‘Donker’ en ‘getormenteerd’ zijn in de wereld van Nick Cave vertrouwde begrippen. Maar zoals de hoes al aangeeft, klinkt Skeleton Tree zwart in het kwadraat: muziek als een open wond, die louter met zout wordt behandeld.
Voyeurs en ramptoeristen alert. Want Skeleton Tree is de eerste plaat van Nick Cave sinds ‘het trauma’. Wat hem in juli vorig jaar overkwam, is de nachtmerrie van iedere ouder: zijn vijftienjarige zoon Arthur stortte te pletter van een rots (“That night we wrecked like a train”) en dat verlies hangt als een sinistere schaduw boven de nieuwe songs.
Cave en zijn Bad Seeds waren al in 2014 aan de opnamen begonnen. Alleen is onduidelijk welke tracks van vóór of na het drama dateren. Hoe dan ook, de cd is het eerlijke en intense verslag van een rouwproces. Nick Cave beschrijft hoe hij murw wordt geslagen door iets dat ’te groot is om het te kunnen begrijpen’. Dat resulteert in acht songs over onpeilbare leegte en zeurende pijn. Toch is nergens sprake van emotioneel exhibitionisme. Cave verwoordt zijn gemis in allegorieën en metaforen en roept tegelijk huiveringwekkende beelden op: een vader die de schoenveters van zijn zoontje knoopt, een vrouw die instort in de supermarkt, een telefoon die nooit meer zal rinkelen. Niettemin overstijgen de songs het anekdotische. Verdriet is nu eenmaal universeel.
‘Kings of Saturn’ -triphopbeat, frivole backing vocals- leunt nog aan bij voorganger Push the Sky Away, maar majestueuze climaxen vallen dit keer niet te bespeuren. ‘Jesus Alone’ steunt op abstracte drones; het spoken word-nummer ‘Magneto’, waarin alles stil lijkt te staan, is meer sfeer dan song, omdat de ambient-instrumentatie slechts een vehikel is voor de tekst. De rest zijn ingetogen ballads, zoals het sombere ‘Girl In Amber’ of het tedere, ongewoon directe ‘I Need You’. Je voelt aan Caves stem dat ze elk moment kan breken.
Op Skeleton Tree hoor je een artiest die op de tast door een donkere tunnel kruipt, in de hoop aan het eind een zwak lichtje te ontwaren. Cave zoekt naar troost en zingeving in zijn werk en in ‘Distant Sky’, een bloedmooi duet met de Deense sopraanzangeres Else Torp, lijkt dat bijna te lukken. Ook de hymnische titelsong eindigt in hoop: ‘It’s alright now, croont de zanger berustend.
Een Skeleton Tree is een boom zonder bladeren. Dat treft: ook in het hart van Nick Cave is de winter al ingetreden.
