Een dansje met een fakir, een wrang funkfeestje en een heupenwiegende Alison Mosshart: ook de zaterdag van Best Kept Secret had weer alles wat een muzikaal fijnproevershart begeert.
Pale Waves
Wij begonnen onze dag bij Heather Baron-Gracie, een jongedame uit Manchester die eruitziet als het liefdeskind van Robert Smith en Charli XCX, een look die goed past bij de hapklare popsongs met een gerafeld emorandje die haar kwartet Pale Waves serveert.
Pale Waves deed ons hart bloeden en duwde onze vuisten de lucht in.
Een geluid waar de wereld blijkbaar op zat te wachten, want de groep kreeg een eervolle vermelding in BBC’s Sound of 2018 en wordt u inmiddels warm aanbevolen door zowat alle grote internationale muziekmedia.
Maar of wij er zo blij, weemoedig of eender wat van worden? Mwah, daarvoor zijn al die hitsingles net iets te opvallend door dezelfde eenheidsworstendraaier gestouwd. Gelukkig heeft deze pony live wel meer dan één truukje in de benen zitten.
Voor een extra shot drama kon u in Hilvarenbeek rekenen op Baron-Gracie zelf en spitszuster-drumster Ciara Doran, terwijl de andere helft van de band, twee opgekuiste jongens op gitaar en bas, het geheel verfijnden en bijkleurden.
Het resultaat, met hitsingles ‘There’s A Honey’ en ‘Television’ Romance op kop, deed ons hart bloeden en duwde onze vuisten in de lucht. Dit liefdeskind krijgt bij het begin van de zomervakantie dus een goed rapport mee van ons.
Nilüfer Yanya
Nilüfer Yanya, net buiten de Sound of 2018 gevallen, heeft dan weer de betere songs, maar had het op het podium aanvankelijk niet onder de markt. ‘Verdomme, zo wat busken in een klein cafeetje in Londen, eigenlijk is dat zo slecht nog niet’, zagen we haar halfweg het optreden denken, terwijl het publiek en masse de benen nam. Jammer, want het begon toen net interessant te worden.
Nilüfer Yanyastrumde na een zichtbaar moeilijke start een rauwe afsluiter bij elkaar.
In het begin had de 22-jarige zangeres het zichtbaar moeilijk om haar liedjes aan de man te brengen, dat klopt. Yanya’s tot op het bot uitgepuurde sound met jazzy toetsen is nu eenmaal niet die van het grote gebaar, maar van de kleine wenk, als in: blijf nog even mensen, het wordt nog gezellig.
Maar u bleef niet, en toch werd het gezellig. Yanya gordde de Pixies-klassieker Hey een sexy loungejurkje om, speelde een vlekkeloze, maar bezielde versie van haar single Baby Luv en strumde met Keep On Calling een voor haar doen rauwe afsluiter bij elkaar. Als u was gebleven, dan had u het geweten: deze dame is in de gaten te houden.
Slowdive
Wat aanvankelijk nog een comeback heette, is stilaan de tweede jeugd van Slowdive aan het worden. De plaat waarmee de shoegazers na twintig jaar opeens terug waren, heeft in geen tijd de harten van een nieuwe generatie fans weten te veroveren.
Slowdive zweefde een uur lang op gitaarwolken die Best Kept Secret naar zelden geziene hoogten voerden.
Slowdive op Best Kept Secret was daardoor geen nostalgietrip, maar wel een triomftocht van een band op wie de tijd geen vat lijkt te hebben gehad.Het helpt dat hun geluid een subtiele update heeft gekregen. ‘The wall of Sound’ blijft stoer overeind, maar in ‘Crazy For You’ – niet kapot te krijgen – hoor je dat de gitaarnevels net dat tikje helderder en dieper klinken.
Er gingen nog meer klassiekers uit het genre voor de bijl: in de pletwals die ‘Souvlaki Space Station’ heet, veerden de gitaren op als poortwachters. ‘Allison’ en ‘Catch The Breeze’ spoelden in melancholische golven over je heen.
