Film Fest Gent gaat van start met nieuwe directeur: ‘Eigenlijk is er niet veel veranderd’

Met Les Misérables, een uppercut van een flikkenfilm, schoot het 46ste Film Fest Gent dinsdagavond uit de startblokken. Voor het eerst sinds 2011 geen Patrick Duynslaegher als (artistiek) programmadirecteur op de rode loper, maar wel brother in arms Wim De Witte: ‘De kriebels in de buik, die voel ik toch wat harder.’

Nog één keer voor de mensen achteraan: de openingsfilm van Film Fest Gent was géén bewerking van de canonieke roman van Victor Hugo. De genodigden kregen geen onhandig zingende Russell Crowe te zien, wel een instantklassieker recht uit de banlieues met enkele explosieve, opgefokte agenten en gedetermineerde jongeren.

Met Les Misérables, zijn langspeeldebuut, won Parijzenaar Ladj Ly meteen de Juryprijs in Cannes, een onverwachte binnenkomer voor de man die opgroeide in de broeierige multiculturele cités. Het was ook op de Croisette dat Film Fest Gent-directeur Wim De Witte deze hitsige, edgy wake-up call zag. ‘Voor een goede openingsfilm moeten heel wat factoren samenkomen. Al vóór het filmfestival in Cannes hadden we een film op het oog, maar dan zagen we opeens Les Misérables. Een genuanceerde en pakkende film.’

De Witte mag dan al voor de 31^ste keer het festival mee in goede banen leiden, toch voelt het aan als een vuurdoop. Begin dit jaar gaf Patrick Duynslaegher, sinds 2011 aan de Gentse knoppen, de fakkel aan De Witte door. Duynslaegher voorziet zijn kompaan wel nog van de nodige ruggesteun en stelt onder meer het Classics-programma samen. ‘Eerlijk gezegd is er niet veel veranderd’, geeft De Witte prijs. ‘Alleen rust er nu meer druk op mijn schouders. De kriebels in de buik, die voel ik toch wat harder. Ik word veel meer opgeëist door pers, daar moet ik nog aan wennen. Toch even stressen.’

Voet tussen de deur

De wissel van de macht zal trouwens geen noemenswaardige invloed hebben op de koers van Film Fest Gent. ‘Er veranderde heel wat toen Patrick aan boord kwam, maar sindsdien proberen we verder te gaan op de ingeslagen weg en de fundamenten te behouden. Cinema in grote zalen en films zonder officiële release een kans geven: dat blijven de ruggenwervels van het festival. Heel wat films die we hier vertonen, zijn enkel dankzij het festival te zien in Gent. Er is absoluut geen noodzaak om aan de identiteit van Film Fest Gent te morrelen.’

Intussen is het Gentse festival internationaal gekend om zijn diepgaande aandacht voor filmmuziek, met de jaarlijkse World Soundtrack Awards als kers op de taart. ‘Die muzikale focus gooien we niet zomaar overboord’, zegt De Witte. ‘We hebben ons op die manier op de kaart gezet, dus we gaan door op dat elan. We willen het zelfs nog meer allure geven.’ De uitreiking blijven organiseren vraagt financiële inspanningen, maar De Witte staat erop dat het een steunpilaar blijft van het Film Fest. ‘Volgend jaar is de twintigste editie! Niet vergeten dat ook de industrie-evenementen van belang zijn. We brengen een publiek dat professioneel bezig is met filmmuziek naar Gent, een van de weinige plaatsen waar dit gebeurt!’

Dit jaar zet het festival Spaanse cinema in de kijker. En dat stopt zeker niet bij Pedro Almodóvar of Luis Buñuel. Zowel klassiekers als opwindend nieuw talent passeren de revue. De Witte: ‘We willen onze voet tussen de deur zetten voor cinema tout court, maar het was al een aantal jaren dat we Spanje in ons achterhoofd hadden. Vorig jaar was het al een serieuze optie. Er zijn helaas niet meer veel Spaanse films in onze zalen. Sommige titels op ons festival verdienen echt wel een release in België, maar zijn misschien te riskant voor distributeurs.’

Op een filmfestival is voor ieder wat wils. Onze tips kreeg u eerder al te lezen, maar ook de programmadirecteur heeft wat persoonlijke favorieten. ‘Monos, The Lighthouse en J’ai perdu mon corps zijn titels die me nauw aan het hart liggen. Uiteraard kijk ik ook uit naar de premières van binnenlandse toppers: All of Us van Willem Wallyn, Cleo van Eva Cools en The Barefoot Emperor van Peter Brosens en Jessica Woodworth. Een kleine, maar niet te missen docu is Mother van Kristof Bilsen. En voor gevorderden is Night Has Come een absolute aanrader.’