Beginnen als Kramer vs. Kramer en eindigen als The Shining: zoiets had regisseur Xavier Legrand voor ogen toen hij aan Jusqu’à la garde (2017) begon, een van de strafste vechtscheidingsdrama’s van de jongste jaren.
De elfjarige Julien (Thomas Gioria) heeft besloten dat hij zijn vader Antoine (Denis Ménochet) niet meer wil zien. Zo staat het in een geschreven verklaring die een magistraat net heeft voorgelezen aan zijn pas gescheiden ouders. Wegens het gewelddadige karakter van Antoine wil moeder Miriam (Léa Drucker) graag alleen de voogdij over Julien. Maar omdat ze de feiten niet overtuigend genoeg vindt en Antoine net verhuisd is om dichter bij zijn kinderen – er is ook nog een bijna meerderjarige dochter, Joséphine (Mathilde Auveneux) – te zijn, oordeelt de rechter dat de jongen één op de twee weekends bij zijn vader moet doorbrengen. De gefrustreerde vader gebruikt daarop zijn zoon om dichter bij zijn fragiele ex te raken, die elk contact met hem weigert. Is de massieve Antoine inderdaad veranderd, zoals hij zelf beweert, en wordt hij door zijn ex en haar advocate onterecht afgeschilderd als een bullebak met losse handen? En als dat niet zo is, wat als hij uitvogelt waar Miriam nu woont?
Het uitzonderlijke aan Jusqu’à la garde, in Venetië bekroond met de Zilveren Leeuw, is dat Legrand nooit geweld toont maar op een ondraaglijke, hyperrealistische manier – zonder een noot muziek op de soundtrack – inzet op angst en onbehagen. Bijvoorbeeld door meesterlijk met details te spelen, zoals de gordelverklikker wanneer Julien verkrampt naast zijn autoritaire vader in de auto zit, of door je in het ongewisse te laten over wat de personages precies tegen elkaar zeggen op een verjaardagsfeestje.
