Een portret van een mysterieuze, vrijgevochten vrouw met psychische problemen.
Seks! Al meteen van de eerste minuut (en ook nog in de daaropvolgende minuten), onder de al dan niet goedkeurende glimlach van een poster van de Mona Lisa. Zo begint 37°2 le matin, een film die zich niet alleen vanwege het uitbundige naakt destijds – hij dateert uit 1986 – liet opmerken en waarvan de poster ontelbare studenten- en tienerkamers sierde.
De film draait om de relatie tussen het koppel uit die openingsscène. Zorg (Jean-Hugues Anglade) zou zich graag opwerpen als schrijver maar verdient ondertussen de kost als klusjesman in het Zuid-Franse Gruissan. Hij is verliefd geworden op Betty (de debuterende Béatrice Dalle), een mysterieuze, vrijgevochten vrouw die een bom zal gooien onder het rustige leventje dat Zorg in zijn paalwoning op het strand leidt.
Hun huisbaas, een wellustige gierigaard, wil dat Betty en Zorg alle 499 bungalows op het strand in precies hetzelfde roze steken als ze dat van hun geschilderd hebben. Ondertussen heeft Betty ook Zorgs literaire talent ontdekt. Ze wil per se een uitgever voor zijn manuscript vinden en ze vertrekken naar Parijs. Betty wordt daar almaar onvoorspelbaarder en gewelddadiger en geleidelijk dringt het tot Zorg door dat ze krankzinnig aan het worden is.
Jean-Jacques Beineix was een van de jonge filmmakers (zie ook Luc Besson en Léos Carax) die de Franse cinema in de jaren tachtig een nieuwe, postmoderne injectie gaven, met levendige popkleuren en een gestileerde look – heel de film lijkt wel gefotografeerd bij zonsondergang. Je kunt ook moeilijk om de soundtrack – dat melancholische pianomotief! – van Gabriel Yared heen, de Libanees-Franse componist die later een Oscar voor The English Patient zou winnen. En vooral, zoals die openingsscène al meteen expliciteert: Betty, het hart altijd op de tong, is een provocatie van de deugdzaamheid, een vrouw die zich verzet tegen de manier waarop mannen haar behandelen en proberen te onderdrukken.
37°2 le matin
Vrijdag 14/8, 21.30, Canvas
