De familie Kim woont in een grauwe uitgaansbuurt in Seoul, waar ze de hele dag pizzadozen vouwen, wifi stelen van de buren en waar dronkaards op de stoep voor hun raam urineren. Hun smerig kelderappartementje steekt scherp af tegen de modernistische villa van de rijke maar niet al te snuggere Parks, die een comfortabel leven leiden in de bergen boven de stad.
Het lot van de twee families raakt verstrengeld wanneer Ki-woo (Choi Woo-shik), de oudste zoon van de Kims, een goedbetaalde job krijgt als leraar Engels voor de tienerdochter van de Parks. Onder dubieuze alibi’s werkt al snel zijn hele familie voor het gezin. Zus Ki-jung (Park So-dam) geeft het zoontje des huizes schilderles. Vader Ki-taek (Song Kang-ho) wordt hun vaste chauffeur en Chung-sook (Jang Hye-jin), de moeder van de clan én een voormalige Olympische hamerwerpster, de nieuwe huishoudster van dienst.
Families, moord en de klassenmaatschappij: Bong Joon-ho (The Host, Mother, Snowpiercer, Okja) verkent de onderwerpen wel vaker in zijn films. In het met de Gouden Palm en vier Oscars bekroonde Parasite neemt de Zuid-Koreaanse regisseur de kloof tussen arm en rijk op de hak. Als een moderne Edgar Allan Poe onderzoekt hij met veel fantasie, spanning en grotesk geweld de misdadige aard van de mens.
Samen met zijn cameraman Hong Kyung-pyo maakte Bong een zwart-witversie van de satire, waarin zijn strakke stilering nog beter tot zijn recht komt. Al doet de kleurenvariant niets af aan het woeste sociale commentaar van het verhaal. In Zuid-Korea, waar Parasite meer dan 70 miljoen dollar opbracht, droeg de film bij aan het debat over de sociaaleconomische ongelijkheid in het land.
Ook over de duivelse details in Parasite werd overigens duchtig gedebatteerd op sociale media. De mysterieuze steen die al vroeg in de film zijn opwachting maakt, kreeg een hoop metaforische betekenissen toebedeeld. Maar de steen – suseok in het Koreaans – blijkt vooral erg adequaat om iemands hoofd mee in te slaan.
Parasite
Vrijdag 17/9, 21.20, Canvas
