Op Best Kept Secret bleek het: meer dan ooit is Arctic Monkeys expliciet de band van frontman Alex Turner geworden.
Crooner, rockgod, sekssymbool, messias: Alex Turner heeft alles dat je van een frontman wilt. Meer dan ooit is Arctic Monkeys ook expliciet zíjn band geworden. Hij dirigeert, voert aan, en wiegt de heupen wanneer de Britten ongenadig op uw lendenen mikken. Wanneer zijn blik naar de sterren klauwt, vallen fans in katzwijm.
De taferelen op het strand van Hilvarenbeek tijdens het concert van Arctic Monkeys waren genoeg om een handvol mensen te interneren.
En op zijn wenk wordt het delirium ingezet, wanneer Turner argeloos één naam laat vallen in zijn microfoon: ‘Brian’. U brulde, hoste, hapte naar adem, sprong nog een gat in de lucht, en verloor vervolgens volledig het noorden wanneer de band er niet veel later ‘I Bet That You Look Good On The Dancefloor’ achteraan slingerde. De taferelen op het strand van Hilvarenbeek waren genoeg om een handvol mensen te interneren.
Handige zet ook van die Arctic Monkeys: eerst een publiek op de rand van de waanzin brengen, om ze vervolgens met exquise narcotica zachtjes verder te bedwelmen. Want die nieuwe plaat, ‘Tranquility Base Hotel & Casino’, bevat beslist géén ongenadige rockanthems. Het is de plaat waarop Turner zijn band een noodzakelijke bocht in duwt, zelf de gitaar voor de piano inruilt en zijn uitzonderlijke schrijftalent botviert.
Turner toonde op Best Kept Secret dat die bocht veel minder bruusk is dan wordt beweerd: in een prachtig, intiem ‘505’ streelde hij de toetsen, elders injecteerde hij songs als ‘Do Me A Favour’ met de serieux die Arctic Monkeys 2.0 kenmerkt. ‘Arabella’ leek haast een nieuwe song, ‘Cornerstone’ bleek een grand cru die met de jaren alleen maar beter geworden is. Alex Turner reikte naar de hemels, en prompt herschikte zich een handvol sterrenstelsels.
Alex Turner sloeg nogmaals met zijn heupen, richtte de blik op oneindig, stak de vinger in de lucht, en wist dat hij de laatste echte rocksuperster van zijn generatie was.
In dat gezelschap voelden nieuwe songs als ‘Four Out Of Five’, ‘Start Treatment’, en ‘American Sports’ nu al als de omhelzing van oude vrienden aan. Vrienden die je meteen daarna een shot whisky voorschotelen – of ‘Pretty Visitors’, zompig als de beste desert sessions. Net wanneer de hypnose compleet was, schakelde de band alweer een versnelling hoger. De extase van ‘Do I Wanna Know’ opende de poorten van Sodom en Gomorra, ‘The View From The Afternoon’ leidde terug naar Sheffield.
Tegen de tijd dat ‘R U Mine’ de uitgeleide deed, was het testosteronniveau opgelopen tot gevaarlijke hoogten. En Alex Turner, hij sloeg nogmaals met zijn heupen, richtte de blik op oneindig, stak de vinger in de lucht, en wist dat hij de laatste echte rocksuperster van zijn generatie was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
