Misdaadkomedie ‘The Guard’ van John Michael verhaalt over een seksistische en racistische flik die moet samenwerken met een FBI-agent in een zaak van drugs smokkelende gangsters.
***
Ned 3.
John Michael McDonagh, misdaadkomedie IRL 2011
Broers hoeven niet samen te regisseren, zoals Joel en Ethan Coen of Jean-Pierre en Luc Dardenne. Martin en John Michael McDonagh trekken afzonderlijk aardig hun streng. Martin is bekend van existentiële misdaadfilms als In Bruges en Seven Psychopaths en ook jongere broer John Michael scoorde in dat genre met The Guard . Meer nog: die film zorgde voor een potje broederlijk armworstelen aan de box office. Dit komische misdaadverhaal over een seksistische en racistische cop – ‘I’m Irish. Racism is part of my culture’ – klopte In Bruges als de succesvolste Ierse onafhankelijke film ooit.
Behalve het misdaadthema hebben de films van de broers McDonagh nog het een en ander gemeen: zwarte humor, snedige dialogen, tarantineske knipogen en hilarische spotternij met de Ierse identiteit. Maar ondanks de soms absurde, droogkomische kijk op het Ierse platteland en dito couleur locale is de liefde voor die roots overduidelijk in The Guard.
De film, die zich afspeelt aan de ruige maar slaperige Ierse westkust, begint met een bonkende track van Pharrell Williams’ N.E.R.D, maar nadien zetten indierockers Calexico de toon, met een spaghettiwesternachtige soundtrack. John Michael McDonagh ziet zijn debuutfilm dan ook als een hedendaagse western, met hoofdrolspeler Brendan Gleeson (Collin Farrells tegenspeler in In Bruges ) als een wat pufferige variant op John Wayne. The Guard is overigens ook deel één van wat de Glorified Suicide Trilogy moet worden, een triptiek – Cavalry , deel twee, is net uit in Engeland – over een goede man die zijn lot ontmoet.
Maar ondanks de expliciete westernverwijzingen speelt McDonagh vooral met de codes van de buddy cop -komedie. En op dat vlak heeft zijn kleurrijk gefotografeerde film niets nieuws te bieden. Dat het gaat clashen tussen de cynische en eigengereide flik en de FBI-agent (Don Cheadle) met wie hij moet samenwerken in een zaak van drugs smokkelende gangsters, het behoort tot de clichés van het genre – en dat die twee tegenpolen elkaar later zullen vinden al evenzeer. En dat McDonagh de plot soms wat anekdotisch laat uitbollen en de filosoferende gangsters zo uit een doordeweekse Tarantino gestapt komen, ook dat neem je erbij. Er kan nog altijd voldoende gegniffeld worden, vooral door het aparte, donker grappige personage dat Gleeson neerzet.
Luc Joris
