Tv-tip: ‘I’ll Be Gone in the Dark’, een docureeks over het boek dat een seriemoordenaar ontmaskerde

De docureeks I’ll be Gone in the Dark van Liz Garbus is iets anders geworden dan de gebruikelijke jacht op een seriemoordenaar.

Michelle McNamara’s I’ll Be Gone in the Dark is om verschillende redenen het beroemdste true-crimeboek van de afgelopen jaren geworden. Er was het compleet onverwachte overlijden – op 46-jarige leeftijd -van de schrijfster, waarop haar echtgenoot, uitgever en vrienden samenspanden om het boek af te werken en uit te geven. Er was het feit dat die echtgenoot de bekende komiek en acteur Patton Oswalt is, die er alles aan deed om van het levenswerk van zijn vrouw een postuum succes te maken. En als klap op de vuurpijl was er de arrestatie van het vermoedelijke onderwerp van haar boek.

Op 25 april 2018, bijna dag op dag twee jaar na McNamara’s dood, werd de 72-jarige ex-politieagent Joseph James DeAngelo aangeduid als de vermoedelijke dader van dertien moorden en meer dan vijftig verkrachtingen tussen 1974 en 1986. Hij werd na meer dan dertig jaar inactiviteit alsnog gevat dankzij een onlinedatabank waarop familieleden van hem een DNA-profiel hadden achtergelaten. En dankzij het boek van McNamara.

Dat betekent ook dat de docureeks I’ll be Gone in the Dark van Liz Garbus ( The Fourth Estate, Bobby Fischer against the World) iets anders geworden is dan de gebruikelijke jacht op een seriemoordenaar. Het is de jacht van Michelle McNamara op een seriemoordenaar. Garbus maakt dankbaar gebruik van de vele sporen die de schrijfster heeft achtergelaten – haar boek, maar ook interviews en eigen footage – om een heel persoonlijk verhaal te vertellen. In de vijfde aflevering wordt de moordenaar zelfs even helemaal losgelaten om in te zoomen op haar dood. Als je McNamara’s eigen stem niet hoort, leest actrice Amy Ryan fragmenten voor uit I’ll Be Gone in the Dark, waarbij opnieuw opvalt hoe zwierig dat wel geschreven was. De openingszin alleen al: ‘Die zomer maakte ik vanuit mijn dochters speelkamer jacht op de seriemoordenaar.’

Garbus heeft één iets voor op McNamara: ze kent de naam van de dader. In de laatste aflevering haalt ze een ex-verloofde van DeAngelo voor haar camera, die een inkijk geeft in de moordenaar als een jongeman. Ze registreert Patton Oswalt terwijl hij de beelden van de arrestatie herbekijkt. En ze organiseert een bijeenkomst voor de verkrachtingsslachtoffers, die tijdens een vreemde, ontroerende tuinscène familie van elkaar worden bij een glaasje cava. Zij hebben closure gekregen, net als Oswalt, zijn dochter en de lezer, voor wie na het boek de ultieme vraag overbleef: wie heeft het gedaan? Alleen Michelle McNamara heeft het nooit geweten.