Tv-tip: in ‘Double Indemnity’ ruikt een moord naar kamperfoelie

© .

Moord als entertainment: Double Indemnity is een noirklassieker, een van de invloedrijkste films in het genre zelfs.

‘James Cain: bah! Alles wat hij aanraakt ruikt naar geitenbok. Hij is alle soorten schrijvers waar ik een hekel aan heb, een faux naïf, een Proust in een vettige overall, een vies klein jongetje met een krijtje, een schutting en niemand die kijkt’, aldus Raymond Chandler. De meester van de Amerikaanse misdaadroman had het duidelijk niet zo begrepen op zijn collega Cain, van wie hij begin jaren veertig voor regisseur Billy Wilder de novelle Double Indemnity bewerkte. Het resultaat is intussen wel een noirklassieker, een van de invloedrijkste films in het genre zelfs, waarin moord soms naar kamperfoelie ruikt.

Wilder bereikte hier iets wat nooit eerder in de Hollywood-noir was voorgekomen: hij maakt van moord iets entertainends.

Los Angeles, 1938. Verzekeringsagent Walter Neff (Fred MacMurray) zit in vieze papieren. Duidelijk pijn lijdend van een schotwond begint hij ’s nachts in zijn kantoor een bekentenis op te nemen voor zijn vriend en chef Barton Keyes (Edward G. Robinson). Neff, zo blijkt, heeft zich laten verleiden door Phyllis Dietrichson (Barbara Stanwyck), een aantrekkelijke huisvrouw die een levensverzekering voor haar man wil afsluiten om hem vervolgens te laten vermoorden – de titel slaat op een clausule waarbij de verzekeraar het dubbele uitbetaalt wanneer de verzekerde bijvoorbeeld bij een ongeluk sterft of vermoord wordt.

Wilder bereikte hier iets wat nooit eerder in de Hollywood-noir was voorgekomen: hij maakt van moord iets entertainends, onder meer door de dialogen en de iconische femme fatale die Stanwyck, met platinablonde pruik, gestalte geeft. De regisseur brak ook met de studioconventies door een groot deel van zijn film op smoezelige locaties op te nemen, iets waar cameraman John F. Seitz in zijn spel van licht en schaduw ten volle gebruik van maakte. En zo goochelt Double Indemnity met nog wel meer tegenstellingen. ‘Hoe had ik kunnen weten dat moord soms naar kamperfoelie ruikt?’ jammert Neff in een beroemde quote . De geur begroet Neff wanneer hij het in de zon badende huis van de Dietrichsons nadert. Maar binnen is het een pak donkerder en ruikt het nog muf, naar de sigaren van de avond voordien. Schijn bedriegt.

De Coens eerden Double Indemnity in The Man Who Wasn’t There (ook een Cain-adaptatie). Daarin zit namelijk een personage dat Nirdlinger heet, de familienaam van femme fatale Phyllis in Cains roman. En Hitchcock maakte een wel heel diepe buiging: ‘Sinds Double Indemnity zijn de twee belangrijkste woorden in de filmwereld ten eerste Billy en ten tweede Wilder.’

Double Indemnity

Zaterdag 9/2, 22.50, Canvas

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content