De cultuurtips van Henk Rijckaert: ‘Roald Dahl voorlezen aan mijn dochter’

Of de allereerste maker nu goddelijk gekwalificeerd was of niet: een van zijn joligste apostelen woont in Gent. Handen uit de mouwen en op elkaar voor Henk Rijckaert.

Want in oktober kom je weer buiten met je comedyshow Maker, en nog deze maand start op YouTube het vierde seizoen van je make it yourself-videoreeks De koterij. Die je uiteraard ook zelf maakt.

Henk Rijckaert: Als ik mezelf bezig zie, denk ik altijd: dat heb ik toch weer mooi bij elkaar geklungeld. Maar dat is juist de bedoeling van dat YouTube-kanaal. Als comedian ben ik niet bang van enige zelfspot, en bovendien: maken is nu eenmaal strompelen, struikelen, falen, rechtkrabbelen en verderdoen. Mensen die mijn filmpjes bekijken, ondervinden iets drempelverlagends, heb ik al gehoord. Dat vind ik fijn. Het is niet altijd als in de succesverhaaltjes die je op tv ziet.

Over naar cultuur, Henk.

Rijckaert: Goh, da’s een moeilijke. Ik heb onlangs wel een boek gelezen, maar dat ging over lepels snijden. Uit hout. Ja, ik weet het. Ik heb van die speciale lepelsnijmessen besteld. Binnenkort komen die binnen en ik sta te springen om eraan te beginnen. (lacht) Wat ik wél doe, elke avond een halfuurtje, is voorlezen aan mijn dochter. Mijn achterstand op het vlak van jeugdliteratuur ben ik daardoor keihard aan het inhalen. Alle Roald Dahls die ik vroeger nooit heb gelezen: verslonden! Een jeugdboek dat ik zeker wil aanraden, is Lampje van Annet Schaap. Fenomenaal goed, heel vlot geschreven, ook al is het een hard verhaal over een meisje dat door haar papa geslagen en vervolgens ergens geplaatst wordt. Maar het zit vol magie en poëzie. Na elk halfuurtje moest ik me heel hard inhouden om het boek niet mee naar beneden te nemen en verder te lezen. Afgelopen zomer heb ik ook – echt heel toevallig, hoor (lacht) – van Marjolijn Hof het boek Lepelsnijder voorgelezen. Een jongetje woont op een berg met een man die zijn pa niet is. Je ontdekt samen met dat ventje hoe het verhaal in elkaar zit. Heel mooi.

Je zit sinds een jaar op Spotify.

Rijckaert: Op sommige vlakken ben ik een very late adopter, ja. Ik vreesde eerst dat ik zo geen nieuwe muziek meer zou leren kennen, zoals op de radio. Tot ik merkte dat je die algoritmes een Discover Weekly-playlist voor je kunt laten maken op basis van je smaak. Zo kwam ik uit bij The Claypool Lennon Delirium, een groep met Les Claypool – die gast van Primus – en Sean Lennon. Psychedelisch en beestig goed. Sommige nummers hadden op Sgt. Pepper’s kunnen staan.

Petje af dan.

Rijckaert: Als laatste dacht ik de Verbeke Foundation in Kemzeke te noemen. Daar zijn we vlak voor de zomer nog eens geweest. Ik ben wel fan van de dingen die daar staan, en de ongedwongen manier waarop ze er zijn gezet. Aangezien het domein zo groot is, kun je er ook gewoon wandelen. Vraag me geen namen, maar ik kijk er graag naar de collagecollecties en hou ook van de installaties, rare constructies en machines waar je in en op mag. Het zijn fantasiewerken, als de kunstenaars mij toestaan ze zo te noemen. Dat spreekt mij er het meest in aan.