Tv-tip: in spin-off ‘The Irregulars’ springen straatkinderen in de bres voor Sherlock Holmes

In deze keurig inclusieve, op maat van een hedendaags tienerpubliek gesneden Britse serie gaan weliswaar niet de roemruchte speurneuzen met de meeste aandacht lopen. Centraal staan de Baker Street Irregulars, vier straatkinderen plus een rijkeluiszoon met een identiteitscrisis die zich in opdracht van een sombere Watson buigen over de paranormale verschijnselen die Londen eind negentiende eeuw teisteren.

Voor wie wat vertrouwd is met Doyles oeuvre, behoeven de Baker Street Irregulars nauwelijks een introductie. De verpauperde tieners, die in de straten van de Britse hoofdstad overleven door gauwdiefstal en oplichting, worden al in de eerste Holmes-roman A Study in Scarlet (1887) door Watson gerekruteerd om een crimineel op te sporen. Hun karige loon: voor elk van hen een luizige shilling per dag. (Omgerekend naar vandaag komt dat neer op 8 euro – blijkbaar draaiden de bewoners van 221B Baker Street hun hand niet om voor kinderuitbuiting.) In het tweede Holmes-avontuur In the Sign of the Four (1890) krijgen ze wel opslag. Waarna Doyle hen niet meer opvoerde.

In zijn achtdelige fantasyreeks behoudt Tom Bidwell ( My Mad Fat Diary, Watership Down) de negentiende-eeuwse setting, maar voor de rest springt hij heel losjes om met het bronmateriaal. Zo zijn de genderverhoudingen iets beter uitgebalanceerd: het gezelschap is niet langer exclusief mannelijk, en de leiding ervan is in handen van de vrijgevochten Bea (Thaddea Graham uit The Letter for the King). Ander fijn Brits acteertalent als Jojo Macari (Kyle uit Sex Education) en Darci Shaw (die de jonge Judy Garland vertolkte in Judy) geeft gestalte aan de interessantste personages – respectievelijk de wispelturige Billy en de paranormaal begaafde Jessie. Vooral die laatste is van doorslaggevend belang in de strijd van de Irregulars tegen de tragische slechteriken die ze tijdens hun missies ontmoeten, zoals een wel heel naargeestige tandenfee en een man die moordende vogels kan commanderen.

Op spitse dialogen en een waterdicht scenario valt The Irregulars helaas niet te betrappen, en de anachronistische elektrosoundtrack is niet zo’n best idee. Het gotische sfeertje, enkele sublieme huivermomenten, een onverholen ode aan The Birds en tal van geliefde personages uit de Holmes-canon zorgen wel voor de nodige pret.