Op de slotdag van Gent Jazz kregen we, om het met Neneh Cherry te zeggen, ’the many faces of jazz’ te horen: de akoestische jazz van GoGo Penguin, de funky jazz van Snark Puppy, de fusion van BRZZVLL, de experimentele electro van Cherry, de knuffeljazz van Gregory Porter en de jazztronica van STUFF.
De laatste Gent Jazz-dag schoot niet al te vlot uit de startblokken. Het als ‘future jazz’ omschreven GoGo Penguin (**1/2), een trio uit Manchester dat wel eens vergeleken wordt met BadBadNotGood, was verrassend klassiek en akoestisch. Niks mis mee, natuurlijk, ware het niet dat pianist Chris Illingsworth, bassist Nick Blacka en drummer Rob Turner ons op geen enkel moment echt naar de keel wisten te grijpen. Hoe de jazz van de toekomst wél kan klinken, liet het Gents-Antwerpse fenomeen STUFF. (****) een hele poos later op de Garden Stage horen: space-jazz vol hiphop- en electro-invloeden, die live bulkte van de energie.
In hetzelfde bedje ziek als GoGoPenguin was Snarky Puppy (**1/2), een funky Amerikaans jazzcollectief – de negenkoppige bende heeft al een Grammy op zak en dook onlangs met goed volk als Laura Mvula en David Crosby de studio in – dat even feestelijk als filmisch uit de hoek kwam, maar begon te vervelen toen elk groepslid afzonderlijk zijn eigen ding ging doen. Doe ons dan maar BRZZVLL (***), dat het publiek tussen de concerten op het hoofdpodium door liet proeven van vernuftige fusion en afro-grooves aan de Garden Stage, eerst zonder en daarna met Brits vocalist Anthony Joseph.
‘Block the bullshit out’
‘A song about recovery’, daar begon Neneh Cherry (***) vervolgens haar set mee. Toepasselijk, want de stiefdochter van Don Cherry is sinds vorig jaar zelf hersteld van een 18-jarige hiatus als soloartieste. Producer Four Tet zorgde mee voor haar reanimatie door haar jongste langspeler Blank Project onder handen te nemen. Die donkere electro- en triphopplaat vormde de ruggengraat van haar set in Gent, waar ze assistentie kreeg van synthesizerspeler Ben en drummer Tom Page, samen RocketNumberNine.
Blank Project valt nauwelijks te vergelijken met Cherry’s popoeuvre uit de late jaren tachtig en de jaren negentig, en dus werd het publiek aan De Bijloke serieus op de proef gesteld. U stond erbij, keek ernaar en voelde de vonk niet helemaal overslaan. Dat de bassen niet naar behoren dreunden omdat het geluid niet hard genoeg stond, zal ook niet geholpen hebben.
Maar intrigerend was het wel, de doortocht van oma Neneh. ‘The many faces of jazz’, predikte ze, terwijl RocketNumberNine een lappendeken van bezwerende synths legde. ‘Jazz is breath. Jazz is life’, luidde het nog. Jules Deelder zal het graag gehoord hebben.
Op de schermen naast het podium werden ondertussen psychedelische visuals geprojecteerd, met stukken lyrics als mantra’s. ‘Block the bullshit out’, vervolgde de Zweeds-Britse, terwijl er blurry beelden van onder meer David Cameron en de gevechten in het Oekraïens parlement passeerden. ‘This is our universe, let’s own it.’
Gent Jazz helemaal ownen deed Neneh Cherry pas toen ze aan het rappen sloeg in klassieker Manchild, het tempo opdreef in Out of the Black (hier zonder Robyn) en haar monsterhit Buffalo Stance zong, zij het in een geheel nieuwe uitvoering. Experiment, dat is jazz per slot van rekening ook.
De nieuwe jazzstem van een generatie
‘Die track met Disclosure staat hier niet op?!’, vroeg een mevrouwtje, snuisterend tussen de platen van de Amerikaan Gregory Porter (****1/2) aan de merch-stand. ‘En die remix van Liquid Spirit ook al niet?’
Nee, met al die herwerkingen heeft Porter – zo zei hij onlangs zelf nog in een interview met Knack Focus – niks te maken. Gelukkig maar, want meer dan het clubhitje van dit moment, is hij de nieuwe jazzstem van een generatie. ‘De rasperformer. De man met het hoofddeksel. De nieuwe koning van de jazz en soul’, zo werd hij op Gent Jazz aangekondigd. Niks van gelogen.
‘Wat een massa volk hier, en toch voel ik me alsof ik in een kleine jazzclub in Harlem sta te zingen’, aldus de aaibare Porter bij aanvang van zijn show. ‘Let’s go there.’ On My Way To Harlem volgde, waarin hij Duke Ellington en Marvin Gaye namedropte, twee artiesten die duidelijk doorschemeren in de muziek van Porter.
Al tamelijk vroeg werden Liquid Spirit en Musical Genocide – beiden op luid applaus onthaald – prijsgegeven. Maar daarmee had de New Yorker lang niet al zijn kruit verschoten. No Love Dying Here werd op verzoek van Porter in koor meegezongen door het publiek, en rustpunt Water Under Bridges – enkel voorzien van strelend pianowerk door Chip Crawford – deed ieders nekharen vier minuten lang rechtop staan. Wat. Een. Stem.
In de intro van de Undisputed Truth-cover Papa Was A Rolling Stone kreeg Jamal Nichols vrij spel op contrabas. De drumsolo van Emanuel Harrold in Work Song kon zo in Whiplash, en zijn handen gingen er niet eens van bloeden. In datzelfde nummer blies Yosuke Sato ook nog eens alles en iedereen omver met zijn saxofoon. Nee, Porters bandleden waren ook bepaald geen doetjes.
Gregory Porter en band breiden een spetterend slotakkoord aan Gent Jazz 2015. En ze stelden ineens ook goed nieuws in het vooruitzicht: in november verschijnt er een nieuw album, en op 10 en 11 maart 2016 komen ze dat voorstellen in de AB en De Roma. Clap your hands now!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier