Tv-tip: White Material @ Canvas (23.40u)

Donker drama dat de raciale spanningen op het zwarte continent portretteert, met actrice Isabelle Huppert als de eigenares van een koffieplantage die door oprukkende rebellen belaagd wordt.

White Material ****

Zaterdag 5/4, 23.40 – Canvas. Claire Denis, FR 2009

In Only Lovers Left Alive, de jongste film van Jim Jarmusch, glijdt de camera regelmatig over een muur die volhangt met foto’s. Tussen portretten van Buster Keaton, Edgar Allan Poe, Neil Young en Bo Diddley hangt ook de beeltenis van Claire Denis. Voordat die Française haar eigen films draaide, was ze regieassistent van Jarmusch, voor diens Down by Law. En hoe verschillend hun werk ook is – Denis heeft een uitgesproken talent voor zintuiglijke cinema – ze delen eenzelfde eigenzinnig gevoel voor kunstzinnige vrijheid.

In White Material keert Denis terug naar het continent van haar jeugd. Denis groeide op in het Franse Kameroen van de jaren vijftig maar verwacht van haar geen romantische mijmering à la Out of Africa: dit is een heftige film over de tentakels van ras, geweld en kolonialisme.

Deze koortsige nachtmerrie – op een scenario van Denis en de gevierde Frans-Senegalese schrijfster Marie NDiaye – speelt zich af in een niet nader omschreven Afrikaans land waar net een burgeroorlog uitgebroken is. Het Franse leger heeft tot repatriëring opgeroepen, maar daar heeft Maria Vial (een weerom rusteloze Isabelle Huppert), de blanke eigenares van een koffieplantage, geen oren naar. Ondanks de dreiging van de oprukkende rebellen annex wraakzuchtige kindsoldaten en de exodus van haar werknemers wil Marie de oogst ophalen en weigert ze om zo maar het land van de familie van haar ex (Christophe Lambert) op te geven.

De even koppige als wanhopige Maria biedt zelfs onderdak aan een zwaargewonde rebellenleider (Isaach de Bankolé). In haar waanzin weigert ze de realiteit te aanvaarden, namelijk dat ze door de Afrikanen niet als een van hen aanzien wordt. Die waanzin en de oorlogschaos brengt Denis, die eerder van zich liet spreken met J’ai pas sommeil (1994), Beau travail (1999) en L’intrus (2004), in beeld met haar gebruikelijke zin voor tactiele en mysterieuze lyrische beelden. En op de klankband sluimert andermaal de melancholische muziek van Tindersticks. Deze donkere verkenning van postkoloniaal Afrika brengt je zo moeiteloos in trance.

Luc Joris

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content