Toen journaliste Karine Claassen (Dwars door Amerika, Afscheid, Bloed, zweet & luxeproblemen) zwanger was, vroeg ze zich af in wat voor wereld haar kind zou opgroeien. Met die vraag in het achterhoofd, voert ze in de vijfdelige docureeks Het leven in kleur intieme gesprekken met Vlamingen over racisme en discriminatie.
De reeks wil die thema’s bespreekbaar maken zonder met het vingertje te wijzen of pasklare antwoorden te serveren, zegt Claassen. ‘Wat zijn de denkpatronen achter racisme? Waar komt discriminatie vandaan? Ik ga met experts en andere mensen van kleur de diepte in. Beseffen dat racisme bestaat, is een deel van de oplossing.’
Hoe persoonlijk is de reeks geworden?
Karine Claassen: Ook al ben ik zelf gediscrimineerd, ik was nooit echt met racisme bezig. Op school werd het probleem niet historisch gekaderd. Zelfs met mijn lief kon ik er nooit deftig over praten. De gesprekken in deze reeks haalden oude, pijnlijke herinneringen boven. Inmiddels is mijn zoontje geboren, en ben ik minder angstig. Ik denk niet langer: ik ben half wit en half zwart. Nee, ik ben honderd procent wit én honderd procent zwart. Dat heeft me rust en zelfvertrouwen gegeven.
‘We hebben allemaal xenofobe neigingen’, zei staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi onlangs in dit blad.
Claassen: Het heeft echt geen zin meer om te pas en te onpas ‘ik ben geen racist’ te roepen. Olivia U. Rutazibwa, een van de experts in de reeks, legt uit hoe niemand aan racisme ontsnapt. In de eerste aflevering vertelt een vrouw dat ze nadacht over hoe donker haar kind al dan niet zou zijn. Ze besefte heel goed dat de huidskleur van haar toen nog ongeboren zoon een impact zou kunnen hebben op hem. Om maar te zeggen: racisme wordt geïnternaliseerd. Velen denken dat racisme louter een probleem is van gekleurde mensen, maar het is een probleem van ons allemaal. Ik hoop dat de reeks mensen inspireert – van de lokale slager tot de baas van de VRT.
Hoe heb je je gasten zover gekregen om over racisme te praten?
Claassen: Door vertrouwen te creëren en te durven toegeven dat ze er niet alleen voor staan. Het was voor mijn gesprekspartners belangrijk om niet als slachtoffer geportretteerd te worden, ook al zijn ze dat wel.
Is er sprake van een positieve evolutie?
Claassen: Zelf heb ik besloten om niet langer te zwijgen. Ik wil mijn zoontje op een bewuste en positieve manier met het thema laten opgroeien. Maar zeggen dat het de goede kant op gaat, is niet genoeg. Er ligt een grote verantwoordelijkheid bij politici en beleidsmakers: zet racisme op de agenda.
Het leven in kleur
Dinsdag 12/10, 21.20, Canvas
