Twee pronkende dandy’s. Een naakte vrouw die schaamteloos in de lens kijkt. Een andere vrouw, schaars gekleed, voorovergehurkt. We begrijpen het wel, dat er wat over te doen was. In 1863. Zo omstreeks de periode waarin Manet zijn Le déjeuner sur l’herbe op het Salon des Refusés tentoonstelde.

Wellicht is het tijdstip toeval – we verdenken Robin Thicke er niet meteen van wekelijks de kunstkalender te checken – maar exact honderdvijftig jaar later is een soortgelijk beeld nog altijd goed voor flink wat controverse. Met de videoclip van zomerhit Blurred Lines, waarin Robin Thicke, Pharrell en T.I. met, afhankelijk van uw leeftijd, een stoet schaars geklede dan wel naakt paraderende modellen dolden, laaiden in de VS de debatten over seksisme en vrouwonvriendelijkheid nog eens op. Zeker nadat één blogger erop wees dat de zinsnede ‘I know you want it’, met genoeg slechte wil, een parafrasering was van de ‘ze had er zelf om gevraagd’-retoriek bij verkrachters. Plots heette het lied dat u de hele zomer met de radio meefloot rapey te zijn – ‘verkrachterig’ dus – en werd het door twintig Britse universiteiten verbannen uit de studentenbars en van de dito radio. We wachten met bang hart tot iemand (Hit Me) Baby One More Time aan dezelfde tekstanalyse onderwerpt.

Mocht u zich afvragen waarvan u Thickes immer net iets te zelfvoldane blik nóg kent: hij was ook de man die in zwart-wit gestreept pak achter Miley Cyrus stond tijdens de VMA-show eind augustus terwijl die laatste haar best deed om twerking als woord van het jaar te nomineren. Het is wellicht het meest besproken popmoment van het jaar: de seksuele ontluiking van de voormalige kindster Hannah Montana, de teddybeer metaforisch ontgroeid, middels een piepschuimen cartoonhand in haar erogene zone. Opnieuw goed voor een discussie over seksisme en rolmodellen, zeker nadat Cyrus in de daaropvolgende videoclip van Wrecking Ball naakt op een sloopbal voorbijwiegde. Genoeg redenen voor Sinead O’Connor om haar in een open brief te reprimanderen – onderwijl haar best doend om ‘slutshamen’ als woord van het jaar te nomineren.

Jazeker, seks en pop bleken in 2013 nog altijd goed voor controverse. Tot niemands verbazing, behalve die van de Angelsaksische pers dan. Wat wij verrassender vonden, was de vorm die seksualiteit in de pop anno 2013 heeft aangenomen. Een jongedame die aan een sloophamer likt of voorovergebogen een scheve kop trekt met haar tong uit haar mond: bezwaarlijk sexy te noemen. Of alleszins: er zijn makkelijkere manieren om sexy te zijn, mocht Miley Cyrus dat willen. En als naakt op een sloopbal zitten een seksuele metafoor is, dan hebben wij geen flauw idee waarvóór.

Dat kan aan ons liggen.

Maar waar we naartoe willen: er lijkt dit jaar zoiets als metaseksualiteit te zijn ontstaan in de pop. Britney Spears

die met zo veel mogelijk tong in haar mond ‘loneliness’ tracht uit te spreken in een te klein schooluniformpje of Snoop Dogg en Dr. Dre die in een lowrider schuddende vrouwenbipsen keuren: dat was seksualiteit en machismo in de pop zoals we ze kenden. De pancarte in Blurred Lines – op zich al een pastiche op hyperseksuele American Apparel-reclame – met ‘Robin Thicke has a big d’ was evenwel zo grotesk macho dat het een knipoog moet zijn. De hele beeldtaal van Miley Cyrus, mee vormgegeven door fotograaf Terry Richardson, is dan weer zo ridicuul dat het de seksuele symbolen ontdoet van hun essentie: seksueel zijn – zie ook: Bubble Butt van Major Lazer of Lilly Allens Hard Out Here. Robin Thicke en Miley Cyrus op de VMA’s: het was het beeld van de metamacho en de metaslet.

Metaslet: dat is dan weer onze gooi naar woord van het jaar.