Tim Vanhamel gidst u door de nieuwe Millionaire: ‘Het maakt me niet uit als niemand dit ooit goed vindt’

Tim Vanhamel heeft na twaalf jaar nog eens een Millionaire-plaat gebaard. Ze heet Sciencing, werd opgenomen op Costa Rica en is fingerlickin’ good. Vanhamel loodst ons erdoor, song per song. ‘Een valse noot af en toe, dat is zó mooi.’

I’M NOT WHO YOU THINK YOU ARE

TIM VANHAMEL: Als je mij vraagt wat Millionaire juist Millionaire maakt, dan zou ik drie elementen noemen. Eén: het is muziek die uit mijn koker komt. Twee: er zit een groove in. En drie: er is avontuur slash verrassing. Misschien moet ik er ook nog black music aan toevoegen: die heeft altijd in mij gezeten en dat hoor je meer dan ooit op deze plaat.

Jij moest bij dit nummer al direct aan Screaming Jay Hawkins denken? Waw, te gek! Bij mij thuis hangt een foto van hem. Maar voor mij is deze song ontstaan bij Black Bananas, de groep van Jennifer Herrema, die ooit bij Royal Trux zat. Ik hoorde eens een nummer van hen, heel bombastisch. Whack!, ineens een aanval. Geweldig vond ik dat. Later moest ik daaraan terugdenken en wilde ik ook zoiets maken, iets dat dezelfde feel had maar daarom nog niet op Black Bananas léék. Zo werkt muziek soms.

UNDER A BAMBOO MOON

VANHAMEL: Dit is in Costa Rica ontstaan, uit het niets. Ik wilde een ietwat minimalistische seventiessfeer, strijkers, soundtrack, blaxploitation, Curtis Mayfield, Ennio Morricone. Euh ja, dat lijkt totaal niet minimalistisch, maar ik zocht ook alleen maar naar elementen daaruit. Heel psychedelisch hoe dat middenstuk plots – fshh! – een andere wereld ingaat.

Het spoken word-fragmentje komt uit een voordracht van de Engelse mysticus Alan Watts. Ik ben iemand van het toeval. Niet dat ik blindelings met pijltjes naar een landkaart gooi, maar ik weet vaak snel: dit is het. En dat citaat, dat ik al lang kende, paste voor mij perfect in die song. Dus: niet over nagedacht en gewoon gebruikt, zonder te clearen. Nu, na vijftig jaar zijn die rechten misschien toch al vervlogen. Hoop ik. (lacht)

SILENT RIVER

VANHAMEL: Ook weer zo’n toeval. In Costa Rica woonde ik in een hutje, en op een dag hoorde ik mijn buurvrouw zingen. Clara Klein heet ze, een Canadese. Wat een geweldige stem. Ik vroeg haar of ze iets wilde meezingen op de plaat, en ze stond te springen van vreugde. (glimlacht) Toen heb ik de tekst geschreven met haar in gedachten. Die hebben we ingezongen, en het was ook weer alsof het zo moest zijn. Ik ben er heel tevreden over. Het is een soort lullaby geworden, een slaapliedje dat ik Mark Lanegan nog wel zie zingen. Mijn vader was contrabassist. Ik had hém de contrabas in dit liedje graag laten inspelen, maar hij is spijtig genoeg overleden nog voor dat is kunnen gebeuren.

BACK IN YOU

VANHAMEL: Ik vind het altijd leuk als platen je meenemen, een verhaal vertellen vanuit verschillende werelden die samen toch één wereld creëren. Tekstueel gezien is deze song op Serge Gainsbourg geïnspireerd: die kon altijd van die mooie seksuele toespelingen schrijven, dubbelzinnigheden die je eerst nog niet door hebt. ‘Back in you, where I belong, in the belly of the beast.‘ Een soort koortsige droom is dit bijna.

WASTELANDS

VANHAMEL: Hier valt ook weer Gainsbourg in te horen, ja. Ik weet niet waarom, maar als ik dit nummer hoor, zie ik Costa Rica weer voor me. De oranjerode, bijna roze gloed van de ondergaande zon die ik door het studioraam kon zien. En dan de frisheid in dat nummer… Het maakt me niet uit als niemand dit ooit goed vindt, ik ben er zó blij mee.

LITTLE BOY BLUE

VANHAMEL: Ik wilde een nummer maken dat in een bruin café kan opgezet worden in de late uren, waarbij iedereen op de tafel springt. Zoals ik zelf in mijn jongere jaren wel eens deed. Het moest een echt dansnummer worden – niet zoals house, maar meer hypnotisch, beneveld. Er zit weer wat Ennio Morricone in, met die mondharmonica, en ook David Lynch en The Cramps. De verrassing is dat er na vijfenhalve minuut plots toch nog zang bijkomt, die al even onverwacht weer verdwijnt. (grijnst)

BLOODSHOT

VANHAMEL: Een murder ballad. Nou ja, meer murder dan ballad. (lacht) ‘Made a mess between your thighs‘: dat vond ik een mooie zin, en de rest is daaruit voortgevloeid. Soms is het heerlijk om gewoon iets te verzinnen.

