Een ontlading, dat moet het voor Eva Cools geweest zijn toen gisteren Cleo in première ging op Film Fest Gent. Haar langspeelfilmdebuut over een tiener die haar ouders verloor bij een ongeval met vluchtmisdrijf heeft een lange weg afgelegd. ‘Debuteren op mijn 22ste, dat zag ik niet echt zitten.’
Let vooral niet op hoeveel er (lacht) staat in ons interview met Eva Cools. Ze is nu eenmaal een goedlachse, ontwapenende praatwaterval, ook al baseerde ze de film die ze promoot, haar debuut Cleo, op een tragisch verkeersongeval in haar familie. In de film is het een 17-jarig meisje beide ouders verliest in het verkeer en zichzelf overgeeft aan het Brusselse nachtleven, de oudere Leos én het ingewikkelde pianospel van Rachmaninov. ‘Dat ongeval is nooit helemaal opgehelderd geweest. Ik zag de pijn bij mijn familieleden. Als antwoorden zoek blijven, dan is het verwerkingsproces des te zwaarder. Vanuit dat gevoel ben ik beginnen schrijven.’, vertelt Cools.
En met succes: tot haar verbijstering won ze drie jaar geleden de Scenarioprijs op Film Fest Gent, waardoor de productie van Cleo in een stroomversnelling kwam. ‘Let wel, de film is niet autobiografisch’, vertelt Cools. ‘Ik zou dat te confronterend vinden. Ik wou iets vertellen over een adolescente van 17, een leeftijd waarop je met vanalles worstelt! Zo’n trauma meemaken als tiener heeft een impact op de rest van je leven.’
Cools castte Anna Franziska Jäger in de hoofdrol, dochter van Anna Teresa De Keersmaeker en Ensor-winnaar op haar 12de voor haar rol in My Queen Karo. Jäger zag af, want niet alleen was het een emotionele rollercoaster, ze moest haar pianospel weer oppikken om Rachmaninov in de vingers te krijgen. ‘Ik ben een veeleisende regisseur, dus ja, ik heb Anna dat inderdaad opgelegd. Ze heeft er best veel op gevloekt! De frustraties van Cleo zijn eigenlijk ook die van Anna. Ik herinner me haar casting nog: die was best maf. Iedereen moest op voorhand een filmpje insturen van zichzelf. Door het filmpje van Anna werd ik enorm geraakt, omdat ze iets heel mysterieus en ongrijpbaar had. In mijn zwart notitieboekje staat nog altijd, met drie uitroeptekens: ‘Anna Franziska!!!’
Lees ons interview met Anna Franziska Jâger: ‘Ik had er best vrede mee gehad als ik een kindsterretje was gebleven’
Dat de alumnus van het Sint-Lukas in Brussel veeleisend is als filmer bleek ook uit haar ambitie voor de grootse concertscène aan het einde. ‘De bedoeling was om in een vol concertgebouw in Eindhoven het integrale Piano Concerto no. 2 van Rachmaninov te laten spelen door Vitaly Samoshko, nota bene een winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd, met achter hem een symfonisch orkest onder leiding van Dirk Brossé. Dat moest de catharsis van de hele film worden, ook al had ik er geen geld voor. Thuis was ik enorm veel aan het zagen op mijn man door het feit dat het waarschijnlijk niet ging lukken’, zegt Cools al lachend. ‘En toen is mijn man op het idee gekomen van zo’n campagne! De media pikten het meteen gretig op en we haalden meer dan 20 000 euro binnen. Mijn boodschap is dus: “Geef mensen iets terug voor hun bijdrage.” Aan zo’n film kunnen meewerken is veel meer waard dan een paar postkaarten.’
Was film gaan studeren een kinderdroom?
Eva Cools: Al vanaf mijn achtste wist ik het (lacht)! Zoals zovelen wilde ik eerst acteren, maar daarvoor heb ik te veel schroom. Ik figureerde wel heel vaak in kortfilms en series. Daar zag ik al die mensen aan het werk en dacht bij mezelf: dat is precies een familiefeest. (lacht) Kinderlijke naïviteit natuurlijk, maar ik had toen al door dat die sfeer helemaal anders is dan die van in een bedrijf. Ik wilde dat ook!
Zeker als je met Cleo in 2016 de Scenarioprijs op het Film Fest Gent wint!
Cools: Dat kwam totaal onverwacht (lacht)! Ik had het bijna niet eens ingestuurd, omdat iemand uit mijn sociale kring gezegd had: ‘Is het wel goed genoeg?’ Ik twijfelde! Toen een bevriende producer me aanmaande om toch de sprong te wagen, heb ik het toch gedaan. En toen won ik (lacht)! Het heeft de film uiteraard geholpen. We hadden net daarvoor geen steun ontvangen van het VAF. Wacht, mag ik dat wel zeggen? (lacht)
‘Cleo’ speelt zich af in Brussel, waar je je film absoluut wou draaien. Je bent niet de enige die Brussel graag in beeld brengt. Bas Devos zit ook al bij de fanclub.
Cools:(lacht) Ik denk dat we beiden Brussel een héél cinematografische stad vinden. Er hangt een gloed over Brussel die ontzettend mooi kan zijn. Mensen vergeten ook vaak de prachtige architectuur van die art-deco- en art-nouveaugebouwen. Tegelijk hou ik van de chaos van onze hoofdstad. Ze heeft een heel rauwe uitstraling. Die rauwheid van een grootstad vind je nergens anders in België. Dat trok mij aan omdat het personage van Cleo ook rauw en authentiek is.
Wat was de grootste uitdaging om na enkele kortfilms een eerste langspeelfilm te draaien?
Cools: Op het Sint-Lukas in Brussel leerde ik kortfilms maken. Een van mijn kortfilms duurde 29 minuten. Toen besefte ik al dat ik veel goesting had in het grotere werk. Uiteindelijk was vooral het scenario een uitdaging. Ik heb scriptworkshops gevolgd en tientallen scenarioboeken gelezen. Wat je voelt als het eenmaal zo ver is, dat is niet te beschrijven. Misschien kun je op set staan van je debuutfilm nog het best vergelijken met een oorlogsschip (lacht).
Een centraal thema in je film is verkeersveiligheid, en daarbij ook vluchtmisdrijf.
Cools: Helaas zijn verkeersongevallen altijd brandend actueel. Ik wou een film waarin veel mensen zich kunnen herkennen. Iedereen kent wel iemand die het leven liet bij een verkeersongeval. Bij vluchtmisdrijf is de schade dubbel zo groot. Geen dader kunnen aanwijzen, geen duidelijkheid, dat doet de mensen pijn. Ik heb zowel daders als slachtoffers ontmoet. Bij de daders zag ik gewone huisvaders die depressief waren geworden. Ook de slachtoffers blijven soms met een schuldgevoel achter. Ik wilde ook tonen dat verkeersongevallen niet zwart-wit zijn. Vluchtmisdrijf is soms genuanceerder dan het lijkt, maar het is wel altijd de slechtste beslissing die je kan maken.
De kop is eraf! Wat brengt de toekomst?
Cools: Momenteel ben ik al bezig aan een nieuw scenario, samen met auteur Ivo Victoria. Het wordt een rauw portret over jonge mannen. Racisme zal een belangrijk thema zijn. Het is misschien onbewust, maar ik schrijf vaak over jonge personages. Een psychoanalyticus zal je daar misschien een goede verklaring voor kunnen geven (lacht), maar de adolescentie is waarschijnlijk de moeilijkste periode in het leven.
Cleo verschijnt op 27 november in de zalen.
Lees hier alles over Film Fest Gent 2019.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
