Arabische revoluties: diplomatie van dichter en muzikant

Aan de vooravond van de Arabische revoluties was het al een tijd lang onrustig in Tunesië. Dichters en muzikanten richtten zich tekstueel tot de misnoegde jongeren om op straat te komen.

Het officiële startschot van de Arabische revoluties kwam er toen de jonge fruitverkoper Mohamed Bouazizi zichzelf in de straten van Sidi Bouzid in brand stak. Maar het was al een tijd lang onrustig in Tunesië. Dichters en muzikanten moedigden de vele misnoegde jongeren aan op straat te komen.

Een tweetal weken voor de jonge marktkramer zichzelf in brand stak, postte Hamada Ben Amor, de echte naam van de Tunesische rapper El General, het protestnummer ‘Rais Le Bled’ (vrij vertaald als: President, uw land gaat dood) op zijn facebookpagina. In het nummer richt de tweeëntwintigjarige rapper zich tot zijn president Ben Ali: ‘This is a message of one of your children who is telling of his suffering’. ‘Rais Le Bled’ werd binnen luttele uren een hit. Hamada Ben Amor werd opgepakt en geslagen, maar de vonk was al overgeslaan. Hip Hop Diplomacy aan het werk, de revolutie kon gaan beginnen.

Ook het Egyptische Tahrirplein kende zijn protestsongs. Onder de tienduizenden die dagelijks het plein bevolkten was ook Ramy Essam. De jonge zanger had er zijn tent opgezet en het aan Hosni Moebarak gerichte ‘Leave’ (vrij vertaald: bol het af!) geschreven. Ook Essam werd opgepakt en brutaal mishandeld. Niet alleen hiphop kwam aan bod, ook rock en folksongs werden door de Egyptenaren in de armen gesloten. Verschillende artiesten kwam hun nummers live op het Tahrirplein spelen, daar de regering het internet in de gaten hield en geregeld helemaal afsloot. U ze allemaal meegeven zou nutteloos zijn, maar hier toch het populairste nummer. Haal uw beste Arabisch maar boven!

Tunesië en Egypte mogen dan wel de twee meest democratische landen uit de regio zijn, ook Syrië kent zijn protestliederen. In Syrië klonken die echter veel traditioneler, aangezien het Westen daar lange tijd werd buitengehouden door Muamar Khadaffi. De vrijheidsmuzikanten van Syrië hadden ook meer dan enkel mishandeling te vrezen. Enkele onder hen zijn nog steeds spoorloos. Wat precies de rol van de protestliederen was, kunnen wij als verdorven westerlingen onmogelijk vatten. Wel is zeker dat ze belangrijk geweest zijn bij het enthousiasmeren van jonge mensen. Via de muziek werd het geloof verspreid dat de voormalige tirannen in de Arabische wereld niet oppermachtig waren, en dat de revolutie vrijheid en democratie zou teweeg brengen.

Nog enkele voorbeelden:

LD