L’HOMME SANS CORPS

VANHAMEL: Een filmisch nummer, vind ik. Over een personage dat er misschien geen is, een lieflijk iemand of iets. Het is geschreven in de week voor ik naar Costa Rica vertrok. Door die melodie kwam ik in een Franse sfeer terecht, ook met die strijkersarrangementen. Op een gegeven moment had ik die titel, en daar stroomde heel die tekst uit voort. Geen idee vanwaar dat kwam, maar het kwám.

Ik heb nog even gepiekerd of ik alles nu naar het Engels moest vertalen, maar als creatief iemand vond ik dat verkeerd. Als iets zichzelf creëert, moet je daar niet meer aan morrelen. Het was een mooie landingsbaan voor de hele plaat. Een beetje fluisterend, mooi. Een lied waarop je de aftiteling van een film kunt zien voorbijkomen. The end!

GURU’S FEET

VANHAMEL: Een Lennon-esque, psychedelische song met een hypnotische groove, en wat Pink Floyd in het middenstuk. Die religieuze thematiek zat als het ware verweven in de muziek. Ik heb weleens mensen aan iemands voeten zien vallen. Dat vond ik altijd een raar fenomeen. Want zijn we als mensen niet allemaal gelijk? Of zelfs als wezens, mens en dier? De voeten van een goeroe vond ik een mooie metafoor voor westerlingen die per se een Ferrari willen, of klakkeloos materialisme als hoogste goed beschouwen. Zelf heb ik altijd al gezocht en ónderzocht, vooraleer in iets te geloven. Mysticisme, spiritualiteit, filosofie, psychologie, wetenschap: het interesseert me al van jongs af aan. Vandaar ook: Sciencing.

SILENT RIVER

VANHAMEL: Ook weer zo’n toeval. In Costa Rica woonde ik in een hutje, en op een dag hoorde ik mijn buurvrouw zingen. Clara Klein heet ze, een Canadese. Wat een geweldige stem. Ik vroeg haar of ze iets wilde meezingen op de plaat, en ze stond te springen van vreugde. (glimlacht) Toen heb ik de tekst geschreven met haar in gedachten. Die hebben we ingezongen, en het was ook weer alsof het zo moest zijn. Ik ben er heel tevreden over. Het is een soort lullaby geworden, een slaapliedje dat ik Mark Lanegan nog wel zie zingen. Mijn vader was contrabassist. Ik had hém de contrabas in dit liedje graag laten inspelen, maar hij is spijtig genoeg overleden nog voor dat is kunnen gebeuren.

BACK IN YOU

VANHAMEL: Ik vind het altijd leuk als platen je meenemen, een verhaal vertellen vanuit verschillende werelden die samen toch één wereld creëren. Tekstueel gezien is deze song op Serge Gainsbourg geïnspireerd: die kon altijd van die mooie seksuele toespelingen schrijven, dubbelzinnigheden die je eerst nog niet door hebt. ‘Back in you, where I belong, in the belly of the beast.‘ Een soort koortsige droom is dit bijna.

WASTELANDS

VANHAMEL: Hier valt ook weer Gainsbourg in te horen, ja. Ik weet niet waarom, maar als ik dit nummer hoor, zie ik Costa Rica weer voor me. De oranjerode, bijna roze gloed van de ondergaande zon die ik door het studioraam kon zien. En dan de frisheid in dat nummer… Het maakt me niet uit als niemand dit ooit goed vindt, ik ben er zó blij mee.

LITTLE BOY BLUE

VANHAMEL: Ik wilde een nummer maken dat in een bruin café kan opgezet worden in de late uren, waarbij iedereen op de tafel springt. Zoals ik zelf in mijn jongere jaren wel eens deed. Het moest een echt dansnummer worden – niet zoals house, maar meer hypnotisch, beneveld. Er zit weer wat Ennio Morricone in, met die mondharmonica, en ook David Lynch en The Cramps. De verrassing is dat er na vijfenhalve minuut plots toch nog zang bijkomt, die al even onverwacht weer verdwijnt. (grijnst)

BLOODSHOT

VANHAMEL: Een murder ballad. Nou ja, meer murder dan ballad. (lacht) ‘Made a mess between your thighs‘: dat vond ik een mooie zin, en de rest is daaruit voortgevloeid. Soms is het heerlijk om gewoon iets te verzinnen.

L’HOMME SANS CORPS

VANHAMEL: Een filmisch nummer, vind ik. Over een personage dat er misschien geen is, een lieflijk iemand of iets. Het is geschreven in de week voor ik naar Costa Rica vertrok. Door die melodie kwam ik in een Franse sfeer terecht, ook met die strijkersarrangementen. Op een gegeven moment had ik die titel, en daar stroomde heel die tekst uit voort. Geen idee vanwaar dat kwam, maar het kwám.

Ik heb nog even gepiekerd of ik alles nu naar het Engels moest vertalen, maar als creatief iemand vond ik dat verkeerd. Als iets zichzelf creëert, moet je daar niet meer aan morrelen. Het was een mooie landingsbaan voor de hele plaat. Een beetje fluisterend, mooi. Een lied waarop je de aftiteling van een film kunt zien voorbijkomen. The end!

