Dave Mestdach, chef film van Knack Focus, is niet onder de indruk van de Oscaruitreiking die afgelopen nacht plaatsvond: ‘Vergeleken met CODA is Everything Everywhere All At Once precies Citizen Kane, maar een goede film is het ook weer niet.’
‘Is het weer van dat, ja?’ lacht Dave Mestdach, chef film van Knack Focus, wanneer we hem traditiegetrouw opbellen om zijn reactie op de Oscaruitreiking te horen. Hij is een beetje ziek, maar wil benadrukken dat dat niets met de resultaten van afgelopen nacht te maken heeft. ‘Er zijn maar twee dingen waar ik slaap voor laat: het welzijn van mijn dochter, en KAA Gent. Voor de Oscars zeker niet.’
Je bent dus niet opgebleven om te zien hoe er zeven Oscars gingen naar Everything Everywhere All At Once, een film waar jij niet de grootste fan van bent?
Dave Mestdach: Ik hoop toch voor de twee regisseurs dat ik niet hun grootste fan ben, anders hebben ze een probleem. (lacht) Maar uiteindelijk zal het mij allemaal worst wezen. De Oscars zijn nooit representatief geweest voor cinefilie, het is eerder een zelfbevlekkingsfeestje van Hollywood. De tijdsgeest heeft daar altijd een grote rol in gespeeld, wat ook deze keer het succes van Everything Everywhere All At Once voor een groot deel verklaart. Het is een film die op veel juiste knopjes op de juiste momenten duwt, en voilà.
Maar zeven Oscars zijn er heel veel voor wat het uiteindelijk maar is. Ik vergelijk de film altijd met een Big Mac die als haute cuisine wordt gepresenteerd. Al vind ik het wel opvallend dat er een film verkozen werd in de commerciële actiecinema, eentje die publieksappeal heeft. Traditioneel wordt daar wat op neergekeken. In die zin is het goed dat men bij de Oscars dus breder gaat kijken. Maar een goede film is het natuurlijk ook weer niet. The Fabelmans en Tár vond ik bijvoorbeeld veel beter. Al moet ik wel zeggen dat deze film Citizen Kane is vergeleken met CODA, de winnaar van vorig jaar. Daar ben ik nog steeds niet van bekomen.
Over Tár gesproken: zelfs Cate Blanchett, topfavoriet voor haar hoofdrol in Tár, moest in de categorie ‘beste actrice’ de duimen leggen voor Michelle Yeoh in Everything Everywhere All At Once.
Mestdach: Ja, dat is voor mij de grootste verrassing. Ik dacht oprecht dat de andere actrices gewoon uitgenodigd waren om Blachett gezelschap te houden. Overal heeft ze alle awards gewonnen, dus de verwachting was dat de Oscar ook naar haar zou gaan. Maar bon, Blanchett heeft misschien geen Oscar gewonnen, ze speelt wel maar mooi mee in de nieuwe videoclip van Sparks. Van de anderen kan dat niet worden beweerd. Bovendien is Tár een erg dubbelzinnige, cerebrale film. Voor de Academy is zoiets gewoon te moeilijk.
Ik denk ook dat het diversiteitsdenken hier opnieuw meegespeeld heeft. Met Michelle Yeoh wint er een Aziatische vrouw van zestig jaar, wat perfect in de tijdsgeest kadert. In haar speech alludeerde Yeoh er zelf op dat ze de eerste Aziatische actrice is die de Oscar voor beste actrice in een hoofdrol wint. In deze tijden zal dat in haar voordeel spreken, en op zich is dat prima, maar ik vind het ook ambigu dat je jezelf zo tot een etnische groep gaat reduceren. Het is nog steeds de bedoeling dat je de beste actrice kiest, en niets anders. Niet dat er iets mis is met Yeoh.
