Dat Susan Boyle ondertussen wereldberoemd is, hoeven we u ongetwijfeld niet meer te vertellen: u bent waarschijnlijk ook een van die ruim 100 miljoen mensen die haar passage in Britain’s Got Talent op YouTube hebben bekeken. Wie er toch nog eens aan herinnerd moest worden wat voor een fenomeen Boyle nu is, hoefde vorige week zondag enkel op het journaal op Canvas af te stemmen. Daar was de tweede plaats die Boyle de avond voordien behaald had niet alleen een hoofdpunt van het nieuws, het onderwerp bleek zelfs belangrijker dan de erestek van Lorenzo Gatto op de Koningin Elisabethwedstrijd. Voor de goede orde: Gatto is een Belg die tweede eindigde in een van de belangrijkste wedstrijden voor klassieke muziek ter wereld, Boyle is een Britse die tweede eindigde in een tv-talentenjacht waarvan de vorige winnaars buiten Groot-Brittannië nog nooit potten hebben gebroken. En oh ja, Canvas is de zender voor de meerwaardezoeker.

Nu wil ik zeker geen afbreuk doen aan de prestatie van Boyle – ze hééft een prachtige stem en haar versie van I dreamed a Dream wás ontroerend – maar zou het toch niet kunnen dat we ergens onderweg onze zin voor proportie een beetje zijn kwijtgespeeld? Een politiek commentator van een Vlaamse kwaliteitskrant presteerde het zelfs om in volle Boylehype te schrijven dat de Schotse zangeres ons wereldbeeld overhoop had gehaald. U weet wel, omdat ze lelijk en oud is, maar toch blijkt te kunnen zingen. Nu had ik eerlijk gezegd voor de komst van Boyle al genoeg tv-talentenjachten achter de kiezen om te weten dat jeugd, schoonheid en zangtalent niet onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn. Ik kan bijvoorbeeld echt niet meer bijhouden hoeveel mooie en jonge mensen ik in de preselecties voor Idool heb zien passeren voor wie toonvastheid altijd een verre droom zal blijven.

Door op haar uiterlijk te focussen, reduceer je Susan Boyle tot een circusact. Maar wat haar echt uitzonderlijk maakte, was de reden waarom ze überhaupt aan Britain’s Got Talent heeft deelgenomen. Net voor ze I dreamed a Dream begon te zingen, vroeg Simon Cowell haar wat háár droom eigenlijk is. Het antwoord was ontroerend in zijn eenvoud: ‘I want to be a professional singer.’That’s it: ze had zich niet – zoals 99 procent van de kandidaten bij talentenjachten – in-geschreven om beroemd te worden, neen, ze wilde gewoon haar brood verdienen met wat ze graag doet. Dat was niet alleen verfrissend, het was ook typerend voor een vrouw die naar voren kwam als een simpele ziel, iemand die eigenlijk helemaal niet bestand was tegen de mediastorm die na de auditie opstak. Een maand later moest ze in het ziekenhuis opgenomen worden, overmand door stress en uitputting. Dan kun je alleen maar hopen dat de wereld een dezer dagen door een plotse vlaag van geheugenverlies overvallen wordt en Susan Boyle opnieuw een normaal leven kan leiden. I dreamed a Dream.

Stefaan Werbrouck