Een kots- en kronkelseksgedicht van en voor mensen met een beperking. Dat is ‘Het Narrenschip’ (NTGent)

Het Duitse collectief Monster Truck sloeg de handen in elkaar met NTGent en Platform-K voor een extreem niet-betuttelende en radicaal niet-zielige ode aan mensen met een beperking.

Van uw verslaggever ter plaatse: momenteel wordt het Gravensteen te Gent bewaakt door veertien wachters in grasgroene knuffeltruitjes, lederen SM-riempjes en naar begerige blikken (en handen) hunkerende netkousen en ‘nettopjes’.

Die wachters zijn tevens de matrozen van Het Narrenschip. Al klinkt de Engelse titel beter: Ship of Fools. Maar, zo waarschuwt tijdens de openingsscène het digitale letterbord dat aan de muur in de binnentuin van het Gravensteen bevestigd is: er zijn geen gekken noch schepen in velden of wegen te bekennen.

Wat is er wél te zien? Veertien performers die tot het Gentse collectief Platform-K behoren. Dit collectief werkt bij voorkeur met een mix dansers mét en dansers zonder een beperking. Dit keer slaan ze de handen in elkaar met het Duitse kunstenaarscollectief Monster Truck. Dit collectief werd in 2005 opgericht door Manuel Gerst, Sahar Rahimi en Ina Vera. Hun corebusiness is om datgene zichtbaar te maken wat ons als samenleving onbewust drijft. Zoals: vooroordelen tegen mensen met een beperking. In 2019 maakte het collectief hierover al de solo Zugabe. Ook Het Narrenschip trekt hiertegen ten strijde. Dat Monster Truck die koers bepaalt, is een voordeel en een nadeel.

We beginnen met het voordeel: het is een verademing om de performers in zo’n rockende, kleurrijke beeldtaal te zien. Het nadeel: waarom moeten deze performers alweer aan de goedbedoelde behoefte van de makers-zonder-beperking voldoen en nog maar eens opdraven in een – gelukkig straf gemonteerde – voorstelling die met net geen overdosis aan nobelheid en coolheid het publiek inpepert dat deze performers niet schattig, niet zielig en al zeker niet dom zijn? Bon.

Dat er nu wél en anders amper tot geen mensen met een beperking onder de toeschouwers te bespeuren vielen, maakt duidelijk dat deze mensen zich in het reguliere theater – en in de reguliere maatschappij tout court – amper welkom voelen. De maatschappij werpt nog steeds een muur op voor deze mensen waardoor ze amper kunnen aan het dagelijks leven deelnemen. Het resultaat is dat Monster Truk deze performers geen ander verhaal wil laten vertellen dan dit voorspelbare en al te vaak vertelde verhaal: aanvaard ons, zoals wij ook onszelf moeten aanvaarden. Mét de beperking, met de lasten, met het besef dat zwanger worden geen optie is. That’s life.

Gelukkig is de voorstelling geestig en zinderend. Dat laatste is te danken aan een onafgebroken donderstorm van gevleugelde beats. Omgeven door die hypnotiserende soundscape trachten de performers tijdens de eerste vijf minuten van het publiek te hypnotiseren. Zo lijkt het. Ze staan starend voor de toeschouwers. Het publiek staart ongemakkelijk terug.

Tot er een collectief hongerke oppopt. De performers reppen zich naar een lange tafel en doen ze likkend en lallend te goed aan veertien XL-zakken gezouten ribbelchips. Dan volgt een collectief kotsmomentje, inclusief twee dozijn flessen met fluogroen vloeistof waarmee rijkelijk gesproeid en gegoten wordt.

Pas dan komen de tongen én de lijven los. Er wordt met geschater, klatergelach en veel gekronkel (en meer…) gecommuniceerd. De ‘vertaling’ is te lezen op het digitale letterbord. Die tekst is ook opgenomen in de programmabrochure. De tekst oogt en klinkt als een gedicht. Dat is exact wat deze voorstelling is. Een door beats gedreven theatraal gedicht dat pleit om het leven te vieren, of je nu wel of niet het label ‘met een beperking’ opgeplakt krijgt.

Met veel rook, een felle lichtshow en het beeld van genietende pompende lijven op je netvlies gebrand, word je uit de binnentuin van het kasteel gestuurd. We hopen en willen snel terugkeren voor meer en vooral andere verhalen van deze bende. Laat dit het openingsstatement zijn van een stevige samenwerking tussen Platform-K en het Gentse stadstheater om de verhalen die verteld moeten worden ook door zulke performers te laten vertellen.