BOY KEEPS SWINGING

JAKE BUGG bracht de vakantie door in het Shangri-la dat ooit aan die andere bard toebehoorde. En dat hoor je.

Jonas. Boel.

19-11-2013, 23:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 16:50

Toen we in de lente van 2012 Lightning Bolt van Jake Bugg prezen in ons singleslijstje, en opperden dat Arctic Monkeys van dit jonkie geduchte concurrentie zou krijgen, werd dat op hoongelach onthaald. En zie.

Sinds die voorspelling scoorde de bard uit Nottingham met zijn titelloze debuutplaat een nummeréénhit in Engeland, werd hij zo’n beetje geadopteerd door Noel Gallagher, mocht hij op schoot – of toch op de sofa – bij zowat elke talkshowhost en stond zijn negentienjarig melkmuiltje te blinken op de cover van elk muziekmagazine.

Op de koop toe dingt vanaf deze week Shangri La naar uw opgespaarde cadeaubonnen. Buggs tweede albumrelease, pas dertien maanden na zijn eerste, en zo genoemd naar de plek waar hij de voorbije zomer bivakkeerde: de Shangri-la-studio’s in Malibu, Los Angeles, van producergoeroe Rick Rubin. Daarmee treedt Bugg niet alleen in de voetsporen van de Red Hot Chili Peppers, Adele en Metallica, maar ook een beetje in die van de oorspronkelijke eigenaar van het studioresort, Bob Dylan, met wie de Britse snaak wel eens vergeleken wordt.

Waarom, dat hoor je meteen in There’s a Beast and We All Feed It, waarin hij in een rotvaart sneert als de jonge Zimmerman circa Subterranean Homesick Blues. Met dat opgevoerde skiffleritme is die opener een update van Lightning Bolt, maar opgeboend en afgetraind. Een trend die zich doorzet op de rest van Shangri La, waarvoor Rubin assistentie inriep van gerodeerde sessieveteranen als gitarist Matt Sweeney en Elvis Costellodrummer Pete Thomas. Zij laten van de grotendeels akoestische charme van Jake Bugg weinig heel: met uitzondering van de hinkelende liefdesbrief Me and You, het solo gebrachte Pine Trees, en de Hank Williams-achtige afzwaaier Storm Passes Away gaat Bugg voluit elektrisch. Voor u nu luidop ‘Judas!’ begint te roepen, luister eerst naar het hyperactieve, de jonge Arctic Monkeys reanimerende What Doesn’t Kill You, de morsige gitaarsolo in countryrocker Slumville Sunrise, en het smeulende Fender Rhodesorgel in Kitchen Table, waarmee Bugg mooi demonstreert dat hij meer dan twee versnellingen – stapvoets en galop – in huis heeft. Het klankpalet gaat breder, en Rick Rubin is vlijtig met de vijl, maar plat op de buik gaat Bugg zelden. Enkel Kingpin (Oasis versus ZZ Top) en het fletse All Your Reasons zijn hapklare brokken voor de MOR-stations in de Amerikaanse ether.