Ernest Hemingway is gecanceld

Eerste zin Toen Julio Iglesias en ik op mijn veertigste verjaardag onder een hoopvol en dus leugenachtig lentezonnetje van de apotheek naar huis liepen zag ik voor mijn deur de twee mannen staan die verantwoordelijk zouden zijn – of toch op z’n minst indirect verantwoordelijk – voor mijn veroordeling tot zes jaar gevangenisstraf plus tbs.

De twee mannen die de verteller uit Henk van Stratens nieuwste roman in bovenstaande zin voor de deur ziet staan, zijn Ronnie en Bas van Boekel, vader en zoon, en allebei dakwerkers. Bas heeft een boodschap op het antwoordapparaat ingesproken, zegt hij, en hier zijn ze dan, waarna ze aan de keukentafel van de verteller uitgebreid koffie beginnen te drinken en die tot zijn ontsteltenis moet meemaken dat Julio Iglesias (de notoir eigenzinnige en stront vretende Spaanse dobermannpincher die zo genoemd werd omdat hij zo langdradig kan zingen als hij zich eenzaam voelt) meteen het kopje buigt voor Ronnie.

Er is iets met de verteller, beseft de vader- dakdekker al gauw, en inderdaad, de man is gescheiden en durft geen nieuwe relatie meer aan, gaat gebukt onder een depressie en ziet zich steeds verder in het nauw gedreven door de woke tendenzen die in het museum waar hij curator is de bovenhand dreigen te krijgen. Dat hij een fototentoonstelling over Ernest Hemingway heeft opgezet waarin hij vragen stelt over de veranderende standaarden waaraan we mannelijkheid afmeten, valt absoluut niet in goede aarde – zie ook de titel van het boek. Nee, beslist zijn overste, door wier aderen acht procent Indonesisch bloed stroomt en die zich daarom een stuk beter voelt dan haar blanke medewerkers, die curator kan maar beter vervangen worden door een gekleurde vrouw. En dus zegt de verteller geen nee wanneer Ronnie en Bas hem meenemen naar een partijtje middeleeuws zwaardvechten, waarin mannen hun agressie kwijt kunnen.

Ernest Hemingway is gecanceld biedt een satirische en soms ronduit cynische kijk op het wokedenken. De scène waarin een vrouw Willem, de dertienjarige zoon van de verteller, op het hart drukt dat hij tijdens de BLM-manifestatie niet mag huilen omdat zijn witte tranen beledigend zijn voor zwarten is tekenend. Maar meer dan dat gaat het boek over de wankele positie van de hedendaagse man, die constant kop van Jut is en niet weet welke brandjes eerst te blussen zonder daarbij zelf brandwonden op te lopen.