MEDLEY ROAD – Paul McCartney wringt de opvolger van zijn comebackplaat ‘Chaos And Creation In The Backyard’ ei zo na de nek om met een – ááááárgh – medley.

Memory Almost Full MPL pop

Niemand, maar dan ook niémand hoort op te boksen tegen het verzamelde werk van The Beatles. Stelt u zich eens voor dat we élke plaat die we ter bespreking krijgen aangeboden, zouden afwegen tegen Rubber Soul, Revolver of The White Album; u zou op deze pagina’s niet veel positieve kreten lezen. In het geval van Paul McCartney, tenslotte de auteur van zowat de halve Beatlescatalogus, liggen de kaarten uiteraard anders. Al meer dan een half leven lang weet de arme man zich geconfronteerd met een verleden dat nimmer te overtreffen valt en moet hij bij elke nieuwe plaat noodgedwongen de competitie met zichzelf aangaan. Het is een strijd die hij, op een occasionele pyrrusoverwinning na, keer op keer verliest.

Ook al heeft McCartney na de split van The Beatles zijn neus voor kwikzilveren melodieën niet verloren, zeker het laatste anderhalf decennium had hij hoogdringend nood aan een strenge producer. In ieder geval een die zich in de studio niét voortdurend ligt uit te putten in variaties op ‘Geweldig, Paul!’, ‘Fantastisch!’ en ‘Mag ik alstublieft een handtekening?’. Twee jaar geleden had Macca eindelijk zo’n kritische stem gevonden in de gedaante van Radioheadproducer Nigel Godrich. De vrucht van hun samenwerking, Chaos And Creation In The Backyard, was voorwaar geen Sgt. Pepper’s – zelfs geen Let It Be of Yellow Submarine – maar niettemin eindelijk weer een degelijke en bijwijlen zelfs bevlogen plaat. Voor zijn nieuwste langspeler deed McCartney evenwel een beroep op David Kahne, die eerder al het onding Driving Rain voor de ex-Beatle op band pleurde. Kahne heeft hoorbaar minder weerwerk geboden dan Godrich twee jaar geleden, en in de dertien songs op Memory Almost Full had dan ook méér gezeten.

Macca’s nieuwste neemt nochtans een goede start met Dance Tonight, een haast gênant simpele meefluiter die zijn voordeel doet met een zompige beat en een jengelende mandoline – een mandoline! Ook het sprankelende Ever Present Past, dat tegelijk over de tol van de roem en zijn recente echtscheiding lijkt te gaan, weet ons drie minuten lang bij de les te houden, al hebben we die klavecimbel al eerder gehoord in het brugje van In My Life. Daarna volgt een goed te verdragen ballad, het soulvolle See Your Sunshine, en een met de hakken over de sloot springende rocker, het voortdurend van gedaante veranderende Only Mama Knows. Met You Tell Me staat er op deze plaat zelfs een absolute meestersong, waarin oude parels als She’s Leaving Home en For No One doorklinken: McCartney die zijn zeemzoeterigste croonstem opzet, while his guitar gently weeps.

Maar dan gaat het sneller bergaf dan een fietsende Geert Lambert die aan de voet van de berg een ijscokar heeft gespot. Gratitude lijkt een fletse schets van een afleggertje van Abbey Road en wat daarna volgt, is een heuse, vier gruwelijk lange songs aanslepende medley, Macca’s eerste sinds – inderdaad – de b-kant van Abbey Road. Het slotstuk van die medley, het schier eindeloos durende en van tenenkrullende solo’s voorziene House Of Wax, doet zowaar aan het allerslechtste van Eurythmics denken.

Voor de laatste twee songs haalt McCartney nog zijn twee favoriete typetjes van stal: de boven zijn piano uit croonende balladeer in The End Of The End en de Little Richardimitator in Nod Your Head. Twee songs die deze plaat alsnog een krap voldoende opleveren, maar het had – zeker na de uitmuntende voorganger – een ietsje meer mogen zijn.

Download nu

* Ever Present Past

* You Tell Me

* Nod Your Head

Vincent Byloo