Theater: Mooie, makke meeuw

Dirk Tanghe doet in ‘De Meeuw’ waar hij levenslang goed in is: klassiek repertoire nieuw leven inblazen. Al is de vleugelslag nog stroef.

The Play = De Meeuw

Gezelschap = HETPALEIS

In een zin = Dit stuk is zoals een zwart-witfoto: het ziet er prachtig uit maar het voelt te vaak aan als een herinnering en niet als een belevenis.

Hoogtepunt = De tedere scène waarin Kostja en zijn geliefde Nina elkaar een laatste keer beminnen door een schaduwspel met hun vingers.

Score = * *

Quote = ‘Ik word naar hier toegezogen, naar het meer, als een meeuw. Mijn hart is vol van jullie.’

Neen, geen kleurenplaatjes van de scènebeelden deze keer. Maakte Kurt Van der Elst uitsluitend zwart-witbeelden op verzoek van Dirk Tanghe? Wellicht. Tanghe gelooft niet in het overleven van het kleurige toneelbeeld op fotopapier. Dus krijgt u zwart-witbeelden te zien. Als herinneringen aan het romantisch ingekleurde en prachtig belichte scènebeeld waarin Tanghe De Meeuw van Anton Tsjechov loslaat, een stuk over het gekunstelde toneelwereldje én de clash tussen twee generaties.

Grote, vuilkleurige schermen (het midden houdend tussen grote deuren en tuinramen) maken de scène tot een soort doolhof. Of beter: een filmstudio waar kamers niet meer zijn dan enkele losstaande bordkartonnen. In die gekunstelde omgeving lopen de personages vertwijfeld (of verveeld) van hot naar her. De protagonisten zijn de jonge toneelschrijver Kostja en zijn moeder, de gevierde maar vastgeroeste actrice Arkadina op.

Arkadina wordt vertolkt door een onwaarschijnlijk knap spelende Katelijne Verbeke. Als geen ander weet zij de kleuren, de zachtheid, de humor, de tragiek en de emoties die uit de tekst én het decor spreken naar haar spel te vertalen. Magistraal! Het spel van de jonge Alessandro Cangelli als Kostja is – spijtig genoeg – het tegendeel: kleurloos, houterig en slechts op het einde sluipt er enige geloofwaardigheid in. Die enorme verschillen in spelkwaliteit (en spelinvulling) en het soms stroeve, gekunstelde samenspel maken deze voorstelling bij momenten tot een illustratie van wat Kostja bevecht: het gekunsteld toneeltje. Een wervelend geregisseerd ’toneeltje’, dat wel. Want met Tanghe zit er een meester achter de regieknoppen met een magisch gevoel voor timing en toneelpracht (op muzikaal én visueel vlak).

De Meeuw is Tanghes eerste verkenningsvlucht van én thuiskomst op de planken na enkele donkere, inactieve jaren. Het is nog geen voltreffer waarin spel en regie elkaar vurig optillen én het publiek in het verhaal tillen. Dit stuk is zoals een zwart-witfoto: het ziet er prachtig uit maar het voelt iets te vaak aan als een herinnering en nog niet als een belevenis.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.hetpaleis.be