Er schoof een wolk voorbij, maar u kon het niet zien, want het was donker. Pech, want zo hebt u het spectaculairste gemist dat er tijdens het optreden van Air te registreren viel. Maar wie na het Cactusweekend toe was aan een chill out-moment, werd door de twee retrofuturistische Frenchies op zijn/haar wenken bediend.
Air is van iedereen. U mag er geheel gratis uw longen en bij ieder benzinestation zelfs de banden van uw automobiel mee vullen. De subtiel getoonzette poptronica van Nicolas Godin en Jean-Benoît voelt aan als een stroom verse zuurstof in een kamer die veel te lang gesloten heeft gestaan. Je beschouwt ze als vanzelfsprekend, zonder je af te vragen waar ze precies vandaan komt.
De muziek van Air vertoont de (v)luchtigheid van een zomerbries die nonchalant door je haren speelt. Ze dringt zich niet op, maar ontspant als een warm bad, streelt op een geraffineerde manier je vermoeide oren. De French touch van het duo uit Versailles is er geen van vuisten maar van vingertoppen. The devil is, bij Air, zoals zo vaak, louter in the details.
Zacht zoemende keyboards, een bas die achteloos tegen je middenrif aanbotst, een simpele maar nooit simplistische akoestische gitaar, behoedzaam tikkende beats: de ingrediënten van Air zijn genoegzaam bekend. En toch: door de manier waarop ze worden gecombineerd roepen ze beelden op van eindeloze zomers en ongerepte stranden. Air bedwelmt, zoals een exotisch parfum, maar heeft tegelijk iets van een half vervaagde jeugdherinnering.
Kussen
Godin en Dunckel hebben al zeven jaar geen nieuwe muziek meer uitgebracht en houden dezer dagen, getuige de onlangs verschenen compilatie ‘Twentyears’, de blik star op de achteruitkijkspiegel gericht. Neen, een opwindende uitsmijter hadden de organisatoren van Cactus dit jaar niet voorzien. Eerder een kussen waarop u uw vermoeide ledematen kon laten rusten.
In hun witte pakken leken de heren van Air hun volledige geluidslaboratorium op het podium te hebben geplant. Ze speelden vakkundig hun knap in elkaar gezette liedjes, waarmee ze afwisselend gevoelens van verlangen en nostalgie opriepen. Niet zelden lieten ze hun iele stemmetjes vervormen door vocoders of andere elektronische apparatuur (‘Remember’, ‘Sexy Boy’, ‘Kelly Watch the Stars’). Op andere momenten kwamen ze psychedelisch uit de hoek (‘Don’t be Light’) of suggereerden ze honingdruppels op een bedauwde bloem (”Cherry Blossom Girl’, ‘How Does It Make You Feel’). In ‘Playground Love’ toverden ze zelfs een pastelkleurige vorm van jazz te voorschijn.
Een onvergetelijke concertervaring zat er bij Air niet in. Je had net zo goed één van hun platen op de draaitafel kunnen leggen. Maar wanneer je je ogen sloot -een verleidelijke optie na een lang Cactus-weekend-was het effect toch verre van onaangenaam. En van onze ouders hebben we geleerd met weinig tevreden te zijn. Air? Ga daar op Mars of Venus maar eens om.
Hoogtepunten: ‘Sexy Boy’, ‘How Does It make Yoy Feel’, ‘Playground Love’….
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier