Paul Baeten

‘Van te veel zachtheid wordt een mens op den duur ook gewelddadig’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

‘Je mag nog wel eens zeggen dat het niet zo fijn is dat er nog geen regering is, maar het is allemaal heel erg voorzichtig’, schrijft Paul Baeten, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en de tv-reeks Over water.

Dodelijke virussen in onze longen, economische rampspoed, Trump en een autoritaire Chinees als bazen van de wereld, nucleaire dreiging, altijd grijs weer en het nieuwe kapsel van Alex Callier.

De nood aan kalmerende, stressverlagende inhoud is zelden groter geweest en waar opiniebijdragen in nieuwsmedia lang voor het verstoren van het status quo moesten zorgen, lijkt het er stilaan op dat ze meer en meer precies het omgekeerde doen.

Toen ik begon als columnist – in wat voelt als het jaar 1882 – was er eigenlijk maar één toon die je als columnist kon aanslaan: scherpe boosheid, al dan niet verpakt als satire.

Maar sinds ongeveer 2017 zijn we allemaal vrienden van elkaar.

Je mag nog wel eens zeggen dat het niet zo fijn is dat er nog geen regering is, maar het is allemaal heel erg voorzichtig. Dat is omdat het ergste wat zou kunnen gebeuren, is dat iemand zich gekwetst zou voelen.

Van te veel zachtheid wordt een mens op den duur ook gewelddadig.

Nu en dan haalt iemand nog eens flink uit, maar dat zijn mensen van mijn leeftijd en ouder. Die herinneren zich nog de tijd dat eens flink uithalen nu eenmaal was wat je deed. En dat was ook niet altijd goed, want het werd een sport of een gewoonte, en iemand aanpakken gewoon omdat het zo hoort in het format, is natuurlijk ook onnozel.

Maar nu gaat het wel heel erg de andere kant op. Kranten waar vroeger scherpe pennen voor hoorden te schrijven, staan nu vol met redenen waarom we jonge jongens en meisjes misschien toch ook weer niet té veel kansen moeten geven. Dus je kocht een plant voor je flatje? Goed zeg. Zet het even in de WhatsApp van de familie, en niet op pagina 12.

Van te veel zachtheid en empathische anekdotiek wordt een mens op den duur ook gewelddadig. En je ziet het, vind ik. Het gemak en de arrogantie waarmee de politici maar blijven spelen omtrent die regeringsformatie – deels omdat de critici ingeslapen zijn.

Hou ouder je wordt, hoe hoger op de affiches voor festivals je moet kijken om een naam te herkennen. Ik ben intussen zo oud dat ik enkel nog ‘The Cure’ herken en tegen mijn dochter zeg: dat was mijn muziek, terwijl ze doet alsof ze luistert en ik doe alsof ik geen traan inslik.

Om maar te zeggen dat ik te oud ben om me boos te maken in het ontbreken van een generatie sterke schrijvers of verstoorders van de orde. Ik vraag me gewoon af wat eronder zit. Hoe ver de elite weer aan het afdwalen is van de realiteit, die wél vaak cru en egoïstisch is, en op een dag weer alle voorpagina’s zal vullen, ingepakt in grote verbazing en verslagenheid, want Wie Had Dit Zien Aankomen? Niemand. Enfin, niemand van de hele, hele kleine groep mensen die het voorrecht heeft om de massa te kunnen bereiken.

En wat zegt die zachtheid ook over de hardheid waarmee zondaars gecanceld worden, kortom: geldt de nieuwe empathie enkel voor wie in het eigen groepje zit?

Orde en rust zijn leuk, dat snap ik. Ik heb er vaak ook nood aan, want het zijn soms lelijke, paniekerige tijden. Maar ze werken toch vooral in je flatje. Met je plantje en die leuke lightbox met een grappig woord erin. Weet je wat een grappig woord is? ANGER.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content