Dit waren de tien beste films van Film Fest Gent 2023

Conan de Barbaar als bevreemdende koortsdroom, dromen over Nicolas Cage, een Andrew Tate-lookalike en honderden bevers: er viel weer heel wat te beleven tijdens deze editie van het Gentse filmfestival. Dit waren de tien favoriete films van onze reporter ter plaatse.

All of Us Strangers (Andrew Haigh)

Misschien wel de meest ontroerende film van het festival was All of Us Strangers, een spookfilm waarin weinig gehuiverd en veel gehuild wordt. In deze film volgen we Adam, een scriptschrijver die op jonge leeftijd zijn ouders in een verkeersongeluk verloor en die ervaringen nu in zijn werk probeert te bespreken. Tijdens dat schrijfproces komt hij in contact met de geesten van zijn vader en moeder, en tijdens die gesprekken leert hij niet alleen afscheid te nemen, maar hen ook te vergeven voor de fouten die ze tijdens hun leven maakten.

Past Lives (Celine Song)

Een relatie die knapt is pijnlijk, maar een relatie die vanwege omstandigheden nooit echt is kunnen beginnen, is zo mogelijk nog pijnlijker. Dat is waar de debuutfilm van Celine Song over gaat. In Past Lives volgen we twee Koreanen die het als tiener wel erg gezellig hebben met elkaar, maar die door het lot uit elkaar worden gehaald wanneer de ouders van het meisje naar Canada migreren. Vierentwintig jaar later worden ze herenigd, maar is het wel nog mogelijk om nog iets aan te vangen met die gevoelens uit hun puberteit?

Dream Scenario (Kristoffer Borgli)

Droomt u wel eens over Nicolas Cage? Dan staat u daar niet alleen in. Zeker niet in Dream Scenario, een satire waarin er zich een vreemd fenomeen voordoet waardoor mensen over de hele wereld plots dromen over Paul Matthews (gespeeld door Nic Cage), een wat sullige professor die zich op elke manier middelmatig voelt. Aanvankelijk geniet hij van de roem en voelt hij zich eindelijk alsof hij iets bereikt heeft, maar wanneer de dromen een donkere wending nemen en de wereld zich tegen Matthews begint te keren, gaat de professor ten onder aan zijn eigen hoogmoed.

How to Have Sex (Molly Manning Walker)

Neem het kleurenpalet en de losbandige feestscènes van Spring Breakers, maar voeg er een moreel kompas aan toe. Dat zijn ongeveer de ingrediënten van How to Have Sex, het regiedebuut van Molly Manning Walker. In deze pijnlijke film wordt onomwonden getoond hoe belangrijk consent is tijdens het liefdesspel, en vooral hoe makkelijk die in de hedendaagse maatschappij nog steeds afgedwongen of compleet genegeerd wordt.

Conann (Bertrand Mandico)

Wie op zoek was naar een lekker simpele actiefilm over een barbaar die zijn vijanden tot moes mept, was bij Conann aan het verkeerde adres. In deze koortsdroom van Betrand Mandico wordt Conann vervrouwelijkt en opgesplitst in zes verschillende personages, waarna een bevreemdende reis door de tijd volgt waarin de aard van het kwaad onderzocht wordt. Met nog steeds genoeg moord, bestialiteit en kannibalisme om de liefhebbers van cultcinema tevreden te houden.

Hundreds of Beavers (Mike Cheslik)

De grappigste film van Film Fest Gent 2023 was een twee uur lange massamoord op bevers. Overduidelijk gespeeld door mensen in kostuums, vooraleer u GAIA al begint te bellen. Hundreds of Beavers is een hilarische ode aan zowel de stille slapstickfilms van Buster Keaton en Charlie Chaplin als de fysieke komedie en creatieve valstrikken waar Looney Tunes een patent op heeft.

Here (Bas Devos)

Een Roemeense bouwvakker in België gaat een tijdje terug naar zijn thuisland, en om zijn koelkast leeg te maken deelt hij al zijn dozen soep uit aan mensen in zijn omgeving. Aan de oppervlakte is Here van Bas Devos even spectaculair als die korte beschrijving doet vermoeden, maar wie de moeite doet om tussen de regels te lezen treft een beeldschone film aan die thema’s als identiteit en gemeenschap op poëtische wijze bespreekt.

Poor Things (Yorgos Lanthimos)

Willem Dafoe speelt een soort Dokter Frankenstein die zichzelf God laat nemen. Emma Stone is een wetenschappelijk experiment waarbij het brein van een baby in het lichaam van een volwassen vrouw gestoken wordt. Doorheen de film trekt ze de wereld rond en ontdekt ze haar eigen seksualiteit, wars van alle sociale normen waardoor haar omgeving constant geschoffeerd raakt. Ja, de nieuwe Yorgos Lanthimos is een ervaring.

Vampire Humaniste Cherche Suicidaire Consentant (Ariane Louis-Seize)

Voor haar verjaardag komt er een clown bij de kleine Sasha over de vloer. Klinkt lief en onschuldig, tot we erbij vertellen dat Sasha uit een vampierenfamilie komt en de clown ook als verjaardagstaart dient. Zelf is Sasha er ook niet over te spreken, want het levert haar een jeugdtrauma op waardoor ze nooit mensen wil vermoorden, wat als bloeddrinkende vampier nogal problematisch is. Gelukkig leert ze als jongvolwassene de suïcidale Paul kennen, wat haar misschien een optie geeft om op ethische wijze aan bloed te komen. Een komedie die even grappig als schattig is, ondanks de hoeveelheid moorden.

Do Not Expect Too Much From the End of the World (Radu Jude)

Hoe ziet het einde van de wereld eruit? Volgens de Roemeense regisseur Radu Jude hoeft u zich er geen aardbevingen of nuclaire explosie bij voor te stellen, maar gewoon even rond u heen kijken. De arbeidersklasse wordt uitgebuit en we leiden ons allemaal af met bizar entertainment terwijl we naar het einde spartelen. Niet dat Do Not Expect Too Much From the End of the World alleen maar een zwaarwichtige film is, want in deze satire zijn er even goed rolletjes weggelegd voor de beruchte regisseur Uwe Boll en een Andrew Tate-lookalike.