Bezoekers aan Les Nuits Botanique krijgen regelmatig een boeiende geschiedenisles voorgeschoteld. Zo verscheen het Californische grungefolktrio Grant Lee Buffalo, dat ruim een decennium op non-actief had gestaan, herenigd en wel op het podium van het Koninklijk Circus.
DA GIG: Grant Lee Buffalo in Koninklijk Circus, Brussel op 21/5.
IN EEN ZIN: Het trio uit L.A. blaakte nog altijd van evenveel vitaliteit en speelplezier als in hun grote dagen en bewees dat zijn songs de tand des tijds moeiteloos hebben doorstaan.
HOOGTEPUNTEN: ‘Stars n’ Stripes’, ‘Fuzzy’, ‘It’s the Life’, ‘Jupiter and Teardrop’, ‘Happiness’, ‘Mockingbirds’…
DIEPTEPUNTEN: werden slim overgeslagen.
BESTE QUOTE van Grant Lee Phillips: “Dit theater klinkt zo fantastisch dat ik hoop dat iemand van jullie ons optreden stiekem opneemt. Vroeger zouden we dat niet geapprecieerd hebben, maar vandaag zijn we helemaal vóór.”
Hoewel Grant Lee Buffalo tussen 1993 en ’98 vier goede tot briljante langspelers uitbracht en door collega’s als Michael Stipe, Bob Mould en Paul Westerberg met superlatieven werd overladen, slaagde de groep er nooit echt in haar cultstatus te ontgroeien. Het neemt niet weg dat platen als ‘Fuzzy’ en ‘Mighty Joe Moon’ onbetwiste folkrockklassiekers blijven. Dat laatste is vooral de verdienste van zanger-gitarist Grant Lee Phillips, een voormalige filmstudent met een schrijfstijl die zo zintuiglijk en visueel is dat je zijn songs als mini-scenario’s zou kunnen beschouwen. De naam van zijn band roept herinneringen op aan de ontstaansgeschiedenis van de VS en zijn teksten handelen niet zelden over de verloren onschuld van een natie, de barsten in het vrijheidsbeeld en het spanningveld tussen nationalisme en kortzichtigheid. Tegelijk toont Phillips zich gefascineerd door de bovennatuurlijke en carnavaleske aspecten van de Amerikaanse folklore.
De jongste tien jaar bracht de zanger een handvol prima soloplaten uit. Toch bleek hij in Brussel met volle teugen te genieten van de hereniging met zijn vroegere kompanen. De twee uur durende set blaakte van vitaliteit en speelplezier en Phillips’ geestige one-liners tussen de liedjes door zorgden voor een ontspannen sfeer die snel op de toeschouwers oversloeg. Alleen jammer dat Grant Lee Buffalo voor een zittend publiek moest spelen.
Centraal in het klankbeeld stond nog altijd de twaalfsnarige akoestische gitaar van de frontman, die, dank zij allerlei efectapparatuur, zowel lieflijke klanken als allesvernietigende noise-uitbarstingen produceerde en Phillips toeliet in het bestek van één enkele song subtiele nuances aan te brengen. Maar zoals bij trio’s gebruikelijk is, was het aandeel van drummer Joey Peters en bassist Paul Kimble (ook af en toe op keyboards) even essentieel. Mocht je één van de peilers hebben weggenomen, dan was het hele bouwwerk ingestort.
‘Jubilee’, de vierde cd van de groep waar Kimble níet op te horen was, werd tijdens het concert ongemoeid gelaten en ook het wat minder geslaagde ‘Copperopolis’ kwam slechts mondjesmaat aan bod. Daardoor lag het zwaartepunt op ‘Fuzzy’ en ‘Mighty Joe Moon’, twee platen die haast integraal de revue passeerden en de tand des tijds probleemloos hadden doorstaan. De set van Grant Lee Buffalo steunde op spanning, dramatiek en een bescheiden dosis theatraliteit. Dat laatste ging zowel op voor het Bonnie & Clydeverhaal ‘Jupiter and Teardrop’, waarvoor de groep, aldus Phillips, enkele riffs van David Bowie had gejat, als voor bijtende politieke songs zoals ‘Stars n’ Stripes’ en ‘America Snoring’. Intimistische momenten, type ‘Honey Don’t Think’, het met prachtige samenzang gelardeerde ‘Mockingbirds’, het door een Byrdsgitaartje gestutte ‘It’s The life’ en het intrieste ‘Happiness’, werden afgewisseld met dreigende, door onweerswolken omhulde songs als ‘Demon Called Deception’ en ‘Soft Wolf Tread’ of gespierde rockers als ‘Sing Along’ en ‘Drag’.
Toen de groep slotnummer ‘Fuzzy’ inzette, veerden de aanwezigen eensgezind recht en die respectbetuiging werd gehonoreerd met een gulle bisronde. “We hebben zelden de mogelijkheid om samen te repeteren. Hopelijk vinden jullie het dus niet erg dat we enkele nummers extra spelen”, zei Phillips. En dus tastte de groep zich, met succes, een weg door ‘Grace’, het dromerige ‘You Just Have to Be Crazy’ en het explosieve ‘Lone Star Song’. Na deze geslaagde reünie begrijpen we nog steeds niet waarom deze groep nooit zo groot is geworden als, pakweg, R.E.M.. Hopelijk blijven de heren dus lang genoeg bij elkaar om binnen afzienbare tijd met iets nieuws op de proppen te komen.
“Tot over vijftien jaar”, grapte de zanger bij wijze van afscheid. Zo lang zal het gelukkig niet duren, want Grant Lee Buffalo figureert deze zomer op Dranouter. In uw plaats zouden we niet te lang twijfelen.
Dirk Steenhaut DE SETLIST: The Shining Hour / Wish You Well / Jupiter and Teardrop / Demon Called Deception / Lady Godiva and Me / Soft Wolf Tread / Stars n’ Stripes / Bethlehem Steel / Honey Don’t Think / Mockingbirds / Happiness / Sing Along / Drag / It’s The Life / America Snoring / Fuzzy // Grace / Homespun / The Hook / You Just Have To Be Crazy / Lone Star song.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier