‘Death on the Nile’: uitstel was geen afstel, maar de droomaffiche veranderde wel in een nachtmerrie

Aan Kenneth Branagh ligt het niet dat zijn tweede Hercule Poirot-film, Death on the Nile, de mist in is gegaan. Maar aan wie dan wel?

Is een moordmysterie van Agatha Christie niet te oubollig, te vergezocht en te statisch als basis voor een bioscoopfilm? Willen de ouders, nonkels en oma’s van de door de bioscopen zo gretig bediende tieners ook wel eens aan de popcorn (of pralines) terwijl ze een bataljon bekende namen gekostumeerd zien rondlopen in pretentieloos entertainment? Kan de voormalige Shakespearespecialist Kenneth Branagh tegelijk een dure ensemblefilm in elkaar steken én met een majestueuze moustache gestalte te geven aan de Belgische detective Hercule Poirot? De moeilijkste vragen waren al beantwoord. Respectievelijk met: blijkbaar niet, jazeker en Branagh is een vakman. Zijn Murder on the Orient Express haalde eind 2017 bijna 313 miljoen euro op in de filmzalen.

Hoe dat succesnummer herhaald moest worden, was voor een keer géén breinbreker. Voor de juiste prijs is Branagh al jaren te porren. En Agatha Christie schreef meer dan genoeg whodunits die kunnen verfilmd worden, zélfs als je inschat dat de films het ook moeten hebben van decors die tot de verbeelding spreken en dus alle moordmysteries schrapt waarin Poirot op een Engels landgoed verkleumt.

De keuze viel op Dood op de Nijl, in 1978 al eens verfilmd met Peter Ustinov, Jane Birkin en Bette Davis. Poirot die aan een ontbijttafeltje van een tisane nipt terwijl hij uitkijkt op de piramides van Gizeh: het is niet het enig bravoureshot uit de nieuwe film. Branagh weet duivels goed dat een misdaadplot noch wat fantasietjes over Poirots liefdesleven volstaan. Hij trakteert royaal op somptueuze panorama’s, art-decopracht, verlekkerende beelden van de tempels van Abu Simbel of Karnak en jetsetdecadentie op een Nijlboot.

Eind 2019 was zijn tweede Poirot mission accomplie. En toen zonk zijn schip alsnog.

Door de pandemie werd de bioscooprelease telkens opnieuw uitgesteld. In die tijd veranderde een droomaffiche in een nachtmerrie. Gal Gadot mismeesterde tijdens de lockdown Imagine van John Lennon en liet in een tweede Wonder Woman-film zien dat ze niet de allerbeste actrice is. De Britse komiek Russell Brand en Letitia Wright uit Black Panther kwamen in opspraak met vermeende sympathie voor antivaxers. Armie Hammer uit Call Me by Your Name en The Social Network werd na uitgelekte berichten verdacht van interesse in kannibalisme, veelvuldig overspel en misbruik. Zijn vrouw en zijn agenten lieten hem vallen. De politie startte een onderzoek dat wellicht níét tot vervolging leidt. Twee films en een tv-serie gingen zonder hem door en Taika Waititi filmde zijn scènes in de voetbalkomedie Next Goal Wins opnieuw met een andere acteur.

Disney kiest voor de vlucht vooruit en brengt Death on the Nile nu uit in de hoop dat het publiek voor glossy zondagnamiddagentertainment zich de gecompromitteerde acteurs niet aantrekt. Afwachten.