Toch vind ik het steeds moeilijker worden om in de hoofden van de Academy te kruipen. De organisatie is heterogener geworden, waardoor er soms verrassende resultaten zijn. Neem bijvoorbeeld de polemiek rond Brendan Fraser, die voor zijn rol in The Whale in een fat suit – excuseer, een weight gain suit – kroop, waarna drie beroepsverontwaardigden op Twitter daar aanstoot aan namen omdat er geen acteur met obesitas gecast werd. Als hitsige honden zijn de media daar dan op gesprongen om te doen alsof dat een groot probleem was. Daarom dacht ik dat Austin Butler een Oscar zou winnen voor zijn rol in Elvis, zoals hij ook al op de Golden Globes won. Al vond ik dat een heel grappig idee, want Elvis kampte ook met overgewicht en Butler was zelf in een fat suit gekropen.
Uiteindelijk heeft Brendan Fraser toch de Oscar voor beste acteur in een hoofdrol gewonnen. Terecht?
Mestdach: Goh, eerlijk gezegd kon het me helemaal niets schelen. Maar als ik naar de andere genomineerden kijk, zit daar niemand tussen die ik liever had zien winnen. Want laat ons eerlijk zijn: ik ben zelf ook nog Elvisimitator geweest, en Butler deed dat niet per se beter.
Bij Fraser komt er natuurlijk nog het mooie verhaal van zijn Hollywoodcomeback bij. Ooit was Fraser een van hen, om vervolgens uitgespuwd te worden door Hollywood. Nu geven ze hem een plastic postuurtje om hun eindeloze humanisme te etaleren en lijkt het alsof iedereen weer dikke vrienden is.
Ik vind het wel amusant dat zowel Fraser als zijn fat suit uiteindelijk een Oscar hebben gewonnen, aangezien The Whale ook de prijs voor de beste make-up heeft gewonnen. Die twee categorieën gaan opvallend vaak samen, nogmaals bewijs dat het op zo’n avond vaak niet om dramatische kunsten gaat.
Ook opvallend: The Banshees of Inisherin wist geen enkele van zijn negen nominaties te verzilveren.
Mestdach: Een ware schande. Racisme tegenover de Ieren.
En dan is er uiteraard nog Close, dat naast de Oscar greep.
Mestdach: Dat is geen verrassing. Close is een film die het van sfeer en suggestie moet hebben, terwijl je bij de Oscars in een zeer narratief gedreven omgeving zit. Als je zo’n film dan zet tegenover All Quiet on the Western Front, een klassieke oorlogsfilm die mensen de indruk geeft dat ze het verzameld werk van Baudrillard aan het lezen zijn, dan maakt die bij een Amerikaans publiek geen schijn van kans. Ik denk zelfs niet dat Close op de tweede plek stond, want met Argentina, 1985 was er ook een historisch rechtbankdrama genomineerd, nog zo’n genre dat ze bij de Academy veel makkelijker weghappen.
Ik stel voor dat we drie dagen van nationale rouw afkondigen voor Close en daarna verdergaan. Lukas Dhont heeft nog steeds een zeer mooi parcours afgelegd. Om het van Cannes tot in Los Angeles te schoppen is niet evident, er zijn heel weinig films met genoeg appeal voor beide omgevingen. Hij mag dan wel geen gouden beeldje mee naar huis nemen, maar mocht hij in de toekomst Amerikaanse ambities koesteren, dan vindt hij zijn weg wel.
Vind je de Oscars toch een beetje spannender dan vroeger, nu je de uitslagen moeilijker kan voorspellen?
Mestdach: (blaast) Zoals ik al zei, ik laat er echt geen slaap over. Al ben ik zeker niet zo snobistisch dat ik tegen de Oscars ben. Het is geweldig entertainment. De meeste beeldjes zouden eigenlijk verdiend moeten worden op de pathetische speeches die die avond gegeven worden. Daar moeten die mensen de rol spelen waar ze de meeste empathie voor voelen: zichzelf. Meestal zijn dat heel pakkende performances, werkelijk de kroon op hun oeuvre.
Maar laten we eerlijk zijn: vorig jaar was het spannender. Zolang hij niet meer in middelmatige films opduikt, sta ik nog steeds aan de kant van Will Smith. Die mep aan Chris Rock, dat was de rol van zijn leven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier