Hoe zou het nog zijn met…Henry Kissinger?

Dat Henry Kissinger een groot man was in de Amerikaanse politieke wereld is een zwaar understatement. Zo ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede en heeft hij een cruciale rol gespeeld in de handelsrelatie tussen de VS en China.

Heinz Alfred Kissinger is geboren in Duitsland in 1923 – wat hem parten zal spelen als hij zich kandidaat wilt stellen voor het presidentschap in de VS – maar moest verhuizen naar New York in 1938 omwille van de Jodenvervolging.

Enkele jaren later werd Kissinger officieel een Amerikaanse staatsburger, maar belande terug in Duitsland aan het einde van de Tweede Wereldoorlog omwille van zijn positie in het Amerikaanse leger als kapitein van de militaire intelligentiedienst. Hij doceerde er over de structuur van nazi-Duitsland aan leden van de Amerikaanse bezettingsmacht. Na zijn terugkeer naar de VS in 1949 trouwt hij met Ann Fleischer met wie hij twee kinderen heeft: Elizabeth en David. Dat huwelijk loopt echter op de klippen in 1964. Hij trouwde met zijn tweede vrouw Nancy Maginnes in 1973, waarmee een einde kwam aan verschillende affaires met invloedrijke vrouwen.

Na de oorlog ging hij studeren aan de Universiteit van Harvard waar hij afstudeerde in 1954. Zijn persoonlijke ervaringen en rol in de WO2 kwamen goed van toepassing in zijn positie als hoogleraar aan diezelfde universiteit. Hij gaf les in buitenlandse politiek en was voorzitter van verschillende verenigingen. Alsof dat nog niet genoeg was om hem bezig te houden, heeft hij ook enkele toonaangevende boeken geschreven over buitenlandse politiek, internationale betrekkingen en diplomatie waarmee hij meerdere prestigieuze literatuurprijzen heeft gewonnen.

Zijn carrière en succesvolle publicaties brachten hem naar de Amerikaanse politiek, waar hij eerst bij de Democratische partij en vervolgens bij de Republikeinse partij zetelde. Zijn streven om de Koude Oorlog om te zetten van een ideologische tweestrijd in een multipolair machtsevenwicht, waarbij niet kieskeurig werd omgegaan met bondgenoten, bracht hem in conflict met zowel linkse vredesactivisten als met rechtse ideologische anticommunisten. Hij ambieerde het presidentschap, maar omdat hij geen geboren Amerikaan was, kon hij geen president worden.

In 1969 diende Kissinger als nationaal veiligheidsadviseur, een positie waarin hij bleef tot 1973. Gedurende die tijd heeft hij een essentiële rol gespeeld in de Vietnamoorlog waarvoor hij in ’73 ook de Nobelprijs voor de Vrede mocht ontvangen. Naast zijn rol in de Vietnamoorlog, heeft hij ook een grote rol gespeeld in de Koude Oorlog en de handelsrelatie tussen China en de Verenigde Staten. Kissingers grootste succes was de Chinees-Amerikaanse toenadering, met als hoogtepunt het bezoek van Richard Nixon aan China in 1972. Van 1973 tot 1977 was hij Minister van Buitenlandse zaken, eerst onder Nixon en vervolgens onder Gerald Ford.

Na zijn vertrek als minister van Buitenlandse Zaken schreef hij een groot aantal boeken over internationale betrekkingen en diplomatie en legde zijn eigen ervaringen met buitenlandse politiek neer in zijn memoires: The White House Years, Years of Upheaval en Years of Renewal. In 1989 richtte hij ook een eigen adviesbureau op dat grote ondernemingen informatie aanbiedt over het buitenland en de internationale politieke situatie.

Door recente vrijgave van regeringsdocumenten uit de Nixon- en Ford-periode is Kissinger onder vuur komen te liggen van mensenrechten-groeperingen en diverse journalisten. Toch heeft zijn prestigieuze status grotendeels kunnen behouden en ontving hij in 2006 nog de Woodrow Wilson Award voor zijn verrichte publieke diensten.

Kissinger was een man die hield van macht en aandacht. Hij probeerde zijn persoonlijk leven niet te verstoppen voor de media en onderhield zeer nauwe banden met de pers. Dit zorgde ervoor dat hij als eerste Amerikaanse politicus een echte celebrity status creëerde.

Renske De Maesschalck