Van ‘We moeten eens praten’ tot ‘Lockdown’: coronabestendige fictie op Eén

Eén bestelde in het voorjaar niet één, niet twee maar vier fictiereeksen van eigen bodem, en die worden in evenveel weken tijd uitgezonden.

De relatiekomedie We moeten eens praten (met Rik Verheye en Clara Cleymans), het tragikomische Leef (met Joke Emmers en Michaël Pas), Lockdown (met een telkens wisselende cast, waarin onder anderen Matthias Schoenaerts) en de komische misdaadreeks De Shaq (met Prince K. Appiah en Bart Hollanders ) zijn gegroeid vanuit de lockdown en de verzuchtingen van een audiovisuele sector die niet bij de pakken wilde blijven neerzitten.

Regisseurs Maarten Moerkerke ( De bende van Jan de Lichte) en Gilles Coulier ( Bevergem, Albatros) reikten het idee van Lockdown aan: twaalf verhalen van tien minuten die zich afspelen in de bezoekersruimte van een gevangenis, geregisseerd door het kruim van het Vlaamse regisseursgild, met telkens hooguit twee acteurs in dezelfde ruimte. We vroegen Olivier Goris, netmanager van Eén en Canvas, of we deze series het meest verregaande fictieantwoord op de lockdown mogen noemen.

Olivier Goris: Het is zeker de eerste Eén-fictie die geschreven is met corona als realiteit, met veel minder volk op de set en maatregelen die strikt ter harte werden genomen. Bovendien zijn de series in geen tijd gerealiseerd. In juni werden ze besteld, een halfjaar later moest alles klaar zijn. Dat is een zeer strakke productietijd. Daar komt nog bij dat we binnen een reeks doorgaans duidelijke lijnen proberen aan te houden – Dertigers en Thuis worden steeds met dezelfde crew gemaakt. Hier is bijna het tegenovergestelde het geval. Al snel kwam het idee om de productionele beperkingen die bij Lockdown kwamen kijken als een soort leidraad te hanteren voor de drie andere reeksen.

Je zou verwachten dat zulke experimenten eerder op Canvas gelanceerd worden. Waarom dan toch op Eén?

Goris: Om pragmatische redenen. Op Eén een maand lang een halfuur per dag vrijmaken voor fictie, dat is mogelijk. Bij Canvas ligt dat iets moeilijker. Bovendien willen we het brede publiek tonen welk talent we in Vlaanderen hebben. Het is mij niet per se om kijkcijfers te doen, maar veeleer om iets nieuws te proberen en de kijker te verrassen. Het zal voor de kijker aanpassen zijn aan de variatie, maar het is indrukwekkend hoe bijvoorbeeld elke regisseur en elke acteur in Lockdown binnen dezelfde setting zijn of haar eigen ding doet. Die nieuwe vertelvorm zorgt voor een verfrissende intensiteit en kwetsbaarheid, die zeker nieuw is voor Eén.

Zijn dit soort kleinschalige producties een tijdelijke oplossing, of zullen ze blijven nadat het vaccin zijn werk heeft gedaan?

Goris: Ik zal alles evalueren als de series eenmaal zijn uitgezonden, maar wat mij betreft, hoeft dit soort content niet te stoppen. Het geeft zowel de manier waarop je naar fictie kijkt als de manier waarop je erover nadenkt een nieuw elan.