In de studio met Tessa Dixson: ‘Ik heb een zwaar Biebermomentje gehad’

De drie jongste laureaten van Studio Brussels talentenjacht De Nieuwe Lichting mochten de Daft Studios in hartje Ardennen een week lang inpalmen. Een van hen, de Frans-Engelstalige Tessa Dixson, waagt zich aan een Lou Reed-cover met elektrobeats. ‘Ik wil niet gewoon het zoveelste zingende meisje zijn.’

Woensdag 27 februari, 14 uur.

‘Goed nummer! Zelf geschreven?’ vraagt drummer Gert Malfliet plagend aan Tessa Dixson, een zelfverklaarde ‘girl in black singing sad songs’. We zitten in de controlekamer naar haar versie van Lou Reeds Walk on the Wild Side te luisteren, een cover die ze op vraag van WeCanDance 2019 en zijn ‘Safari Nomads’-thema maakt.

Niet slecht, een festival van die orde dat je aanspreekt voor zijn themasong. Van alle Nieuwe Lichting-laureaten is Tessa Dixson dan ook degene met de meeste kilometers op de teller. In 2014 nam ze deel aan The Voice Belgique, twee jaar later zong ze een duet met Roméo Elvis, en niet zo lang geleden deelde ze het podium van de AB met Warhola, het soloproject van Bazart-lid Oliver Symons. Met Prayerscoorde ze bovendien een bescheiden solohit, die duchtig de ronde deed in de blogosfeer en haar zo op nummer één deed belanden in The Hype Machine, een onlinelijst die het beste van de internationale blogs bundelt.

Waarom dan nog meedoen aan De Nieuwe Lichting? ‘Eerlijk: bij geen enkele wedstrijd waar ik ooit aan meegedaan heb, was ik bezig met de mogelijke outcome‘, zegt de Frans- en Engelstalige Dixson. ‘Ik bedoel maar: het auditiefilmpje voor The Voice Belgique heb ik gemaakt op de badkamervloer van het vakantieoord waar ik op dat moment was. Ik dacht niet: “Oké, en nu wil ik geselecteerd worden”, maar: ” Whatever, ik doe dit gewoon even en dan zien we wel weer”. Noem mij nonchalant, maar dat is nu eenmaal mijn mechanisme om met eventuele tegenslagen om te gaan. De Nieuwe Lichting was hetzelfde verhaal. “Waarom zou ik niet deelnemen?” vroeg ik me af. “Het kan me alleen maar meer exposure opleveren, solet’s do it.” Ja, ik had al enkele singles uit en die deden het lang niet slecht, maar het was nu ook weer niet zo dat iedereen mij al kende, hè. Zeker niet in Vlaanderen. Dan is Studio Brussel a pretty strong place to start.’

Dixson werd geboren in Brussel, maar heeft ook Britse en Amerikaanse roots. ‘Ik heb mijn hele leven in Brussel gewoond, maar ging wel vaak naar de States om er de rest van mijn familie te bezoeken. Zij wonen in en om de Bay Area: San Francisco, Santa Cruz, een stukje LA. Tegenwoordig ga ik er minder vaak naartoe, wat niet echt oké is, want mijn grootouders zijn stilaan heel oud aan het worden. Maar het is natuurlijk een kostelijke trip. En ook: ik hou niet van Amerika, omdat het een oninteressante natie is die heel fake en toch heel vol van zichzelf is. In mijn hart ben ik een Europeaan, ook al heb ik een Amerikaans paspoort.’

Waar ter wereld ze zich ook bevond, muziek was al vroeg aanwezig in het leven van Tessa Dixson. En performen niet het minst. ‘Al van toen ik twee was, stond ik op het podium. Ik ging naar de dansschool en voerde thuis showtjes op voor vrienden en familie. Er stond ook altijd muziek op bij ons – mijn ouders luisterden naar alles van Santana tot Sade. Op mijn twaalfde ging ik zangles volgen en kort daarna begon ik mijn eigen songs te schrijven. Het eerste nummer dat ik ooit gemaakt heb, was er een voor de Biebz. Ik heb een zwaar Justin Bieber-momentje gehad, ja. Dat heeft zelfs drie jaar geduurd. (lacht) Van Bieber ging het naar Banks, die mijn interesse in de donkere, melancholische muziek die ik nu maak aangewakkerd heeft. Toen ik haar eerste album hoorde, wist ik: dít is wat ik wil doen.’

Na samenwerkingen met Roméo Elvis (‘Hij was toen nog lang niet de succesvolle krokodil die hij nu is’) en optredens met Warhola (‘Van hem heb ik enorm veel opgestoken over optreden voor een groot publiek’) legt Dixson nu samen met producer Reinhard Vanbergen van Das Pop de laatste hand aan haar debuutalbum, dat later dit jaar verschijnt. ‘Ik zie die plaat als een boek, met verschillende hoofdstukken die samen mijn levensverhaal vormen. Ik ben een heel emotioneel persoon, iemand die zich soms superhigh en dan weer superlow kan voelen. Die dualiteit zit ook in het album. Vandaar dat er zo veel diverse songs op zullen staan, van een technotrack over een a-cappellanummer tot een Spooky Black-cover.

Als er iets is dat ik niet wil, is het in een hokje geduwd worden. Daarom ook dat de plaat allicht gepaard zal gaan met een boek en dat ik heel erg aan het nadenken ben over hoe ik ook mode en performancekunst bij mijn muziek kan betrekken. Een visuele identiteit is belangrijk in deze Instagramtijden, en zo komt mijn studie grafisch ontwerp ook nog eens van pas. (lacht) Ik wil niet gewoon het zoveelste zingende meisje zijn.’

Op het einde van de dag hebben Tessa Dixson, Gert Malfliet en Reinhard Vanbergen Walk on the Wild Side omgetoverd tot een loungy, synthgedreven popsong. ‘Ik besef dat ik hier een serieuze klassieker aan het aanvallen ben’, zegt Dixson. ‘Maar geef toe, deze versie is toch écht iets voor een afterparty op een of ander zomers terras?’