Paul Baeten

‘We kunnen niet naar Mars op vakantie zolang er niet voor iedereen schoon water is’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

‘De politiek faalt grandioos in haar responsabiliserende of herverdelende rol’, meent P.B. Gronda, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en de tv-reeks Over water.

Ik las het op internet dus het is waar: ‘Binnenkort groepsreizen naar Mars.’

Natuurlijk zit Elon Musk daarachter. Is hij een genie of een fantast die het steeds grotesker moet maken om geld op te kunnen halen en meerwaarde te scheppen voor de aandeelhouders? Ik weet het niet.

Elon Musk verkoopt het soort praat dat doet denken aan de late jaren vijftig en de vroege jaren zestig. De jaren waarin plots alles mogelijk leek en het vernuft van de mens tot in verre galaxieën zou schieten nog voor iemand ‘waterstofbom’ kon spellen.

Vandaag maakt dat soort gedoe mij eerder boos. Ik zal uitleggen waarom.

In ons land werd zoals gewoonlijk een halve eeuw heen en weer gediscussieerd over wie nu wel of niet met wie mag of kan regeren. Blijkbaar is een halve Europese provincie zoals Vlaanderen besturen echt verschrikkelijk moeilijk. Maar hey, de Brasschaatse socialist Jan Jambon zal dat zeker prima doen!

We kunnen niet naar Mars op vakantie zolang er niet voor iedereen schoon water is.

In de VS is het ruzie tussen de twee zijden, in het VK hetzelfde. En je zult zeggen: dat is de aard van de democratie, en dat zou waar zijn, als de ruzies discussies waren die echt ergens over gingen. Wat we nu zien, is een hoop lepe maar niet bijster intelligente types die strategietjes uitproberen om elkaar een slechte tweet te ontlokken.

Als de politiek in dat soort impasse zit, vergeet dan dat ze zich met besturen bezighoudt. Laat staan met een visie te ontwikkelen die verder gaat dan ‘meer voor ons, minder voor de rest’, wat zowat officieel de politiek van de VS is vandaag.

En dan komt zo’n pipo zeggen dat we in 2025 naar Mars gaan kunnen vliegen. Het is om van te kotsen. Wat die reis ongetwijfeld ook zal zijn, trouwens.

Een compleet utopisch maar deugdelijk systeem zou zijn dat er op mondiaal vlak een maximale spreidstand wordt vastgelegd. Wat ik daarmee bedoel, is dat als het rijkste uiteinde van de wereld nog maar eens een gekke stap vooruit wil zetten, het armste uiteinde eerst een even grote stap vooruit geholpen dient te worden.

We kunnen niet naar Mars op vakantie zolang er niet voor iedereen schoon water is. We gaan niet in supersonische treinstellen onder de grond op tien minuten van Berlijn naar New York zolang de armste twee miljard werknemers geen fatsoenlijk arbeidscontract krijgen.

De manier waarop wij ons laten betoveren door gespinde bullshit voor miljardairs is zelfs niet meer gewoon decadent, het is om ziek van te worden.

De manier waarop wij ons laten betoveren door gespinde bullshit voor miljardairs terwijl bijna de helft van de wereldbevolking moet rondkomen met het geld dat wij elke dag onder onze autostoel verliezen, is zelfs niet meer gewoon decadent, het is om ziek van te worden. Een kwart van alle mensen leeft nog altijd zonder elektriciteit en wij willen nu nieuwe auto’s op elektriciteit om minder belastingen te betalen.

De politiek faalt grandioos in haar responsabiliserende of herverdelende rol – ze laat de grote vissen zelfs geen belastingen betalen, laat staan dat ze de macht of de ballen heeft om iets meer te doen – en de media schrijven over de gelaatsuitdrukkingen van een zestienjarig meisje. Het enige goede nieuws: nog zes jaar en we mogen naar Mars.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content