In de studio met Mooneye: ‘Mag ik wat meer doos, alstublieft?’

De drie jongste laureaten van Studio Brussels talentenjacht De Nieuwe Lichting mochten de Daft Studios in hartje Ardennen een week lang inpalmen. Een van hen, Mooneye, doet zowat alles voor een zo puur mogelijk geluid: ‘Misschien moeten we een bak Calvados op de grond laten vallen!’

Zaterdag 2 maart, 13.30 uur.

In het midden van de Daft Studios verzamelt Mooneye, de enige gitaarband van deze Nieuwe Lichting, zich rond twee aan elkaar gehechte microfoons (een opstelling die onder gear sluts bekendstaat als de blumleintechniek en voor een ruimtelijk, galmend effect zorgt).

Met het oog op een soort buskerversie van single Thinking about Leaving, propt zanger Michiel Libberecht enkele velletjes wc-papier tussen de snaren van zijn akoestische gitaar, opdat die de andere instrumenten niet zou overstemmen. Drummer Rien Coorevits wikkelt zijn tamboerijn om diezelfde reden in een groen geruite keukenhanddoek. En Stan Holvoet ruilt zijn basgitaar voor de gelegenheid in voor een grote kartonnen doos waar ooit een DB1D-subwoofer van Bowers & Wilkins in heeft gezeten, maar die nu fungeert als percussie-instrument.

‘Mag ik wat meer doos alsjeblieft?’ vraagt producer Wouter Vlaeminck (van Tomàn en Absynthe Minded) droogjes. Alles voor een zo puur en uitgebalanceerd mogelijk geluid.

***

‘Michelpop’, noemde Mooneye zijn muziek ooit op onlineplatform Vibe. Michel is de roepnaam van Michiel Libberecht, een singer-songwriter van 25 uit het West-Vlaamse Moen, en de uitgesproken kopman van dit indiekwintet.

Voor Libberecht is Mooneye niet zijn eerste poging in de muziek. In 2008 leidde hij al de rockgroep Animals in Motion, een jaar later stichtte hij met zijn broer Forward, een op Queens of the Stone Age gemodelleerde stonerband. ‘We kregen mooie recensietjes en versierden chique optredens’, zegt Libberecht. ‘Maar op een bepaald moment begon ik mijn eigen akoestische liedjes te schrijven, geïnspireerd op Mark Lanegan, Eels, Neil Young en Nick Cave. Daar kwam ik dan op de repetities van Forward mee aanzetten, waarop de rest zei: “Schoon, maar we weten niet of dit wel bij ons past.” Dat klopte, en toch vond ik het zonde om niets met die songs te doen. Dus gooide ik ze online.

‘Al snel won ik de talentenjacht Jonge Wolven en kreeg ik aanbiedingen om op festivals als Leffingeleuren en Dranouter te gaan spelen, het voorprogramma van Novastar in Gent te verzorgen en artist in residence te worden van concertorganisatie Wilde Westen in Kortrijk. En dat allemaal onder de noemer Mickey Doyle, een alter ego dat ludiek bedoeld was, maar niet helemaal zo begrepen werd. (lacht) Mensen dachten dat ik een of andere Ierse zanger was.’

Exit Mickey Doyle, enter Mooneye. Dat betekent zoveel als ‘nachtblindheid’, maar is ook een soort vis. ‘Een vis die er niet speciaal uitziet maar wél zeldzaam is. Daar kan ik me in vinden’, lacht Libberecht. ‘Die vis is zo’n beetje ons symbool geworden.’

Tussen zijn werk als grafisch vormgever door – ‘Ik heb een jaar lang rouwprentjes ontworpen in een uitvaartcentrum, een heel speciale job, want ik stond rechtstreeks in contact met de nabestaanden’ – maken Libberecht en band de ep Mooneye (2018). Producer van dienst is Pascal Deweze, bekend van zichzelf en van wijlen Metal Molly, Sukilove en Broken Glass Heroes met Tim Vanhamel. ‘Ik keek echt op naar Pascal en heb hem een demo gegeven na een optreden van Gruppo di Pawlowski in De Kreun. Het klikte meteen.’

En toen moest De Nieuwe Lichting nog komen. ‘We wilden airplay krijgen en daar is deze wedstrijd natuurlijk het ideale platform voor. We hebben dan ook kosten noch moeite gespaard om stemmen te winnen. In Avelgem hebben we een soort Mooneye-café gelanceerd, compleet in pop-upstijl: wij stonden een hele avond te tappen, legden onze favoriete muziek op en speelden bij wijze van verrassing twee akoestische nummers vanop de toog. Daarna zijn we gaan busken in de straten van Gent en Kortrijk en streamden we die sessies live op Facebook en Instagram. Én we zijn een ludiek filmpje gaan opnemen bij comedian Jens Dendoncker, toevallig ook een inwoner van Moen, en iemand die van muziek houdt. Het concept was eenvoudig: ik bel bij hem aan en vraag hem om de kijker aan te sporen voor Mooneye te stemmen, waarop hij vervolgens compleet naast de kwestie begint te ratelen. (lacht) Die inspanningen hebben duidelijk geloond, en dankzij De Nieuwe Lichting is Mooneye alleen nog maar sneller kunnen groeien. Bère!‘

***

Behalve Thinking about Leaving neemt Mooneye in de Daft Studios ook alternatieve versies van andere songs op. Die worden gefilmd, ter ondersteuning van de nakende vinylrelease van hun ep op Record Store Day.

Er rest nog wat tijd voor een cover. I Can’t Live in a Living Room van Red Zebra behoort tot de opties, maar het wordt There Will Be No Next Time van The Kids, een onvervalste Belgische punkclassic. Niet bepaald ‘michelpop’.

Libberecht zet het nummer solo in op akoestische gitaar, maar het mist nog iets.

‘Misschien moeten we een deur dichtslaan en de klank daarvan opnemen, zodat het een soort percussie-instrument wordt.’

‘En een bak Calvados op de grond laten vallen!’

We zeiden het al: alles voor een zo puur mogelijk geluid.