Filmmaker Matthew Akers komt op de proppen met een documentaire over The Artist Is Present, Marina Abramovic’ legendarische, drie maanden durende performance in het MoMA, waarbij ze onbewogen in een stoel zat terwijl er volk langskwam. Opdat u, ter voorbereiding van de docu, niet zélf die 716 uur origineel beeldmateriaal zou moeten doorworstelen, hebben wij het in uw plek gedaan én in één weg de hoogtepunten opgelijst. Zonder dank.
Die keren dat er mensen begonnen te blèren
Het MoMA hield tijdens de performance een Flickr bij van iedereen die langskwam. Valt op: elke dag waren er tientallen mensen die, na een minuut of drie in Abramovic’ bijzijn, in tranen uitbarstten. Abramovic wilde een spiegel voor de ziel zijn, blijkbaar zijn veel zielen triestig – er kwam zelfs een verrassend intrigerende Tumblr uit voort: Marina Abramovic Made Me Cry. Triestigste ziel was overigens een man met een snor die veertien keer langskwam, veelal in tranen, en tijdens de performance tot een soort lokale vedette uitgroeide.
Die keer dat een vrouw een dag bleef zitten
Het slechtste moment om in het MoMA te zijn was dag vier, toen een onbekende vrouw van de opening tot de sluiting voor Abramovic bleef zitten. Ze bleek achteraf een Brooklynse artieste te zijn, Anya Liftig, die aan een eigen performance bezig was – een werk dat ze The Anxiety of Influence noemde. ‘Hoe de langste wachtrij ooit pissig krijgen’, was volgens de wachtenden na haar een betere titel.
Die keer dat Lou Reed langskwam
Een rist celebrity’s dook aan Abramovic’ tafeltje op, onder wie Björk, Antony Hegarty, Marisa Tomei, Rufus Wainwright en Sharon Stone – de ene met al meer door botox verlamde traanklieren dan de andere. Onze favoriet was Lou Reed, die op dag zes negen minuten lang de volslagen-niet-onder-de-indrukblik kwam geven. Bij deze: Reed kan de zon naar beneden staren, mocht hij dat willen.
Die keer dat Abramovic flipte
Abramovic doorliep NASA-training om geconcentreerd te kunnen blijven, maar dat betekent niet dat ze uitdrukkingsloos bleef. Er was kunstenaar Amir Baradaran, die Abramovic zowaar deed gniffelen door een stuk stof met de boodschap ‘I am a nurse from New Zealand’ over zijn gezicht te hangen. Maar het meest onverwachte was de verschijning van Ulay aan de andere kant van de tafel, een kunstenaar met wie ze in de jaren tachtig nauw had samengewerkt en die ze sindsdien niet meer had gezien. Abramovic, tranen in de ogen, greep zijn hand over de tafel heen, resulterend in een ontroerend-filmpje-met-emotionele-soundtrack op YouTube.
Die keer dat Abramovic in een po plaste
Maar niet heus.
Niettemin: ook ú vraagt zich nu af hoe ze dat dan 716 uur lang ingehouden heeft.
HANS BOFFEL & GEERT ZAGERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