LOVE HAS EYES

VANHAMEL: Ik heb de jongste jaren heel veel gereisd, vaak alleen. Uiteraard neem je daar invloeden van mee. In Marokko ging ik cassettes kopen bij vendeurs op straat. Uit Indië heb ik oude Bollywoodplaten meegenomen. Die spelen ze daar op oude speakers, heel overstuurd, alsof alles op elf staat! Die synth in het nummer is daarop geïnspireerd: (speelt luchtkeyboard) pwah pwah pwah pwah! De lange gitaarsolo op het eind is in één keer opgenomen, met fouten en al erbij. Emotie is belangrijker dan perfectie. Daarbij: een valse noot af en toe, dat is zó mooi. Een solo kan trouwens even pakkend zijn als een tekst.

GURU’S FEET

VANHAMEL: Een Lennon-esque, psychedelische song met een hypnotische groove, en wat Pink Floyd in het middenstuk. Die religieuze thematiek zat als het ware verweven in de muziek. Ik heb weleens mensen aan iemands voeten zien vallen. Dat vond ik altijd een raar fenomeen. Want zijn we als mensen niet allemaal gelijk? Of zelfs als wezens, mens en dier? De voeten van een goeroe vond ik een mooie metafoor voor westerlingen die per se een Ferrari willen, of klakkeloos materialisme als hoogste goed beschouwen. Zelf heb ik altijd al gezocht en ónderzocht, vooraleer in iets te geloven. Mysticisme, spiritualiteit, filosofie, psychologie, wetenschap: het interesseert me al van jongs af aan. Vandaar ook: Sciencing.

SILENT RIVER

VANHAMEL: Ook weer zo’n toeval. In Costa Rica woonde ik in een hutje, en op een dag hoorde ik mijn buurvrouw zingen. Clara Klein heet ze, een Canadese. Wat een geweldige stem. Ik vroeg haar of ze iets wilde meezingen op de plaat, en ze stond te springen van vreugde. (glimlacht) Toen heb ik de tekst geschreven met haar in gedachten. Die hebben we ingezongen, en het was ook weer alsof het zo moest zijn. Ik ben er heel tevreden over. Het is een soort lullaby geworden, een slaapliedje dat ik Mark Lanegan nog wel zie zingen. Mijn vader was contrabassist. Ik had hém de contrabas in dit liedje graag laten inspelen, maar hij is spijtig genoeg overleden nog voor dat is kunnen gebeuren.

BACK IN YOU

VANHAMEL: Ik vind het altijd leuk als platen je meenemen, een verhaal vertellen vanuit verschillende werelden die samen toch één wereld creëren. Tekstueel gezien is deze song op Serge Gainsbourg geïnspireerd: die kon altijd van die mooie seksuele toespelingen schrijven, dubbelzinnigheden die je eerst nog niet door hebt. ‘Back in you, where I belong, in the belly of the beast.‘ Een soort koortsige droom is dit bijna.

WASTELANDS

VANHAMEL: Hier valt ook weer Gainsbourg in te horen, ja. Ik weet niet waarom, maar als ik dit nummer hoor, zie ik Costa Rica weer voor me. De oranjerode, bijna roze gloed van de ondergaande zon die ik door het studioraam kon zien. En dan de frisheid in dat nummer… Het maakt me niet uit als niemand dit ooit goed vindt, ik ben er zó blij mee.

LITTLE BOY BLUE

VANHAMEL: Ik wilde een nummer maken dat in een bruin café kan opgezet worden in de late uren, waarbij iedereen op de tafel springt. Zoals ik zelf in mijn jongere jaren wel eens deed. Het moest een echt dansnummer worden – niet zoals house, maar meer hypnotisch, beneveld. Er zit weer wat Ennio Morricone in, met die mondharmonica, en ook David Lynch en The Cramps. De verrassing is dat er na vijfenhalve minuut plots toch nog zang bijkomt, die al even onverwacht weer verdwijnt. (grijnst)

BLOODSHOT

VANHAMEL: Een murder ballad. Nou ja, meer murder dan ballad. (lacht) ‘Made a mess between your thighs‘: dat vond ik een mooie zin, en de rest is daaruit voortgevloeid. Soms is het heerlijk om gewoon iets te verzinnen.

L’HOMME SANS CORPS

VANHAMEL: Een filmisch nummer, vind ik. Over een personage dat er misschien geen is, een lieflijk iemand of iets. Het is geschreven in de week voor ik naar Costa Rica vertrok. Door die melodie kwam ik in een Franse sfeer terecht, ook met die strijkersarrangementen. Op een gegeven moment had ik die titel, en daar stroomde heel die tekst uit voort. Geen idee vanwaar dat kwam, maar het kwám.

Ik heb nog even gepiekerd of ik alles nu naar het Engels moest vertalen, maar als creatief iemand vond ik dat verkeerd. Als iets zichzelf creëert, moet je daar niet meer aan morrelen. Het was een mooie landingsbaan voor de hele plaat. Een beetje fluisterend, mooi. Een lied waarop je de aftiteling van een film kunt zien voorbijkomen. The end!