Ook al is hij al jaren een vaste waarde in diens films, acteur Adrien Brody is nog steeds vol bewondering voor het werk van Wes Anderson.
The French Dispatch, zijn tiende langspeelfilm, is Wes Anderson in het kwadraat. Nog meer visuele vondsten, nog meer succulente zinnen, nog meer culturele referenties, nog meer symmetrische en beeldige plaatjes… Adrien Brody is er ondersteboven van.
‘Wes leeft grotendeels in Frankrijk en is net als ik een grote liefhebber van de Franse cultuur’, legt Brody uit, al sinds The Darjeeling Limited (2007) een vaste waarde in Andersons wonderwereld. ‘In The French Dispatch combineert hij die liefde voor la France met zijn grote bewondering voor de journalistiek zoals bedreven door The New Yorker, waarbij de schrijfstijl vooropstaat. Hij laat een gedetacheerde redactie van een krant uit Kansas vertellen over het leven in Frankrijk. Dat was goed gezien. Het biedt mogelijkheden.’
Dat doet de redactie van The French Dispatch vanuit het Franse Ennui-sur-Blasé, waar hoofdredacteur Arthur Howitzer, Jr. (Bill Murray) zijn journalisten (u herkent Tilda Swinton, Frances McDormand en Owen Wilson) aanspoort tot exquise reportages. Nog één laatste keer, want de bijlage wordt opgedoekt. Hun verhalen over studentenrevoltes (met Timothée Chalamet), culinair hoogstaande misdaadbestrijding (met Mathieu Amalric) of gedetineerde artistieke genieën (met Brody, Benicio del Toro en Léa Seydoux) beeldt Anderson uit in geestige, puntgaaf gestileerde vignettes.
‘Wes Anderson is enorm gegroeid sinds The Darjeeling Limited‘, knikt Brody. ‘Hij heeft duchtig geëxperimenteerd en nog veel meer technieken onder de knie gekregen. Hij is zowaar een nog grotere stilist geworden. Het is een privilege, deel te mogen uitmaken van zijn wereld.’
Brody roemt vooral Andersons enthousiasme (‘hij begeestert élke medewerker’), oog voor detail en technisch meesterschap. ‘Kun je talent kwantificeren? Kun je iemands genie in woorden vatten? Mij verbaast vooral zijn vermogen om filmmagie op te wekken. Niet één keer door een dom toeval, maar keer op keer. Zijn filmstijl is extreem technisch. Het viel me destijds al onmiddellijk op hoe complex sommige opnames zijn. De meeste regisseurs houden het bij een klassieke aanpak en draaien een pak safety shots zodat ze tijdens de montage meerdere opties hebben. Wes doet daar niet aan. Je moet het maar kunnen.’
Er is geen ruimte voor fouten. ‘Je moet al acterend rekening houden met een hele rist elementen. Het is een uitgekiende choreografie. Dans je buiten de lijnen of verspreek je je, dan verpest je het voor iedereen. De druk is groot. Soms doet het píjn om collectief alles precies goed te krijgen. Maar het is ontzettend opwindend wanneer dat lukt.’
Anderson kan zich die manier van werken volgens Brody alleen maar veroorloven door op elke post bezet wordt door talenten die hun ambacht volledig onder de knie hebben. ‘Een goed voorbeeld is Robert D. Yeoman, zijn geniale cinematograaf. Die heeft aan een half woord van Wes genoeg en tovert het ene prachtbeeld na het andere uit zijn hoed.’
In Ennui-sur-Blasé heet het café Le Sans Blague en de gastronomische politiekok Nescaffier. De muren zijn beklad met mei 68-slogans als ‘Je suis marxiste – tendance Groucho’. Met het uitvogelen van alle knipogen, referenties en inspiratiebronnen ben je maanden zoet. De kleurrijke personages zijn veelal amicale persiflages van bestaande personen. Zo leunt Bill Murrays hoofdredacteur dicht aan bij Harold Ross, oprichter van The New Yorker. Jeffrey Wright imiteert de Amerikaanse schrijver James Baldwin en Tilda Swinton de flamboyante kunstcritica Rosamond Bernier. Joseph Duveen stond dan weer model voor Adrien Brody’s personage. ‘Duveen was een van de belangrijkste kunsthandelaars ooit. Begin vorige eeuw overtuigde hij de rijkste en machtigste mensen – Rockefeller en zo – om een kunstverzameling te beginnen en met niets minder dan het beste genoegen te nemen. Kunst kun je niet in geld uitdrukken maar als iemand genoeg ervan op tafel legt, kan ze wel iemands bezit worden. (lachje) Dan kun je bezoekers verbazen met een Picasso in de badkamer. Duveen, een man met onberispelijke smaak en een schattenjager, heeft dat concept ingang doen vinden. Mijn personage valt er niet mee samen – Duveen heeft bij mijn weten nooit in de cel gezeten – maar het is fun om naar hem te refereren.’
Adrien Brody
Geboren op 14 april 1973 in New York.
Hongerde zich uit voor The Pianist (2002), waarmee hij als jongste ooit de Oscar voor beste acteur won.
Bekend van The Village (2004), King Kong (2005), Predators (2010) en Midnight in Paris (2011).
Werkte eerder met Wes Anderson voor The Darjeeling Limited (2007), Fantastic Mr. Fox (2009) en The Grand Budapest Hotel (2014).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
