Elvis Costello in de Roma: Een wedloop met hindernissen

Elvis Costello Detour Live At Liverpool Philharmonic Hall © YouTube

Eigenlijk had Elvis Costello al in mei vorig jaar in De Roma moeten staan, maar toen moest hij te elfder ure verstek laten gaan wegens een infectie aan de luchtwegen. Met bijna een jaar vertraging deed zijn ‘Detour’ nu alsnog Antwerpen aan, al was zijn concert een traject met pieken en dalen.

DA GIG: Elvis Costello in De Roma, Antwerpen op 11/3.

IN TWEE ZINNEN: “We hadden Elvis Costello al talloze keren live meegemaakt, en nog nooit eerder hadden we hem zoveel steken horen laten vallen. Dat de eindbalans uiteindelijk toch positief uitviel, lag vooral aan de ijzersterke tweede helft van de show.

HOOGTEPUNTEN: ‘Every Day I Write the Book’, ‘Shipbuilding’, ‘Ripping Paper’, ‘Alison’, ‘No Man’s Woman’, ‘Pump It Up’, ‘Jimmie Standing in the Rain’, ‘Peace Love and Understanding’, ‘I Want You’…

DIEPTEPUNTEN: De momenten in de eerste helft van de set waarop Cos ons irriteerde met uitermate slordig gitaarspel en vocale overacting.

QUOTE, als aankondiging van een song over danseres ‘Stella Hurt’: “Net als ik moest ze haar geboorteplek verlaten en een andere naam aannemen om carrière te kunnen maken. En net als ik zag ze er beeldig uit in een cocktailjurk.”

Voor een passage van Costello mag men ons altijd wakker maken. De man is nu eenmaal een begenadigde performer, behoort tot de beste songwriters van dit tijdsgewricht en is muzikaal zo veelzijdig dat hij ieder genre aankan, van new wave tot country, van ABBA-achtige pop tot jazz, van soul tot klassiek en alles wat daar verder nog tussen ligt. Zijn teksten staan vol pittige vondsten en verbluffende woordspelingen en balanceren doorgaans tussen sarcasme en mededogen. Tijdens zijn lange carrière bewees de 62-jarige artiest al dat hij zich in compositorisch opzicht probleemloos kan meten met reuzen als Burt Bacharach of Allen Toussaint. Hij werkte samen met jazzgitarist Bill Frisell, de klassieke sopraan Anne Sofie Van Otter en het Brodsky strijkkwartet, schreef balletmuziek voor het London Symphony Orchestra en publiceerde in 2015 met ‘Unfaithful Music & Disappearing Ink’ zelfs een lijvige autobiografie, die blijft boeien van de eerste tot de laatste bladzijde.

Sinds hij veertig jaar geleden debuteerde, liet Elvis Costello zich altijd assisteren door voortreffelijke bands, zoals The Attractions, The Imposters of The Roots, maar de jongste jaren staat hij almaar vaker in zijn eentje op het podium. Ook dát gaat hem prima af. Bovendien is hij op die momenten niet gebonden aan een vaste setlist, zodat hij uit zijn ruim dertig langspelers omvattende discografie zowat alles kan spelen wat hem door het hoofd flitst. Dat houdt het spannend, ook voor de toeschouwers, want de zanger heeft altijd wel enkele verrassingen in petto.

Meer schreeuwen dan zingen

In De Roma speelde Costello een gulle set van twee uur en een kwartier, waarin vertrouwde nummers werden afgewisseld met obscure parels, covers en een zestal nieuwe songs, geschreven voor de musical ‘A Face in the Crowd’, die in de loop van dit jaar in première gaat. Het decor bestond uit een reusachtig televisiescherm waarop beelden te zien waren die op de een of andere manier de liedjes illustreerden.

Tussendoor vertelde de artiest, die afwisselend gitaar en piano speelde, verhaaltjes en anekdotes of gaf hij uitleg over de personages die zijn songs bevolkten. Dat deed hij met genoeg schalkse humor om menige stand-up comedian jaloers te maken. Zowel zijn vader als zijn grootvader waren in de showbusiness actief en vaak had Elvis Costello het dus over de magie van het leven in de schijnwerpers. Een mooi beeld was dat van de driejarige knaap die de achterkant van het tv-toestel tracht te schroeven. Want pa-lief, een music hall-zanger, is op de buis en dient dringend bevrijd te worden.

