er maar twee genders bestaan.

HeToo

Verrassender is dat zelfs kwaliteitsmedia daar kritiekloos in meegaan. Sterker nog, geheel in lijn met de Donald Trump-trend, vinden ook journalisten van degelijke dag- en weekbladen het klaarblijkelijk weer oké om acteurs ongegeneerd te reduceren tot pin-ups. De yummie-reacties op Powells voorkomen beperken zich immers niet tot sociale media. Ze mogen zich dan wel van een betere woordenschat bedienen dan de gemiddelde online reageerder, ook internationale cultuurcritici trakteren de lezer zonder gêne op alinealange beschrijvingen van ’s mans kaaklijn, sixpack of de superieure manier waarop hij zijn kleren draagt (no kidding).

‘Hé hé, na al die gemuilkorfde MeToojaren, mogen we weer lekker aan vleeskeuring doen’, lijkt de journalistieke teneur te zijn. En dat nog maar net nadat anciennes als Brooke Shields of Pamela Anderson kwetsbaar getuigden over hoe destructief zo’n discours kan zijn.

Akkoord, het heeft er alle schijn naar dat het Glen Powell vooralsnog worst zal wezen. De man zit stevig in de cockpit van zijn eigen imagomachine en als we zijn sociale media mogen geloven, is het sterrendom hem op het lijf geschreven. Bovendien heeft Powell niet zoals zijn coster Sweeney af te rekenen met regelrechte haatspraak. Het ergste wat hij meemaakt, is vergeleken worden met een capibara, een schattig Zuid-Amerikaans knaagdier.

En neen, ik heb niks tegen blockbusters. Net zoals u zich er niet voor moet schamen als u een crush heeft op een beroemdheid. Stem vooral af op Chad Powers binnenkort, u zal zich zeker vermaken. Want Powell heeft wel degelijk bakken talent.

Maar het is ook zo dat de hollywoodiaanse rolmodellen die ons voorgeschoteld worden nooit zomaar losgezongen zijn van de politieke realiteit. Vandaag is dat een realiteit waarin iedereen in de verdrukking komt die níét past binnen het strakke keurslijf van Powells archetype. Denk maar aan mensen van kleur, mensen met een beperking, maar ook mensen met een uiterlijk dat niet meteen ‘typisch mannelijk’ of ‘typisch vrouwelijk’ is, mensen met een laag inkomen, een maatje meer, rimpels of pakweg acne. Uw buur bijvoorbeeld, of uw beste vriend en heel waarschijnlijk ook uzelf. Vrijwel iedereen dus eigenlijk.