Lesje van Kopergietery: ‘Pitchbulls’ dragen brandschone sneakers met fluorescerend witte veters

Johan De Smet plaats Joris Hessels en Amarryllis Uitterlinden tegenover het jonge geweld van de Compact Disk Dummies en toont te midden al het rocken en engelengezang haast stommelings de tragiek van het volwassen worden en de veerkracht van het jong zijn.

Joris Hessels ligt als een hoopje ellende opgekruld in de zetel, met zijn hoofd diep weggestoken in de zachte kussens. Intussen staat Amaryllis Uitterlinden te bokken tussen de toeschouwers. De broers Lennert en Janus Coorevits (samen Compact Disk Dummies en winnaars van Humo’s Rock Rally 2012) houden de voorstelling intussen draaiende en geven lekker van jetje op hun gitaren en toetsen. Deze scène toont tragisch mooi hoe een mens de ‘pitchbull’ in zichzelf lijkt te verliezen naarmate de jaren vorderen.

Is dat dan de ‘boodschap’ van deze voorstelling? Misschien. Pitchbull is een typische ‘Johan De Smet-worp’ met veel muziek, veel elastische dans, veel vertwijfelde blikken en enkele momenten waarop de handen elkaar lijken te vinden. Het zegt veel en weinig tegelijkertijd. Je kunt zuchten om zoveel ogenschijnlijke holheid of je kan moeite doen om voorbij de ’talloze geflopte pogingen tot liefdesscènes’ – van een poging met glitterlichtjes tot een worp met akoestische gitaar – te kijken en een ontroerende hulpeloosheid te zien van volwassenen die de fysieke en mentale elasticiteit verloren en enkel nog kunnen hunkeren naar elkaar. Hunkeren en zwijgen, intussen worstelend met hun almaar grotere kwetsbaarheid.

Hessels – Joris voor zijn vrienden en de toeschouwers – stelt zichzelf aan het begin van de avond voor als de man die ‘dat gevoel dat je hebt als je niet uit uw woorden geraakt’ zal oplossen. Die man heeft ook nog stage gelopen als medisch acteur en kwam toen zijn grote, zwijgende liefde tegen die hij op slinkse wijze deed spreken. Als hij zijn grote liefde kan doen spreken, dan kan hij de rest van de wereld ook op een deftige manier aan het praten krijgen en dus tot ‘Pitchbull’ maken, denkt hij. Op knalrode sneakers stormt hij over de scène en óp het repetitiekot-op-scène van de broers Coorevits. Op dat dak staat een zetel. Daar breekt Hessels halverwege het stuk, als blijkt dat die grote liefde ineens dingen begint te zeggen die hem eerder kwetsen dan vlindervleugels bezorgen. Het rode gordijn achter het ‘repetitiekot’ maakt dat Hessels’ schoenen onzichtbaar worden. Daardoor lijkt het alsof hij over het repetitiekot zweeft. Hij zweeft, terwijl de heren Coorevits met blitse witte sneakers stevig op de zwarte grond blijven staan en hun gitaren en elektronische muziekinstrumenten met veel flair en sexy moves bespelen.

En ineens, net niet verdronken in het amalgaam van scènes vol kiesstress, valse tattoos, gebroken harten op verlamde tongen, twijfelende liefde en zwijgend verdriet begint het je te dagen. Deze voorstelling wil het zuiverste portret zijn van een romantisch hoofd-in-chaos. Een portret van een hoofd en hart die op den dool zijn door een gebrek aan liefde, door te veel zinloos gebabbel en door te veel teleurstellingen. Gelukkig is er dan muziek én engelenzang. ‘Een beetje cliché’, geven Hessels en Uitterlinden gelukkig ook zelf toe.

Pitchbull toont al rockend en floppend en otnwapenend oprecht hoe iedereen het hart op de tong zou willen dragen maar hoe het volwassen worden dat hart steeds kwetsbaarder maakt. De remedie? Gewoon uw elastische zelf proberen te blijven, met de schoon geschoeide voetjes op de grond, swingend in het strakke pak, de haren in de wind, glitterlichtjes uit en pretlichtjes in de ogen aan. Hoe je dat doet? De broers Coorevits zijn uw swingende gids in het Pitchbullende-leven. Nadat ze Hessels en Uitterlinden – Joris en Amaryllis voor de vrienden en het publiek – uit hun zetel en liefdescrisis hebben geholpen, uiteraard.

Smaakmaker:

VRT Het Journaal over PITCHbull * 24.09.15 from Kopergietery Gent on Vimeo.

Els Van Steenberghe