Dany Deprez,met David Geclowicz, Fran Michiels, Wietse Tanghe, Jurre Baguet, Koen De Bouw, Wendy Van Dijck

Een kinderfilm staat of valt met zijn kinderacteurs, zegt regisseur Dany Deprez ( De Bal). Logischerwijze moet zo’n kinderfilm ook voor kinderen bedoeld zijn. Wat het eerste betreft, zit het in deze zoveelste Vlaamse filmtrots niet echt snor. Wat het tweede betreft, is Science Fiction zonder het zelf te weten briljant subversief.

Enerzijds lijkt dit een film voor weinig rechtlijnige kindergeesten (het bijna surrealistisch script is van filmjournalist Chris Craps en producent Jean-Claude Van Rijkeghem) over cynische, manipulatieve kinderen met verwaarlozende ouders die gretig klappen uitdelen. Anderzijds is Science Fiction echter bovenal een film voor vervreemde ouders, over op werk en design beluste ouders met kinderen die om klappen smeken.

De makers beweren uit te gaan van een ‘universele’ angst van kinderen, namelijk dat hun ouders aliens zijn. Een pervers verzinsel, want deze film gaat eerder over ouderangst. Je hoeft als kind geen breincel fantasie te hebben om te zien dat de ouders van Andreas – zoals vriendjes Vero, Wietse en Kasper beweren – inderdaad van een andere planeet komen. Metaforisch dan, want de nieuwe, Vlaamse ouders zijn in het zwart gekleed, rijden met een Lexus, betrekken een miljoenenvilla en dragen voortdurend zonnebrillen. Ze spreken schabouwelijk Engels en hebben zwartjassen met zonnebrillen als vrienden. Moeder weet zich met kind geen raad, vader deelt lukraak oorvegen uit en noemt het steevast ‘kameraad’ (akkoord, in de VS stonden communisten ooit gelijk met aliens). ‘Buitenaardse’ pedagogie is dit niet, want later geeft een ‘normale’ moeder even snel een oplawaai.

Alles past evenwel voor kinderen die hun ouders ‘in de pokket’ hebben, via gsm of chat communiceren, creditcards stelen, naar Duitsland reizen en een vader chanteren met klikken over overspel. Zo zijn in een tweede omkering niet de ouders buitenaards, wel de kinderen. Dit blijkt nog uit dat éne schaarse moment waarop de zaal vol ouders en kinderen plat gaat, namelijk als Kasper Darth Vader imiteert. ‘Alle ouders liegen!’, roept Vero op het einde, als de meest bizarre wending uit de Vlaamse filmgeschiedenis zich voordoet. Even bespringt een kinderpsycholoog de gedachte haar een dreun te geven en terug te roepen: ‘Alle kinderen ook, kameraad!’ Maar neen, dit is een meesterles voor machteloze ouders, over het einde van het ouderschap, mét happy end. Jo Smets

samenstelling Patrick Duynslaegher