Florentina Holzinger en Vincent Riebeek: véél gekker dan uw erotische fantasieën

In een hoekje van de scène – hagelwitte balletvloer, achterdoek waarop het interieur van een wit, Oosters paleis geschilderd is en een sneeuwwitte piano met zangbodem-in-glitteruitvoering – zit een nijlpaard. Het is een exemplaar van witte pluche met roze pootjes. Het oogt zo kitscherig en fout dat het weer lief en grappig wordt.

Voilà, misschien is dat de goede samenvatting van deze nieuwe worp van het extravagante kunstenaarsduo Holzinger en Van Riebeek. Een beetje de ‘Marina Abramovic en Ulay van de Lage Landen’. Maar dan kitscheriger. En veel geiler. En minder goed. Het duo zwaaide krols gedag aan de wereld met hun even gore, grappige als indrukwekkend acrobatische Kein Applaus für Scheisse (2010). Ze lieten hun toeschouwers met open monden en opspelende magen kijken naar een onthutsende stoet van scènes die het midden hielden tussen circus, intiem concert, dans en ‘lichaamssappenperformance’. (We proberen ons zo beleefd mogelijk uit te drukken.) Je zat erbij en kon niet anders dan ernaar kijken. Je ogen werden naar de scènes toegezogen als een zuigeling naar een moederborst. Soit. Been there, done that. Na die ‘bouche B’-ervaring had het duo het in de daaropvolgende voorstellingen knap lastig de aandacht van het publiek even hard vast te houden. Zowel Spirit (2012) als Wellness (2013) zwalpten alle kanten op. De titels hielden de boel samen. Plus Holzingers en Riebeeks voorliefde voor kitsch en pittige, opzwepende techno.

Met Schönheitsabend keren ze terug naar hun onthutsend debuut en dat is alvast een stapje voorwaarts. Ze vieren de liefde voor elkaar, ditmaal uitgedost als glinsterende Oosterse prins en prinses. Hun balletpassen zijn eerder acrobatisch en gevaarlijk dan elegant en vooral bedoeld als opwarming voor het echte, stomende trek- en muilwerk. Ze delen de avond op in drie delen. Een ondeugend, eerste deel waarin ze zich al huppelend in glinsterende gewaden naar het metalen klimrek begeven om er wellustig te slingeren, te zoenen en in een wel heel potsierlijke vrijpartij te belanden. Vervolgens trachten ze ons op de horror in elke kunstenaarsziel te trakteren – op scène staan en niets meer durven omdat de verwachting van het publiek een kunstenaar gaandeweg verkrampen – en afsluiten doen de twee in extase, dankzij de attributen die het pluchen nijlpaard in zijn zachte buik verbergt en de inspiratie van dansfoto’s uit het begin van de twintigste eeuw. Best plezant maar het zegt zo weinig…

Verrassend is het alleszins, amusant ook en ze trakteren op een frisse frivole interpretatie van het iets meer dan een eeuw oude Shéhérazade. En passant wordt zelfs even met dure woorden als ‘welkom in een wereld zonder haat, egocentrisme en meer van dat’, gegoocheld. Maar met die boodschap wordt gegooid als was het een fluorescerend onderbroekje dat achteloos en in het vuur van het voorspel over de schouder wordt gezwierd en stil voor de slaapkamerdeur belandt (of op het nachtkastje, laat vooral ook uw verbeelding de vrije loop). Ziehier, de horde waar het duo maar niet over geraakt: hun extravagante voorstellingen lijken vaak weinig meer dan uit de hand gelopen erotische fantasieën. Ze lijken haast slaapkamerspelletjes op maat van een theaterzaal. Opgeblazen erotiek die zich te gemakkelijk laat doorprikken. Holzinger en Riebeek kunnen wat en ze durven wat. Dat bewijzen ze hier opnieuw en weer wat coherenter dan de afgelopen jaren. Maar ze slagen er nog te weinig in om écht te raken en te prikkelen. Het blijft bij louter choqueren en entertainen. De vorm is te bombastisch en plat alle inhoud af. De inhoud wordt van pluche. De schoonheid oogt goedkoop. Als een pluchen wit nijlpaard met roze pootjes.

Smaakmaker:

Schönheitsabend – Florentina Holzinger & Vincent Riebeek from CAMPO on Vimeo.

Els Van Steenberghe