De nieuwe songs kunnen daar moeiteloos naast staan. ‘Star Roving’ wordt in Hilvarenbeek uitzinnig onthaald, ‘Slomo’ kroop als een rilling over je ruggengraat. Met ‘Sugar For The Pill’ was de cirkel rond: Slowdive zweefde een uur lang op gitaarwolken die Best Kept Secret naar zelden geziene hoogten voerden.
The Kills
Geen franjes of tierlantijntjes, geen toeters en bellen. The Kills doen het nog steeds rechtoe rechtaan. Ook nog niks aan veranderd: niemand krult zich verleidelijker rond een microfoon dan Alisson ‘VV’ Mosshart. Wanneer de drumcomputer versnelt en ‘Heart Of A Dog’ inzet, knikt ze met de heupen, zwiert haar lange haren in het rond, en tippelt met een ijzige cool rond kompaan Jamie Hince.
The Kills zette de tanden in het nekvel. Hij met de vinger op de snaren, zij argeloos lurkend aan een sigaret.
En dan gaat het steil omhoog. Als The Kills er goesting in heeft, gaat het hard.
‘Cheap And Chearful’ zette de tanden in het nekvel, ‘Hard Habit To Break’ en ‘Tape Song’ bleken opgetrokken uit puur venijn, hoogtepunt ‘List Of Demands’ waagde zich op postpunkterrein met gierende synths.
Dat goeie garagerock niet altijd aan tweehonderd per uur hoeft, bleek in ‘Black Balloon’: donker, angstaanjagend, strak. In ‘Baby Says’ – ‘If ever you see skin as fair / or eyes as deep and as black as mine / I’ll know you’re lying’ – trapte VV nog nadrukkelijker op het hart.
En dan die pose: Hince en Mosshart rug aan rug, hij met de vingers op snaren, zij argeloos lurkend aan een sigaret. The Kills straalt nog altijd pure seks uit. Daar kom je een heel eind mee.
The Internet
Oftewel: Odd Future zendt zijn zonen en dochters uit, deel II. Eén dag nadat Tyler, The Creator, opperhoofd van het op apegapen liggende collectief, het hoofdpodium trachtte in te pakken met zijn steeds persoonlijker wordende hiphop, mochten zijn maatjes Syd en Matt Martians van The Internet hetzelfde proberen met de TWO.
The Internet: Het eindproduct mag u gerust een funkfeestje noemen, maar wij hoorden vooral neo-soul zonder ziel.
Syd heette ooit Syd The Kid, maar is vandaag op muzikaal gebied al een hele dame en wilde dat duidelijk graag bewijzen. Door vocaal alles uit de kast te halen wat de gemiddelde r&b-queen zoal in haar kast heeft zitten, maar ook door onbeschaamd de volksmenner uit te hangen.
Of we wilde meezingen met de tekst ‘You fucked up!’, gericht aan Syds ex? De tent zag dat zitten, bij ons wrong het een beetje. De sores die Syd op haar platen dissecteert als een hartchirurg werden zo jammer genoeg overruled door solotracks van gitarist Steve Lacy, reclame voor de nieuwe plaat van The Internet en nog maar eens een oproep om te springen. Het eindproduct mag u gerust een funkfeestje noemen – dat was het namelijk óók – maar wij hoorden vooral neo-soul zonder ziel.
Vince Staples
Er trok een mistgordijn over het tweede podium van Best Kept Secret, en als een sluipschutter uit de mist dook daar Vince Staples op. Lichtjes door de knieën verend, de rug naar voren gekruld, als een manische sjamaan.
‘Get the fuck off my dick’ was het eerste van vele salvo’s. Het vuur werd aan de joints gezet, de beats ramden hard. Bij ‘Big Fish’ ging u collectief aan het bouncen, in ‘Prima Donna’ verraadde Staples zijn ware intenties: ‘I just wanne be Da Vinci baby’.
