De psychfolk van Brigid Mae Power is een daad van rebellie

In de West-Ierse stad Galway mengt men traditionele folk in de pap, en ook zangeres en songschrijfster Brigid Mae Power kreeg haar deel. Toch reikt haar muziek inmiddels veel verder en dieper.

Het was singer-songwriter Tim Buckley, die ook jazz, avant-garde en soul in zijn stijl breide, in wie Power als tiener een verlosser hoorde. Amper meerderjarig kon ze zich niet snel genoeg van haar beklemmende, door mannen gedomineerde thuisland losrukken: daar, aan de andere kant van de golven, wachtte New York.

Aanvankelijk nam Power haar songs eigenhandig op in kerken en ondergrondse parkeergarages, om ze via Bandcamp uit te brengen. Twee jaar terug verscheen haar eerste, titelloze studioplaat. Die maakte ze in Portland, Oregon met producer en componist Peter Broderick, met wie ze intussen is getrouwd.

Powers broeierige, trance-achtige psychfolk zwermt vele kanten uit. Keltische folk resoneert in het slechts met drone-achtige accordeon ingekleurde Let Me Go Now. De piano in So You’ve Seen My Limit glijdt in het vaarwater van meditatieve jazz. En IsMy Presence In the Room Enough For You? neigt naar klassiek minimalisme.

Maar het doorslaggevende argument om Brigid Mae Power beter te leren kennen, is dat The Two Worlds geen seconde suggereert dat ze gewoon een fijne hobby heeft gevonden. Nee, haar vocale expressie verraadt dat muziek voor haar een wezenlijke praktijk is, het sein om de ramen van haar ziel open te zwaaien. Maar ook: een daad van rebellie.

Gesterkt door de #MeToo-getuigenissen na de affaire-Weinstein onthulde de zangeres eind vorig jaar op Tumblr haar eigen verhaal: in New York was ze indertijd verstrikt geraakt in een relatie waarin ze werd misbruikt en bedreigd. Dáárom dartelt haar stem zo hoog, vrijelijk en dikwijls woordloos over de toonladder. In muziek stelt Brigid Mae Power haar eigen wetten, gloeit haar weerbaarheid op. ‘You would try to convince me that I was somebody, somebody that I’m definitely not’, zingt ze in Don’t Shut Me Up (Politely), met voorsprong de urgentste song op de plaat dankzij de zeldzame percussie.

Op The Two Worlds geeft de Ierse meerdere spirituele invullingen aan de plaattitel: ik tegenover zij, essentie tegenover schijn. Goed, de soms moeilijk verstaanbare teksten en vrije vormen geven de plaat een eenzelvig karakter, zodat het even kan duren vooraleer u tot Powers bubbel doordringt. Wij zitten er alvast in, en dat u het maar weet: plaats genoeg hier.