Helaas was de eerste helft van het concert geen onverdeeld succes. Er scheelde duidelijk iets aan de balans tussen de stem en de veel te luide gitaar, wat voor een sterk vervormd geluid zorgde. Bovendien bediende Costello zich van allerlei effectapparatuur die op zich prachtige nummers zoals ‘Accidents Will Happen’, ‘Church Underground’, She’s Pulling Out the Pin’ (“A song in tune with the happy times in which we live“) of het in country gedrenkte ‘I’ll Wear It Proudly” geen recht deed.

De zanger speelde soms tergend slordig en ook toen hij aan het klavier ging zitten, met het oog op ‘Deep Dark Truthful Mirror’ en het van Sam & Dave geleende ‘I Can’t Stand Up For Falling Down’ (voor de gelegenheid hertimmerd tot een soort gospelballad), schreeuwde hij meer dan hij zong. Toegegeven, Cos heeft nog steeds een stem als een klok, maar al te vaak bezondigde hij zich aan een vorm van vocale overacting die de zeggingskracht van zijn werk ondergroef.

Vrouwenportretten

Dat het ook anders kon, bewees de zanger in het ingehouden maar magistrale ‘Shipbuilding’, een verwijzing naar de Falklandsoorlog uit het Thatchertijdperk, waarmee hij voor het eerst in Antwerpen koude rillingen veroorzaakte. Ook sterk: ‘Everyday I Write the Book’, een liedje waar de zanger naar eigen zeggen en hekel aan had, maar dat hij, ondanks uitstapjes naar r&b en reggae, niet kapot gespeeld kreeg. De experimentele Costello kregen we dan weer te horen in ‘Viceroy’s Row’, waarin zijn noisegitaar het opnam tegen een vooraf ingeblikt exotisch strijkinstrument.

Zoals bekend weet de zanger als geen ander indringende vrouwenportretten te borstelen. Voorbeelden hiervan waren ‘Stella Hurt’, het samen met Paul McCartney geschreven ‘Veronica’, het onversterkt gebrachte ‘Alison’, maar ook enkele gloednieuwe songs zoals het ingetogen gecroonde ‘No Man’s Woman’, ‘The last Word’ en een pakkend nummer dat vermoedelijk ‘Ripping Paper’ heet. Dat laatste handelde over een vrouw die door haar man in de steek wordt gelaten en, terwijl ze de lagen behangselpapier van de muren schraapt, telkens een ander stadium uit haar leven voorbij ziet komen.

Andere voorsmaakjes uit ‘A Face in the Crowd’, type ‘Blood and Hot Sauce’ of het op ukulele gespeelde ‘Vitajex’ (een als song vermomde reclamespot voor pillen die voor alles goed zijn) deden aanzienlijk luchtiger aan. Tussendoor diepte de zanger ook liedjes als ‘Walking My Baby Back Home’ of ‘Jimmie Standing in the Rain’ op, waarmee hij de sfeer uit de jaren twintig of dertig uit de vorige eeuw opriep.

Tijdens de bissen trakteerde hij het publiek, met ‘Pump It Up’ en het bij Nick Lowe betrekken ‘Peace, Love and Understanding’, op een stevige portie garagerock, werkte hij op het sentiment met ‘She’ (oorspronkelijk van Aznavour) en zong hij het huiveringwekkende ‘I Want You’ terwijl hij, tussen de publieksrijen door, helemaal tot achterin de zaal wandelde. Een mooie afsluiter van een concert dat, ondanks heel wat schitterende momenten, toch af en toe ontsierd werd door schoonheidsfoutjes. We hadden Elvis Costello al talloze keren live meegemaakt, en nog nooit eerder hadden we hem zoveel steken horen laten vallen. Dat de eindbalans uiteindelijk toch positief uitvalt, ligt vooral aan de ijzersterke tweede helft van de show. Nooit gedacht dat de man, die zich ooit Napoleon Dynamite liet noemen, het begrip ‘Detour’ zo letterlijk zou nemen.

DE SETLIST: Watch Your Step / Accidents Will Happen / Church Underground / Stella Hurt / Everyday I Write The Book / Viceroy’s Row / She’s Pulling Out The Pin / I’ll Wear It Proudly / I Can’t Stand Up For Falling Down / Shipbuilding / Deep Dark Truthful Mirror / Ripping Paper /Face in the Crowd / Walking My Baby Back Home / Ghost Train / Veronica / Alison / Blood and Hot Sauce / No Man’s Woman // Pump It Up / Jimmie Standing in the Rain / Vitajex / She / (What’s So Funny ‘bout) Peace, Love and Understanding / The Last Word / I Want You.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content