Roel van Bambost (JUDI DENCH – MRS. HENDERSON PRESENTS)

Het wordt een duel tussen Charlize Theron – in zo’n typische, Erin Brockovich-achtige Oscarrol – én Reese Witherspoon, met die laatste als winnares, meteen ook mijn persoonlijke favoriete trouwens. Omdat ze uitstekend is als June Carter en omdat – laat ons eerlijk zijn – niemand tevoren wist dat ze überhaupt zoveel talent had. Dat soort verrassingen scoren altijd.

Ward Verrijcken (FELICITY HUFFMAN – TRANSAMERICA)

De Oscar gaat naar Reese Witherspoon. Punt aan de lijn. Ze is razend populair binnen het milieu, ze zingt en acteert verrassend sterk in Walk the Line én – daar smelt de Academy altijd voor – ze vertolkt een bestaand, alom geliefd persoon die nog maar net is overleden. Alle puzzelstukjes passen kortom netjes in elkaar, en ze heeft bovendien amper concurrentie. Charlize Theron heeft zichzelf uitgeschakeld door amper twee jaar geleden de Oscar te winnen voor Monster; de transseksuele rol van Felicity Huffman is allicht te gimmicky, Judi Dench zit er voornamelijk bij omwille van haar grijze haren en wat Keira Knightley hier komt doen, is me een raadsel.

Peter Van Camp (KEIRA KNIGHTLEY – PRIDE AND PREJUDICE)

Reese Witherspoon was al Hollywoods darling en bewijst nu ook nog eens te kunnen acteren. Ook hier is het dus een gelopen koers, al hoop ik me altijd te vergissen. Anders wordt de ceremonie wéér zo saai.

Jan Verheyen (CHARLIZE THERON – NORTH COUNTRY)

Wat voor een lijstje is dit in vredesnaam? Ik ben blij dat Keira Knightley in Pride and Prejudice zat zodat ik tenminste nog iets had om me aan te vergapen terwijl de seconden wegtikten bij dat saaie korsettengedoe. Charlize Theron heeft bewezen in een en hetzelfde jaar zowel het beste als het slechtste te kunnen combineren, maar om haar daarvoor alwéér een Oscar te geven? Felicity Huffman doet mee in een totaal obscure film en Judi Dench – de oudste uit het rijtje – heeft haar nominatie te danken aan de Academy-leden die inmiddels allang de tachtig voorbij zijn. Door eliminatie kom ik dus uit bij Reese Witherspoon: een prettige verschijning die eindelijk eens een ambitieuze rol mag vertolken, en een actrice die bovendien het Robert Mitchum-credo huldigt: ‘Kom op tijd, ken je tekst en loop niet tegen het meubilair.’

Patrick Duynslaegher (REESE WITHERSPOON – WALK THE LINE)

Charlize Theron wint omdat ze in North Country – een socio-drama met feministische inslag – net datgene doet waar Hollywood op geilt: zich als bloedmooie actrice van haar meest onglamoureuze kant tonen, zich gewillig laten toetakelen en zo slonzig mogelijk over het scherm lopen. Begrijp me niet verkeerd: ik wil de problematiek uit die film zeker niet banaliseren, maar het blijft het soort emo-cinema dat vooral geconcipieerd lijkt om Oscars mee binnen te harken. Toch vond ik Reese Witherspoon de meest aangename verrassing: een Doris Day-achtige verschijning die plots met succes haar Legally Blond-imago van zich af speelt en nog weet te ontroeren ook. A star is born. Of beter nog: An Actress is born.