Vince Staples was maar voor één ding gekomen: volledige overgave. Best Kept Secret hing terecht aan zijn lippen.
Aan een razende rotvaart knalde de rapper van Long Beach, California – ‘That’s the city where the skinny carry strong heat‘ – voort. ‘Opps’ werd opgetrokken uit technokanonnen, ‘Homage’ perste de laatste druppel zweet uit ons lijf, ‘Party People’ deinde voort met de subtiliteit van een optrekkend vliegtuig. De hogesnelheidstrein ‘Bagbak’ denderde ook nog voorbij.
Staples was maar voor één ding gekomen: totale overgave. Best Kept Secret hing aan zijn lippen – terecht, want er liep hier zelden een straffere volksmenner rond. In een met glittersynths besprenkeld ‘7:45’ gunde hij heel even wat rust, maar daarna was het weer van dattum, en altijd rad van tong. Eerst met ‘Ascension’ – I’m just playing, baby, this the land of the free / where you can get a Glock and a gram for the cheap – en helemaal aan het eind nog eens met ‘Yeah Right’. Een set voor de geschiedenisboeken van dit festival.
Rock Werchter is gewaarschuwd: als de zot genaamd Vince Staples in de buurt is, kan je maar beter de tent extra goed stutten.
Four Tet
Nog één laatste portie danskriebels en dan de tent in, dachten velen na The National. Dat trof, want wie op avontuur gaat in de jungle der hoogwaardige elektronica – dat is wat anders dan een safaripark, geloof ons – komt als vanzelf bij Kieran Hebden alias Four Tet uit. Of het nu is door zijn samenwerking met Thom Yorke, zijn platen met Burial of zijn remixes voor Aphex Twin, Bicep en Jon Hopkins.
Four Tet strooide met semianoloog klinkende melodieën en deed ons dansen met beats die we tot in ons schaambeen voelden.
Voor zijn laatste plaat ‘New Energy’ ging Four Tet in alle hoeken van het muzikale universum oprapen wat hij er tijdens zijn vorige reizen had laten liggen, met als resultaat is een syntheseplaat vol prachtige luisterelektronica.
Maar aan luisteren werd er niet al te veel gedaan tijdens zijn liveset op Best Kept Secret, want daarvoor had u – en wij – het te druk met dansen als slangen voor fakir Four Tet.
Kromgebogen over zijn apparatuur, inclusief bureaulamp, joeg Hebden impuls na impuls door zijn publiek, tussendoor strooiend met de semianaloog klinkende melodieën uit ‘New Energy’, van ‘Lush’ tot ‘La Trance’.
Met welke knopjes, sequencers en samplers hij onze lijven exact liet dampen, was helaas onmogelijk vast te stellen. Het geheim van de chef bleef intact, maar we misten wat livegevoel. Maar wat zitten we te emmeren over buikgevoel als we onze dag kunnen afronden met beats die doordonderen en -bliepen tot in ons schaambeen?
Jlin
Terwijl Four Tet mozaïekjes breidde, sloeg Jlin elders op het terrein aan het verbouwen. Body music, maar dan van het extreme soort. Beenharde elektronica die geen daglicht verdraagt, alsof Oneothrix Point Never en Andy Stott samen een feestje bouwen.
Jlin sneed bochten af waar er vroeger geen lagen en zette ons constant op het verkeerde been met een intense set.
Maar Jlin heeft ook iets onmiskenbaar unieks: in ‘Black Origami’ wordt gespeeld met oosterse grooves, in ‘Enigma’ duikt afrobeat op. Melodieën zijn dan weer niet aan Jlin besteed. Er worden bochten afgesneden waar er vroeger geen lagen, een beat werd alleen opgezet om ons op het verkeerde been te zetten.
Wie op de betontechno van ‘Hatshepsut’ of ‘Guantanamo’ probeert te bewegen, raakt niet verder dan dansmoves die je liefst zo snel mogelijk vergeet. Intens – dat is nog de beste manier Jlin te beschrijven. En geniaal, dat ook wel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
