Beats die zijn gemaakt van geweerschoten, ijzingwekkende griezelverhalen over paranoïde gangsters, Thomas Jefferson van Hamilton die rapt over vermoorde politieagenten,… De passage van Clipping op Les Nuits Botanique was er eentje voor de avontuurlijke hiphopfan.
De carrière van Daveed Diggs doet een beetje denken aan Dr. Jekyll & Mr. Hyde. Overdag is hij te zien in zeemzoete films als Wonder of als rappende Thomas Jefferson in de razend populaire musical Hamilton. ’s Nachts zoekt hij dan weer avontuurlijkere oorden op als rapper van het experimentele hiphoptrio Clipping. Bij die formatie laat hij zijn pijlscherpe, klinische raps weerklinken over de immer spannende producties van William Hutson en Jonathan Snipes.
In 2013 debuteerde Clipping met Midcity, een mixtape die gangsta rap met kreukelende harsh noise combineerde en zo een unieke mix van stijlen de wereld in stuurde. Het daaropvolgende CLPPNG knarste iets minder hard, maar stond nog steeds bol van de creatieve producties. Eens je Diggs tijdens Get Up over een radiowekker hoort rappen, krijg je dat nooit meer uit je hoofd. Bovendien daagde Diggs zichzelf op tekstueel vlak uit door geen enkele keer het woord ‘ik’ te gebruiken.
Op conceptueel vlak was opvolger Splendor & Misery nog indrukwekkender. Deze afrofuturistische conceptplaat is verteld vanuit het perspectief van de artificiële intelligentie die een intergalactische slavenschip bestuurt en verliefd wordt op de laatst overlevende gevangene. De twee meest recente worpen van Clipping, There Existed an Addiction to Blood en Visions of Bodies Being Burned, zijn dan weer volledig aan horrorthema’s gewijd.
Om maar te zeggen dat er in de Botanique een raptrio met een wel heel avontuurlijke catalogus geprogrammeerd stond.
Griezelige perfectie
Toen de zaallichten doofden en het podium in een rode waas werd gehuld, wisten we dat het begin van de show in het horrorthema van Clippings recentste werk zou staan. Opener van dienst was Club Down, een nummer waarvan de beat amper ritmische elementen kent en vooral uit griezelige ruis en omgevingsgeluiden bestaat. Over deze vormloze instrumental kreeg Daveed Diggs meteen de kans om uit te pakken met zijn meesterschap over de microfoon, want het is geen sinecure om met zo weinig houvast zo snel in het ritme te blijven spitten. De rapper deed het echter op zijn dooie gemak, een kunstje waar het publiek terecht uitbundig op reageerde.
Daarna volgde La Mala Ordina, dat met zijn zompige percussie al voor een wat tastbaardere beat zorgde. Op deze track wordt ook duidelijk dat de horror van Clipping niet alleen uit B-films komt, maar ook inspiratie uit de echte wereld put. De hele tekst gaat immers over de weerzinwekkende marteltechnieken waar gangsters en maffiabazen gebruik van maken. Daarna werd het nog iets grimmiger met Body for the Pile, waarop overweldigende noise de achtergrond vormt voor een verhaal waarin drie politieagenten brutaal vermoord worden. We zouden het daaropvolgende Say the Name in contrast bijna groovy noemen, hoewel die track op zichzelf ook sinister klinkt.
Avontuurlijke stampers
Na vier horrornummers mocht er ook eens gefeest worden. Een van de hoogtepunten van de setlist was het waanzinnige Wriggle, een stamper van formaat waarin acid-synths weerklinken, naast een sample van de beruchte power electronics-formatie Whitehouse. De allergrootste banger was echter Body & Blood vanop CLPPNG, opgebouwd rond een beukende, repetitieve beat die elke zaal op z’n grondvesten doet daveren.
Wanneer we eventjes stopten met uit de bol gaan, viel het op hoe fijnzinnig de producties van Clipping in elkaar zitten. Zo is Check the Lock, over een paranoïde gangster die elk moment bang is uitgeschakeld te worden, opgebouwd rond allemaal tikjes en kraakjes die je zelf ook over je schouder doen kijken. Ook leuk is de manier waarop alle percussie in Shooter bestaat uit samples van geweren die afgeschoten en herladen worden. Of je nu gekomen bent voor de scherpzinnige teksten of de avontuurlijke muziek, bij Clipping is er voor elk wat wils.
Ongewenste misviering
De hele show lang stond er nog een keyboard met microfoon op het podium die door het drietal niet werd aangeraakt. Naar het einde toe kondigde Daveed Diggs aan dat ‘de persoon die we nu waren over een paar seconden niet meer zou bestaan’, waarna duidelijk werd waarom dat extra instrument aanwezig was. Clipping bleek immers de gospelzangeres Counterfeit Madison meegebracht te hebben. Aanvankelijk een welkome gast, want zo konden ze hun griezelige samenwerking All in Your Head brengen.
Toen Clipping vervolgens het podium verliet om Counterfeit Madison solo aan het werk te laten, werden we echter minder enthousiast. In haar eentje bracht de zangeres enkele gospelnummers, en aanvankelijk wist ze wel te imponeren met haar stem, maar het bleef simpelweg te lang te duren. Na drie kwartier met industriële beats en vlijmscherpe raps te zijn gebombardeerd, hadden we nu eenmaal niet veel zin om van het ene moment op het andere in een misviering gedumpt te worden. Technisch zeer sterk gezongen, maar het haalde de schwung uit de setlist. Toen Clipping zich terug bij Counterfeit Madison voegde om een onuitgebracht lied te brengen dat ergens tussen noiserap en een Bond-song zweefde, waren we alweer geïnteresseerd. En als bisnummer kregen we gelukkig nog het verschroeiende Blood of the Fang voor de kiezen.
Dat dipje in de setlist kon gelukkig niet onze volledige avond verpesten. Daarvoor was de rest van de show te spannend. Iedereen die beweert van avontuurlijke muziek te houden, maar nog nooit naar Clipping heeft geluisterd: laat dit het teken zijn om daar verandering in te brengen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier