Zaterdag 28/11, 20.10 – Canvas

Vranckx waagt zich mondjesmaat aan eigen werk. Zo trok fotografe Lieve Blancquaert samen met haar vaste De film van mijn leven-collega’s Joeri Vlekken en Filip Lenaerts naar Congo, waar geboortes niet altijd een wonderlijke gebeurtenis zijn. ‘Ik kende de problematiek van moeder- en kindersterfte wel, maar wist niet dat de toestand in Congo zo erg was’, legt Lieve Blancquaert uit. ‘Eén op de dertien bevallende vrouwen overlijdt er tijdens de zwangerschap of als gevolg van eventuele complicaties. Daarom zijn we met deze reportage voor Vranckx gaan uitzoeken wat de oorzaken zijn.’

En wat hebben jullie gezien?

Blancquaert: Zwangere vrouwen zijn in Congolese dorpen doorgaans nog overgeleverd aan traditionele vroedvrouwen, de zogenaamde matrones, die er tradi-tionele en niet altijd even betrouwbare technieken op na houden. Het grootste probleem is dat de medische centra door het gebrek aan infrastructuur haast onbereikbaar zijn, ze liggen op uren tot dagen wandelafstand van de dorpen. Hoogzwangere vrouwen komen er te voet aan of worden binnengebracht op een geïmproviseerde draagberrie, soms al ver gevorderd in de arbeid. Als ze al niet onderweg bevallen met alle levensbedreigende gevolgen van dien.

Hoe kan dit probleem doorbrokenworden?

Blancquaert: Ik ben de meter vanMemisa en daar pakt men dat volgens mij heel slim aan. Zij gaan niet in tegen de vroedvrouwen, want dat zou toch alleen maar voor tweespalt zorgen. In plaats daarvan proberen ze hen op te leiden zodat ze problemen zouden kunnen detecteren.

‘Vranckx’ koopt doorgaans Britsereportages aan met de journalist in een nadrukkelijke hoofdrol. Egotripperij vinden criticasters. Terecht?

Blancquaert: Wel, voor onze reportage heb ik ook regelmatig in de camera gesproken, op vraag van de Vranckx-redactie. Dat was wel wennen want het is een stijl die wij Vlamingen niet gewoon zijn. Die Britse journalisten komen nog veel meer in beeld, maar er valt volgens mij wel iets voor die aanpak te zeggen. Hiermee betrek je de kijker direct bij een materie die heel complex is. Al blijf ik fotografe: fotograferen is mijn manier om aanwezig te zijn in een intieme omgeving. We gebruiken mijn beelden trouwens ook in de reportage. We doen dat niet in de stille stijl van De film van mijn leven, voor Vranckx opteren we liever voor de vaart van een roadmovie.

(H.V.G.)