Bij geen enkele andere cineast beginnen de mensen zo onverwacht en hartelijk in koor te zingen als bij de Brit Terence Davies. Ook in zijn The Deep Blue Sea zit zo een scène.
Bij geen enkele andere cineast beginnen de mensen zo onverwacht en hartelijk in koor te zingen als bij de Brit Terence Davies, die naam maakte met hartverscheurende autobiografische films als Distant Voices, Still Lives (1988) en The Long Day Closes (1992).
Ook in zijn The Deep Blue Sea, een in het Londen van de jaren vijftig gesitueerd melodrama over een verliefde jonge vrouw die gevangen zit in een ongelukkig huwelijk, zit zo een scène: de klanten van een rokerige pub zetten plots, out of the blue, gezamenlijk You Belong to Me in, een populaire liefdesballad, vooral bekend van Jo Stafford.
Dergelijke emotioneel overweldigende en zorgvuldig gestileerde tableaus zijn voor Davies wat madeleines waren voor Proust: een instrument om herinneringen naar boven te halen, om weemoedig terug te blikken op een verleden dat mooi was maar gewoonlijk toch ook pijnlijk.
Voor deze liefdestragedie vertrok Davies van het gelijknamige toneelstuk van Terence Rattigan, de auteur van The Browning Version. Dat Davies een begenadigd stilist is, maakt hij onmiddellijk duidelijk in de prachtige, zo goed als dialoogloze proloog van elf minuten, op de tonen van Samuel Barbers Vioolconcerto: van een travelling shot naar het silhouet van een vrouw in een raam en een visuele symfonie van twee in elkaar verstrengelde naakte lichamen tot een opname van diezelfde vrouw die zich klaarmaakt om zelfmoord te plegen.
Wat volgt, geeft opheldering over wat Hester (een vurige Rachel Weisz) tot die wanhopige toestand gedreven heeft. De veertigjarige Hester is getrouwd met een veel oudere en rijke rechter (Simon Russell Beale).
En het is niet dat ze haar man beu is, wel het saaie conformisme en een leven zonder échte liefde. Haar remmingen kan ze kwijt wanneer ze een passionele relatie begint met de veel jongere Freddie (Tom Hiddleston), een gewezen RAF-piloot met financiële problemen bij wie ze voor het eerst ontdekt wat passionele seks is.
Dat de patriarchale jaren vijftig niet zacht waren voor geëmancipeerde vrouwen, vormt het onderwerp van heel wat Britse en Amerikaanse melodrama’s die zich in die periode afspelen. Davies verstopt in dit aangrijpende onderzoek naar het innerlijke landschap van een moedige vrouw zijn liefde niet voor dat soort films – hij brengt zelfs een expliciete hommage aan David Leans overspelklassieker Brief Encounter.
Maar weinig cineasten kunnen zo krachtig en mooi emoties losmaken uit tedere, in melancholie gesmoorde beelden.
Luc Joris
